Ποια είναι η άμεση αιτία της, βέβαιης πλέον, επίθεσης στη Συρία; Είναι η, βέβαιη επίσης, επικράτηση του καθεστώτος Άσαντ επί των ανταρτών. Όταν όλη η Μ. Ανατολή αλλάζει, η παραμονή του Άσαντ στην εξουσία θα σήμαινε ότι η Συρία θα παρέμενε φάρος σταθερότητας.
Σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα. Πέρα από το συσχετισμό δυνάμεων ΗΠΑ/ Συρίας, η λογική που για διάφορους λόγους προωθεί τη συνολική αναδιάταξη στην περιοχή δεν ευνοεί τη διατήρηση του σημερινού σταθερού καθεστώτος στη Συρία. Ποιος στέκεται εμπόδιο στην αλλαγή; Ο Άσαντ. Λαϊκές δυνάμεις τον στηρίζουν, τον θεωρούν κυριολεκτικά «συμβόλαιο ζωής», κι ας λένε οι απανταχού δημοκράτες ότι είναι δικτάτορας. Άλλωστε μερικοί από τους πιο εξέχοντες δημοκράτες μαζεύονται για να τους βομβαρδίσουν. Η επιλογή είναι μάλλον αυτονόητη για τους Σύριους.
Αυτή η επίθεση προαναγγέλθηκε ως υπόθεση λίγων ημερών αλλά εξελίσσεται σε κανονική επιχείρηση (δυο ή τριών μηνών) ανατροπής του καθεστώτος στη Συρία. Την αναλαμβάνουν οι ΗΠΑ πρακτικά μόνες τους, πάνω από Νόμους και χωρίς Συμμάχους. Η Γαλλία του Ολαντρέου απλώς γελοιοποιείται και η πολύ πρόθυμη Τουρκία είναι περισσότερο ενοχλητική παρά χρήσιμη. Σιωπηρό «βέτο» της Γερμανίας έχει αδρανοποιήσει το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Η Ρωσία ελίσσεται. Δεν εγκαταλείπει τον Άσαντ γιατί θα πλήρωνε ανυπόφορο πολιτικό κόστος. Ίσως θα συζητούσε την πιθανότητα αποχώρησής του αν οι ΗΠΑ συμφωνούσαν σε μια συνολική διμερή «διευθέτηση» για την τύχη της περιοχής. Οι ΗΠΑ τώρα δεν το σκέπτονται, έτσι δείχνουν. Ίσως το ξανασκεφτούν αν η επίθεση δεν αποδώσει, έχουν δυο μήνες καιρό. Ο Πούτιν δήλωσε ότι (με τα πλοία του) μπορεί να επηρεάσει την επιτυχία/αποτυχία της επίθεσης, δηλαδή να επηρεάσει το τελικό, πολιτικό, αποτέλεσμα. Άπαντες μιλούν για πολιτική λύση. Αφού, όμως, αλλάξουν τα δεδομένα επί του εδάφους. Εκεί θα κριθούν όλα, το είδος της λύσης.
Η άποψη ότι οι ΗΠΑ αποσύρονται από τη Μ. Ανατολή για να ασχοληθούν με την Κίνα είναι, πιστεύω, λάθος. Αλλά κι αν ήταν έτσι είναι οπωσδήποτε λάθος ότι θα αφήσουν αυτή την απολύτως κρίσιμη περιοχή στην τύχη της, αδιαφορώντας ποιος θα καλύψει το κενό εξουσίας/ασφάλειας. Η πολιτική τους έχει συνέχεια και συνέπεια, από τον Μπους ως τον Ομπάμα, πέρα από υπαρκτές ή υποτιθέμενες προθέσεις Προέδρων, εσωτερικές διαμάχες ή αυταπάτες του κόσμου. Αν το χάος στο Αφγανιστάν και στη Λιβύη δεν ήταν αρκετά για να καταλάβουν, το Ιράκ θα έπρεπε να έχει πείσει τις ΗΠΑ για το ατελέσφορο της πολιτικής τους. Ωστόσο επιμένουν. Οι ιθύνοντες των ΗΠΑ δεν είναι ηλίθιοι. Οφείλουμε, λοιπόν, εμείς να καταλάβουμε ότι το χάος περιλαμβάνεται στους σχεδιασμούς τους-βλ ή Κράτος ή Χάος, ΙΣΚΡΑ. Αν οι ΗΠΑ αδυνατούν να επιβάλλουν το καθεστώς που θέλουν, η αμέσως επόμενη καλύτερη λύση είναι το χάος, η διαχειρίσιμη παραλυσία. Η «Αραβική Άνοιξη» έδωσε αυτή την ευκαιρία: Οι κοινωνίες στις Αραβικές χώρες διανύουν μια βαθιά μετάλλαξη. Αναδύθηκε μια μεσαία τάξη που διεκδικεί πολιτική εξουσία, οι νέοι μορφώθηκαν, ελέγχονται λιγότερο, οι φτωχοί παραμένουν αδιαμόρφωτη μάζα, στο περιθώριο, και το Ισλάμ προσφέρει το όραμα ενός άλλου, αδιάφθορου Κόσμου. Οι ενθάδε προοδευτικοί φρικιούν ασφαλώς στην προοπτική της μαντίλας αλλά δεν ζουν εκεί, βρίσκονται εδώ και κρίνουν από τον καναπέ τους ενώ εκεί σκοτώνονται, δεν κάνουν απεργίες/περιπάτους Ομόνοια/Σύνταγμα.
Οι ΗΠΑ, αποσύρονται ή δεν αποσύρονται, δεν μπορούν να ελέγξουν αυτές τις νέες κοινωνίες ούτε, όμως, το Ισλάμ. Καμία κοινωνική δύναμη δεν είναι ικανή να επιβληθεί στο εθνικό σύνολο, η Αίγυπτος είναι τυπικό παράδειγμα. Η παραλυσία είναι το πιο ισχυρό όπλο των ΗΠΑ αυτή τη στιγμή και το μεταχειρίζονται με κάθε τρόπο. Οι ΗΠΑ γνωρίζουν ότι είναι αναπόφευκτη η σύγκρουση κοσμικών/ισλαμιστών και μάλιστα ότι όσο πιο ακραίοι είναι οι ισλαμιστές τόσο μειώνονται οι πιθανότητές τους να επιβληθούν, τόσο οι αντιδράσεις θα είναι συνεχείς και βίαιες. Οι ακραίοι ισλαμιστές «διασφαλίζουν» την εσωτερική αστάθεια, την παραλυσία και ως εκ τούτου είναι «σύμμαχοι» των ΗΠΑ. Η εσωτερική αστάθεια ενός εκάστου διασφαλίζει με τη σειρά της την παραλυσία συνολικά της περιοχής. Οι Άραβες άλλωστε ήταν ανέκαθεν διαιρεμένοι.
Η Αριστερά έχει ξεχάσει ότι οι μορφές του πολιτεύματος εξαρτώνται από τις κοινωνικές και ιστορικές συνθήκες -λέγονται και πάλη των τάξεων. Πίστεψε, όπως υποστηρίζει ο ταξικός της αντίπαλος, ότι η δυτική Δημοκρατία είναι αιώνιο πρότυπο παντού και πάντα, για όλους. Έτσι υποστηρίζει τον «εκλεγμένο» Μόρσι και «δεν ξεχνά» ότι ο Άσαντ είναι δικτάτορας όταν εναντιώνεται στην επίθεση κατά της Συρίας. Σε πλήρη ιστορική άνοια η (ευρωπαϊκή και ελληνική) Αριστερά έχει ξεχάσει ότι το «αιώνιο» πρότυπο της Δημοκρατίας έχει μεταλλαχθεί πολλάκις από τη Γαλλική Επανάσταση ως σήμερα. Θα τρώει σκόνη έως ότου το θυμηθεί.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
