ΝΕΟΣ ΨΥΧΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΣΥΡΙΑ

Μοίρασε το

Σίγουρα η Ειρήνη κέρδισε στη Συρία, έστω λίγο χρόνο. Κάθε θριαμβολογία, όμως, θα καλλιεργούσε απλώς το ψευδο-ιδεολόγημα ότι όλα ρυθμίζονται με λίγη καλή θέληση. Είδαμε με τα μάτια μας ότι οι ένοπλες απειλές και οι βάναυσες ύβρεις-δεν συνηθίζεται ο Πρόεδρος της Ρωσίας να αποκαλεί ψεύτη τον ΥΠΕΞ των ΗΠΑ- οδήγησαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Επιμελώς η συντριπτική πλειοψηφία των σχολιαστών στη Δύση αφιερώθηκε στη στάση του Ομπάμα.

Ελάχιστοι επαίνεσαν τη φιλειρηνική επιλογή του, οι περισσότεροι επισήμαναν τη διπλωματική ήττα του. Η Ειρήνη είναι καλή μόνο όταν την επιβάλλουν οι ισχυροί της Δύσης, με τους όρους τους. Της ταπείνωσης, της εξουθένωσης των ηττημένων, όπως στη Γιουγκοσλαβία, στη Λιβύη, στο Ιράκ. Διότι η Ειρήνη δεν ήταν ποτέ και για κανέναν ο τελικός σκοπός. Στόχος της Ειρήνης ήταν και είναι, πάντα, η αδιαμφισβήτητη καταγραφή της επικράτησης των νικητών, αυτών που γράφουν την Ιστορία. Ουαί τοις ηττημένοις, δήλωσε ο Ρωμαίος στους Καρχηδόνιους. Ισχύει στο διηνεκές.

Είναι νικητής η Ρωσία; Ασφαλώς, σ’ αυτή τη φάση. Αλλά η παρτίδα δεν έχει τελειώσει. Ο ανταγωνισμός στη Μ. Ανατολή παραμένει πρωταγωνιστής, δεν κομίζω γλαύκα στην Αθήνα. Οι δυτικές Δυνάμεις θα επιδιώξουν να επιστρέψουν πάση θυσία το πικρό ποτήρι που τους πότισε ο Πούτιν. Σε όποιο μέτωπο μπορέσουν, μόλις βρουν την ευκαιρία. Ή μόλις την κατασκευάσουν. Το «διεθνές περιβάλλον» οδηγείται σε όξυνση, για να αποκατασταθεί, τουλάχιστον, η διαταραχθείσα ισορροπία, να αμβλυνθούν οι δυσμενείς εντυπώσεις της ήττας. Η Κοινή Γνώμη της Δύσης που αντιστάθηκε στον πόλεμο θα είναι ο πρώτος στόχος. Επειδή είναι η πρώτη φορά που η συντηρητική Κοινή Γνώμη της Δύσης μπορεί να είδε με θετικό μάτι τη Ρωσία. Εικόνα που πρέπει να σβηστεί γρήγορα από τη μνήμη ώστε να μην ενισχυθεί από την επόμενη φορά.    Ένας νέος Ψυχρός Πόλεμος είναι επί θύραις.

Τα σύνορα στο νέο Ψυχρό Πόλεμο δεν θα είναι τόσο άκαμπτα, όπως στον παλιό. Οι επιρροές όλων έχουν εξασθενήσει. Προσοχή ιδιαίτερη θα δοθεί στον «πολιτιστικό» τομέα, σε ότι αγγίζει τον κόσμο στη Δύση πχ η αντίθεση του Πούτιν στην ομοφυλοφιλία, δείγμα ανελευθερίας, υποτίθεται. Εντάσεις θα εκδηλωθούν σε περιφερειακές, αμφισβητούμενες, περιοχές. Κυρίως, όμως, η Ηγεσία του Δυτικού Κόσμου θα είναι περισσότερο αδιάλλακτη απέναντι σε κάθε πιθανή παρέκκλιση, απέναντι σε κάθε ύποπτο αποστασίας, ιδίως των μικρών και αδύναμων του Δυτικού μπλοκ. Επειδή δυο ηγετικές κεφαλές δεν μπορεί να συμβασιλεύουν στη Δύση, η διαμάχη ΗΠΑ-Γερμανίας θα αποκτήσει διαστάσεις γιγαντομαχίας.

Αν είναι έτσι τότε και στην ίδια τη Ρωσία θα οξυνθεί η όποια διάσταση στο ηγετικό κλιμάκιο, στο παρασκήνιο ή/και δημοσίως. Είναι κοινό μυστικό ότι ο Πούτιν εκπροσωπεί το (κυρίαρχο) ρεύμα που θέλει τη Ρωσία και πάλι Μεγάλη Δύναμη, ανεξάρτητη από τη Δύση ενώ ο Μεντβέντεφ αντιπροσωπεύει το παλαιότατο, οικονομικό και πολιτιστικό, φιλοδυτικό ρεύμα, υπαρκτό ήδη την εποχή του Μεγάλου Πέτρου-καρικατούρα του ήταν ο Γέλτσιν. Η ισορροπία που διατηρεί ο Πούτιν, υπό την ηγεσία του, θα αντιμετωπίσει ισχυρότερες επιθέσεις. Η διαφορά από τον Α΄ Ψυχρό Πόλεμο είναι ότι η Κοινή Γνώμη στη Δύση έχει ψυλλιαστεί ότι οι ηγεσίες του τον εξαπατούν, η αμφισβήτηση είναι γενικευμένη και ισχυροποιείται από το γεγονός ότι ο Δυτικός Κόσμος δεν μπορεί να προσφέρει ούτε ευημερία ούτε, κυρίως, προοπτική ελπιδοφόρα.

Όσο οι κυβερνώσες ελίτ θα σκληραίνουν τη στάση τους, θα τείνουν στον αυταρχισμό, στη «λιγότερη Δημοκρατία εν ονόματι της Δημοκρατίας», όσο θα στενεύουν τον κύκλο των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών τους, τόσα παράθυρα ευκαιρίας θα ανοίγουν για μια πολιτική της «ανοιχτής αγκαλιάς» προς όσους θέλουν να αντισταθούν. Με την προϋπόθεση ότι οι ηγέτες του Κινήματος θα έχουν σαφή άποψη, ότι θα ξέρουν προς τα που βαδίζουν. Από την Κίνα του Μάο, ως την αντίσταση στη Γιουγκοσλαυία, την Ελλάδα ή το Βιετνάμ το κοινό χαρακτηριστικό ήταν ένα: Καμία ενόχληση για την πολιτική προέλευση των προσερχόμενων. Όλοι δεκτοί. Υπό τον όρο της προσαρμογής τους στην κοινή γραμμή της αντίστασης στον αντίπαλο. Όπου η ηγεσία ήταν ικανή, τα κατάφερε. Η απειλή πολέμου στη Συρία είναι όπως το βότσαλο στη λίμνη. Τα νερά ταράχθηκαν. Ο πόλεμος δεν είναι πράξη μεμονωμένη, περίκλειστη, δεν τελειώνει με την τελευταία τουφεκιά. Ο πόλεμος, ως συνέχεια της πολιτικής, συνεχίζεται και με τα συνήθη μέσα.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου