του ΝΙΚΟΛΑ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ
Ένα από τα πιο δυσνόητα πολιτικά αντικείμενα του ελληνικού δημοσίου βίου είναι η πολιτική εθνικής άμυνας και ιδιαίτερα ο ελληνικός στρατός.
Πέρα από τις όποιες δημοσιογραφικές ή άλλες πολιτικές κορώνες σε σχέση με το θέμα, η ανάλυση του ζητήματος της λειτουργίας και του ρόλου των ενόπλων δυνάμεων στη σύγχρονη ελληνική εποχή έχει αποκλειστεί από τους αναμεταδότες της κυρίαρχης πολιτικής ιδεολογίας, από τα μεγάλα ελληνικά δηλαδή ΜΜΕ.
Ο στρατός πέρα από «προστάτης των ιερών μας εδαφών» είναι και ένας ιδιαίτερα ζημιογόνος οικονομικά οργανισμός. Η συντήρηση των στρατοπέδων ανά την επικράτεια κοστίζει υπέρογκα ποσά στο δημόσιο. Πέρα από τις μαύρες εξοπλιστικές τρύπες της ελληνικής οικονομίας, η καθημερινότητα της λειτουργίας του στρατεύματος αποτελεί μία οικονομική γάγγραινα για τα ελληνικά δημοσιονομικά επί χρόνια. Η συντήρηση της ψευδαίσθησης των ανύπαρκτων εχθρών, εκτός από την εθνική εξωτερική πολιτική έχει λοιπόν και σοβαρότατο αντίκτυπο στην καθημερινότητα της δημόσιας λειτουργίας.
Επί χρόνια ο στρατός ήταν ένας από τους βασικούς εργοδότες και τροφοδότες της αγοράς. Χιλιάδες νέοι χωρίς προοπτική κατατάσσονταν ως εθελοντές μονίμου θητείας ή ως επαγγελματίες οπλίτες επί δεκαετίες. Το επάγγελμα του στρατιωτικού ταυτίστηκε έτσι με το επάγγελμα του δημοσίου υπαλλήλου δημιουργώντας μία δομή χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης εκτός από το να δίνει δουλειά σε όσους αναζητούσαν ένα σίγουρο επαγγελματικό μέλλον. Χιλιάδες εταιρίες του ιδιωτικού τομέα επίσης βάσισαν το οικονομικό τους μέλλον στην καθημερινότητα του στρατού. Τοπικές αγορές ενισχύθηκαν και ολόκληρες πόλεις της επαρχίας βάσισαν την ύπαρξη τους στα στρατόπεδα.
Μέσα σε όλο αυτό το στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης ο ελληνικός στρατός παρουσιάζει τις ίδιες παθογένειες με τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα, δηλαδή κακοδιαχείρηση, κάκιστη οργάνωση, επιχειρησιακή ανεπάρκεια και εσωστρέφεια.
Οι Έλληνες αξιωματικοί φαίνονται εντούτοις απορροφημένοι από τα δικά τους προβλήματα τα οποία δεν είναι άλλα από την ανέλιξη στην ιεραρχία και την αυτοπροβολή. Στο πλαίσιο αυτό ξοδεύονται υπέρογκα ποσά για έργα στα στρατόπεδα τα οποία έχουν ως στόχο την προβολή των διοικητών στην ιεραρχία, εξουθενώνοντας στρατιώτες και προσωπικό, χωρίς πρόγραμμα ή έλεγχο.
Η ανώτατη ιεραρχία των ενόπλων δυνάμεων δε καθώς και το υπουργείο Εθνικής Άμυνας διαχρονικά εθελοτυφλούν μπροστά στις παθογένειες του στρατιωτικού μηχανισμού και δεν δείχνουν διατεθειμένες να προβούν σε γενναίες πράξεις για την ωφέλεια του κοινωνικού συνόλου όπως το κλείσιμο στρατοπέδων στις μεγάλες πόλεις για την δημιουργία χώρων πρασίνου, παιδείας και πολιτισμού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το στρατόπεδο του πεδίου του Άρεως στην Θεσσαλονίκη και το πρώην 424 στρατιωτικό νοσοκομείο. Αντίστοιχα παραδείγματα θα μπορούσαμε να ανιχνεύσουμε σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια.
Η ελληνική στρατιωτική νομοθεσία δε είναι από τις πιο αναχρονιστικές της Ευρώπης. Πολίτες οι οποίοι δεν επιθυμούν να φέρουν όπλο στιγματίζονται εφ’όρου ζωής. Μόνιμοι κάτοικοι του εξωτερικού αδυνατούν να εισέλθουν στην πατρίδα και μικροπαραβάσεις του ποινικού κώδικα μεταβάλλονται από τα στρατοδικεία σε στίγματα που είναι ικανά να περιθωριοποιήσουν επαγγελματικά αρκετούς νέους ανθρώπους.
Εν κατακλείδι, στην παρούσα κοινωνικοπολιτική συγκυρία είναι επιτακτική η ανάγκη αναθεώρησης της πολιτικής εθνικής άμυνας στο σύνολό της. Η μείωση του στρατεύματος και των εξοπλισμών αποτελεί διαχρονικό αίτημα όλων των υγιώς σκεπτόμενων πολιτών. Η ορθολογικοποίηση της στρατιωτικής μηχανής και η διαφάνεια επίσης. Εντούτοις κανένας από τους μεγάλους πολιτικούς φορείς δεν φαίνεται να έχει ψηλά στην ατζέντα του μια ουσιαστική αλλαγή της πολιτικής εθνικής άμυνας, μίας πολιτικής την οποία πληρώνουν καθημερινά όλοι οι Έλληνες πολίτες.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
