To πλεονέκτημα κάθε στρατηγικού σχεδιασμού, πολιτικού, οικονομικού ή στρατιωτικού, είναι ότι ο σχεδιαστής μπορεί να οργανώσει και να εκτείνει στο χρόνο τα γεγονότα έτσι ώστε να φαίνονται ασύνδετα και ο στόχος, άνθρωπος, χώρα κλπ, να μην μπορεί να αντιληφθεί τη σκοπιμότητά τους παρά μόνο όταν είναι αργά. Η εκ των υστέρων σύνδεση των γεγονότων δυσφημίζεται από τους καλοθελητές ως συνομωσιολογία. Χρειάστηκε να γίνουν μια, δυο, τρεις «έγχρωμες επαναστάσεις» για να γίνει αντιληπτό ότι η πρόκληση εμφυλίου πολέμου είναι η καινοφανής μέθοδος αποδυνάμωσης εκ των έσω χωρών και λαών. Ας δούμε, λοιπόν, μερικά χαρακτηριστικά πρόσφατα γεγονότα:
Σε χρόνο ανύποπτο κάποια (μη κυβερνητική) πηγή ενημερώνει τον ανυποψίαστο κ. Αβραμόπουλο ότι ο κ. Σαμαράς θα τον προτείνει για Επίτροπο στην ΕΕ και του υποδεικνύει να αποδεχθεί την πρόταση. Ο κ. Σαμαράς πληροφορήθηκε αργότερα ποιον πρέπει να υποδείξει-η Ντόρα το έμαθε τελευταία. Ο κ. Αβραμόπουλος έκτοτε υπαινίσσεται επίμονα ότι δεν φεύγει (από το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό) παρά το διορισμό του στις Βρυξέλλες. Προφανώς η πηγή, με ιδιότητες αρχιτέκτονος (της πολιτικής σκηνής) ή προφήτου, ενημέρωσε τον κ. Αβραμόπουλο για το ρόλο του σε (επικείμενες;) μελλοντικές εξελίξεις.
[quote text_size=”small”]
Αρχές φθινοπώρου, ο πρωθυπουργός, ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ αλλά και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πληροφορούνται ότι η Τουρκία ενημερώνει το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς πως η αλλαγή συνόρων στην Ευρώπη είναι πλέον δεδομένη και αποδεκτή προοπτική και ζητά την ουδετερότητά τους αν/όταν αναλάβει σχετικές πρωτοβουλίες, εις βάρος μας.
[/quote]
Οι ΝΑΤΟικοί δεν αντιδρούν. Ο πρωθυπουργός δίνει το παρών σε άσκηση των ΕΔ στον Έβρο. Η παραβίαση της κυπριακής ΑΟΖ και οι πολεμικές απειλές της Τουρκίας ταιριάζουν με τις πληροφορίες. Αλλά ο κόσμος παραμένει απληροφόρητος και συνεχίζει αμέριμνος να ασχολείται αποκλειστικά με τα σκληρά εσωτερικά προβλήματά του.
Αρχίζει μια ακατάσχετη λογοδιάρροια για συνεννόηση «όλων», συγκυβέρνηση ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ειδικού σκοπού κλπ. Ο Τσίπρας μιλάει για κυβέρνηση σωτηρίας και όλοι ερμηνεύουν ότι αναφέρεται μόνο στα εσωτερικά προβλήματα. Στην Αριστερά πιστεύουν ότι τα νήματα κινούν οι (Έλληνες) μεγαλοκαρχαρίες που φοβούνται ανατροπές από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ξένος δάκτυλος δεν αναφέρεται.
Η κυβέρνηση διακηρύσσει ότι φεύγουμε από το Μνημόνιο και προκαλεί θύελλες στις Αγορές. Ταυτόχρονα ο κ. Σαμαράς συναντά δημοσίως τον κ. Καραμανλή δίνοντας την εντύπωση ότι όλα πάνε καλά στη ΝΔ και ότι ο πρώην πρωθυπουργός θα βοηθήσει να βρεθούν οι πολυπόθητοι 180 για την εκλογή ΠτΔ. Αλλά καραμανλικός βουλευτής (Γ. Βλάχος) το διαψεύδει κατηγορηματικά αδειάζοντας τον κ. Σαμαρά. Την ίδια ώρα και ο Σόϊμπλε αδειάζει, επίσης, τον πρωθυπουργό διαψεύδοντας ότι έκλεισε συμφωνία με τον κ. Χαρδούβελη. Τον κ. Σαμαρά δεν τον θέλει κανείς.
Παραμονές της παραίτησης του από το Υ/Άμυνας ο κ. Αβραμόπουλος δέχεται τον κ. Τσίπρα που ενημερώνεται λεπτομερώς και από την ηγεσία των ΕΔ για την αμυντική κατάσταση της χώρας. Στην εσωτερική θύελλα έχει μόλις προστεθεί και «εθνικό ζήτημα». Το BARBAROS αλωνίζει στην κυπριακή ΑΟΖ, ενώ άλλο τουρκικό πολεμικό σκάφος βολτάρει στο Αιγαίο και η Τουρκία εξαπολύει πολεμικές απειλές. Μετά τη συνάντηση με τον Αβραμόπουλο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κάνει, για πρώτη φορά, λόγο για εθνική συνεννόηση ή, ακριβέστερα, για συνεννόηση επί εθνικών θεμάτων. Η δήλωση μένει ασχολίαστη, χωρίς εμφανείς, εσωκομματικές, αντιδράσεις. Ακολουθεί συνάντηση του Διοικητού της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Στουρνάρα με τους Τσίπρα και Λαφαζάνη. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει πλέον, στο σύνολό της, σφαιρική ενημέρωση για τα πράγματα, τι θα παραλάβει ως κυβέρνηση. Τι θα κάνει, θα το δούμε. Αν και πως αξιολογεί την ανάμιξη ξένου δάκτυλου στα δρώμενα θα το δούμε επίσης.
Μόλις στο προηγούμενο άρθρο μου έγραφα ότι η «Νύχτα των εκλογών εγκυμονεί κινδύνους» με την έννοια ότι είναι «νεκρό» σημείο η μετάβαση της Εξουσίας, δημιουργείται «κενό». Αλλά «κενό» υπάρχει ήδη τώρα. Η κυβέρνηση ξέμεινε, εντός και εκτός, από συμμάχους, καταρρέει. Ο ΣΥΡΙΖΑ αναμένει αλλά δεν κατέχει την κυβερνητική εξουσία, ώστε να παίρνει αποφάσεις. Πολλοί, εντός και εκτός της χώρας, επιθυμούν να μην την αναλάβει μόνος του. Το κλίμα που δημιουργείται (και καθημερινά οξύνεται με τις τουρκικές δραστηριότητες) ωθεί σε ποικίλες σκέψεις και συνδυασμούς διακυβέρνησης. Δεν χρειάζεται να ζητήσουν να υπογράψει ο ΣΥΡΙΖΑ το νέο Μνημόνιο, όπως ο Σαμαράς υπόγραψε αυτό που πνέει τα λοίσθια. Αρκεί η ύπαρξη/απειλή «εθνικού θέματος». «Θα το ρισκάρουμε» είπε παλιότερα κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ ζητώντας, εκείνη τη στιγμή, λιγότερα χρήματα για εξοπλισμούς, παρά τη διαρκή τουρκική απειλή. Έφτασε η ώρα να εκτιμηθεί το ρίσκο και να δοθεί απάντηση. Η απειλή δεν είναι μόνο εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, είναι και εναντίον της χώρας. Αν βέβαια καταστραφούν μαζί και οι δυο ακόμα καλύτερα, δεν είναι;
Οι Θεωρίες συνομωσίας είναι περιττές όταν αντικειμενικά υπάρχει αδυναμία λήψης αποφάσεων και κυρίως πλήρης αδυναμία πρόβλεψης των γεγονότων άρα και προληπτικών ενεργειών.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
