Τα κόμματα της Αριστεράς ανά την Ευρώπη επέλεξαν, με πρωτοφανές ποσοστό (84+%) τον Αλέξη Τσίπρα ως υποψήφιο τους για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δηλαδή για τη θέση του Μπαρόζο. Καμία σημασία δεν έχει ότι δεν υπάρχουν πιθανότητες να πάρει αυτή τη θέση. Η Αριστερά στην Ευρώπη (στην ποικίλη αλλά μαρξιστική, ιστορική εκδοχή της) έχει περιορισμένη εμβέλεια. Η ΝΔ με εξίσου περιορισμένη σοβαρότητα μίλησε για σταλινικά κόμματα υπολείμματα του παρελθόντος που βρήκαν τον τέλειο εκφραστή τους στον Τσίπρα. Μόνο που δεν είναι ο σταλινικός Τσίπρας που ετοιμάζεται να αρπάξει τα σπίτια και να πετάξει τους ανθρώπους στο δρόμο για να κάνει το χατίρι στους κομμουνιστές του Βερολίνου και των Βρυξελλών.
Το ενοχλητικό στην περίπτωση είναι ότι ο Τσίπρας, σαν αληθινός εγγλέζος τζέντλεμαν, δεν το λέει αυτό οργισμένος, κατάμουτρα, χύμα και τσουβαλάτα, στη ΝΔ και στον αρχηγό της και ηγέτη της κυβέρνησης. Εγώ, να πει, ο «σταλινικός», αγωνίζομαι να σώσω τα σπίτια των ανθρώπων και συ, ο μεγαλοαστός, σκαρφίζεσαι χίλια κόλπα να τους ξεσπιτώσεις. Ήρθε ο Κόσμος ανάποδα; Όχι και τόσο.
Με τα πιο απλά λόγια η άρχουσα ελίτ στη χώρα μας ήταν εντελώς έτοιμη και πλήρως διατεθειμένη να «πουλήσει» τον ευρύτερο κύκλο της τάξης της για να σωθεί η ίδια και μερικοί φίλοι, ομοτράπεζοι. Να τον πουλήσει στους ξένους επικυρίαρχους. Αυτό είναι όλο κι όλο. Αν το πρόβλημα έχει ταξική χροιά αυτή δεν οφείλεται στο ότι η αστική τάξη στρέφεται, ως σύνολο, κατά των προλεταρίων. Αλλά στο ότι ένας στενός, και όσο πάει στενότερος, κύκλος μιας μικρής ελίτ θυσιάζει τους πάντες και τα πάντα για να κρατηθεί στην εξουσία -τώρα εφευρίσκει, ως «τρελός επιστήμονας», την κεντροαριστερά.
Θυσιάζονται τα (ταξικά) ξαδέλφια για να σωθεί ένας εσωτερικός κύκλος αλληλέγγυων, πχ κανείς δεν φταίει για τις φούσκες του χρηματιστηρίου. Από την άλλη, η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κληρονόμος των εν Ελλάδι αλλά και όλη η Ευρωπαϊκή Αριστερά (που εξέλεξε τον Τσίπρα) έχει πάψει από πολύ καιρό να απευθύνεται στους «φτωχούς και κατατρεγμένους» ως κόμμα που θέλει να αλλάξει τον Κόσμο. Το φταίξιμο δεν είναι δικό της, όχι πάντως εντελώς δικό της. Υπήρξαν πράγματι χρόνια, δεκαετίες, ευημερίας, οι άνθρωποι καλομάθαμε, οι «φτωχοί και κατατρεγμένοι» στέρεψαν (στην Ευρώπη), δεν μας ένοιαζε αν «πάλιωσε το σακάκι μας» αλλά αν θα πάρουμε αυτοκίνητο στο παιδί μας.
Η ιδεολογία κρατούσε, όσο να ‘ναι, κάπως τα πράγματα αλλά η ρίζα είχε αδυνατίσει γιατί το έδαφος είχε αλλάξει, από ξερό και άνυδρο έγινε ποτιστικό. Όταν έπεσε η ΕΣΣΔ η ιστορική Αριστερά στην Ευρώπη έχασε και τα αυγά και τα καλάθια. Σταθερά υπενθυμίζω ότι και η λεγόμενη «ρεφορμιστική» και η θεωρούμενη «δογματική» αλλά σε κάθε περίπτωση «ιστορική» Αριστερά, ή εξαφανίστηκε κυριολεκτικά από «προσώπου γης» ή συρρικνώθηκε σε βαθμό απελπισίας. Η ίδια η Αριστερά, τα κόμματα που την εκπροσωπούν, δεν φαίνεται διατεθειμένη να αναγνωρίσει την πραγματικότητα, ακούς σωρό δικαιολογίες του τύπου «αυτά είναι υπερβολές, μα δεν είναι έτσι, δεν βλέπεις διαδηλώσεις, ηρωικές απεργίες κλπ, κλπ». Αλλά η πίκρα σαρώνει τις καρδιές, οι προσδοκίες διαψεύδονται, προβάλλονται νέες δικαιολογίες, «δεν τα πήγαμε και τόσο άσχημα, δεδομένων φυσικά των συνθηκών». Ποιών συνθηκών; Αυτά συμβαίνουν στην Ευρώπη και αν ψάξουμε ψύχραιμα ίσως δούμε ότι η εμμονή των ευρωπαϊκών αριστερών κομμάτων στο «μέσα στο ευρώ» αντικατοπτρίζει πιστά τις διαθέσεις ανθρώπων που πάλεψαν χρόνια να δουν θεού πρόσωπο, κάπως τα κατάφεραν και τώρα φοβούνται μην ξαναγυρίσουν εκεί που ήταν, αυτοί και τα παιδιά τους.
Η Αριστερά δεν ανταποκρίνεται στο φόβο τους γιατί τους λέει λόγια καθησυχαστικά ενώ αυτούς τους ζώνουν μαύρα φίδια. Δεν ανταποκρίνεται ούτε στην οργή τους (στο φόβο που γίνεται οργή) και θέλει απεγνωσμένα διέξοδο. Κάπως έτσι στρέφονται στους σταυρούς, αγκυλωτούς και άλλους, στο ξύλο, στους μετανάστες, φαντασιώνεται χρυσή την αυγή. Η προειδοποίηση της Αριστεράς «σας εξαπατούν» χτυπάει στου κουφού την πόρτα. Μαθημένα τα βουνά στα χιόνια, είναι η σιωπηλή αλλά πεισματάρικη απάντηση, σάμπως είναι οι πρώτοι που εξαπατούν, λες και οι κυβερνώντες λένε την αλήθεια, λες και οι προηγούμενοι κυβερνώντες (αλλά νυν και αεί) ξεχείλιζαν ειλικρίνεια, όλοι το ίδιο είναι, καταλήγουν. Η Αριστερά για να ακουστεί πρέπει να ξεχωρίσει σαν τη μύγα μες το γάλα, όπως παλιά-αλλά όχι με τα πεπαλαιωμένα. Δεν φτάνει να λέει απλώς όχι, ουδεμία έκπληξη, είναι το αυτονόητο. Όσοι, δήθεν της Αριστεράς, είπαν το «μεγάλο ναι» έχασαν το έδαφος από τα πόδια τους.
Από την Αριστερά θα περίμεναν άλλη ψυχή και καθαρό μυαλό. Για να ξεκολλήσουν οι άνθρωποι από το φόβο που θολώνει την κρίση και να βάλουν σε κανάλι την τυφλή οργή. Θα περίμεναν από την Αριστερά να πει ότι η καρδιά της άλλα ποθεί αλλά τώρα για να βγάλουμε τη θηλιά από το λαιμό μας πρέπει να κάνουμε αυτό και τίποτα άλλο-να διώξουμε τους κυβερνώντες με όποιο τρόπο μπορούμε. Να κάνουμε αυτό γι’ αυτόν και γι’ αυτόν το λόγο, τον τρόπο αφήστε τον επάνω μου, σας έχω εμπιστοσύνη, εμπιστευτείτε με και θα τα καταφέρουμε. Και άλλο πράγμα να πει «ευρώ και εν τούτω νίκα». Θα μου πείτε αυτό ακριβώς λέει όλη η ευρωπαϊκή Αριστερά, αυτή που εξέλεξε υποψήφιό της τον Τσίπρα. Σε κάποιες τέτοιες κρίσιμες ώρες θα ανακάλυψαν οι Αρχαίοι ότι Αρχή άνδρας δείκνυσι.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
