Η εξέγερση εκατομμυρίων αράβων κυρίως μουσουλμάνων, στην βόρεια Αφρική δείχνει ότι έφτασε η ώρα για την συμμετοχή του αραβικού κόσμου στην παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα.
Η εξέγερση τους, δεν ανήκει στον Μπιν Λάντεν, δεν είναι εξέγερση φανατικών φονταμεταλιστών ή κάποιων φυλάρχων που θέλουν να αντικαταστήσουν τους υπάρχοντες, δεν ανήκει στους αμερικάνους ή κάποιους δυτικούς που θέλουν να ανακατέψουν την κατάσταση. Είναι η εξέγερση ελεύθερων ανθρώπων, φτωχών ή φτωχότερων, μεσαίων στρωμάτων, που ζητούν επιτέλους, το μερτικό τους στην εξουσία, στην οικονομία, στην δημοκρατία. Ζητούν να πάρουν μέρος σ αυτόν τον κόσμο που τόσο δραματικά, αλλά και τόσο γρήγορα, αλλάζει.
Είναι η ώρα των αράβων.
Το 1995 ο Οσάμα μπιν Λάντεν σε συνέντευξη του στον Ρόμπερτ Φίσκ έθεσε το θέμα των δικαιωμάτων των αράβων στον κόσμο που άλλαζε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο Λάντεν ζητούσε επαναδιαπραγμάτευση του πλούτου των αράβων, πρωτίστως της Σαουδικής Αραβίας και των άλλων αραβικών χωρών του Κόλπου, με τους αμερικανούς. Κατηγόρησε τα καθεστώτα αυτών των χωρών για υποταγή στους αμερικανούς και γι αυτό με τη σειρά τους καταπίεζαν τους λαούς των χωρών τους.
Ο Λάντεν ονομάστηκε τρομοκράτης στην Δύση, ήταν όμως σύμβολο αντίστασης ενάντια στους δυτικούς για εκατομμύρια άραβες αλλά και μουσουλμάνους. Ενέπνευσε κινήματα τα οποία όμως ως βασικό τους χαρακτηριστικό ήταν ο αντιδυτισμός. Η επιστροφή στις ρίζες του μουσουλμανισμού ήταν η βασική ιδεολογία.
Ο πόλεμος που ξεκίνησαν οι αμερικανοί στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, φανάτισαν ακόμα περισσότερο καταπιεσμένες μάζες. Οι εξεγέρσεις στις αρχές της δεκαετίας που τέλειωσε, ήταν βαθιά ριζοσπαστικές, με θρησκευτικό προσανατολισμό και έντονα αντιδυτικά χαρακτηριστικά. Από την Αλγερία έως την Ινδονησία, ο μουσουλμανικός κόσμος εξεγείρεται εναντίον των απίστων. Στις ίδιες τις χώρες τους οι ομάδες της εξέγερσης χρησιμοποίησαν βία ενάντια στους συμπολίτες τους οι οποίοι δεν συμφωνούσαν με τις θέσεις τους. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα η αλλαγή κυβέρνησης στην Αλγερία το 2000-2002. Η επέμβαση των αμερικανών και των γάλλων άλλαξε και πάλι τις ισορροπίες.
Η αντιπαράθεση όμως των φονταμεταλιστών με τους άπιστους της Δύσης, δεν απάλλαξε τους φτωχούς και τα μικρομεσαία και μεσαία στρώματα αυτών των χωρών από τα δεσμά τους. Τα καθεστώτα (φιλοαμερικανικά και φιλοδυτικά στην πλειοψηφία τους) συνέχισαν να ζουν στη βάση των συμφωνιών για το πετρέλαιο με την άπιστη Δύση. Ο Λάντεν ήταν και δικός τους εχθρός, όπως ήταν και το καθεστώς του Ιράν, το οποίο ήταν εξαιρετικά ριζοσπαστικό σε ότι αφορά την αντιπαράθεση με το Ισραήλ και «ένα εχθρικό παράδειγμα» για τα καθεστώτα του Κόλπου και της Βόρειας Αφρικής. Λάντεν και Ιράν ήταν οι σκληροί και φανατικοί στην αντιπαράθεση με την Δύση, ήθελαν την αλλαγή των συμβολαίων για τα πετρέλαια.
Την ώρα που ο μουσουλμανικός κόσμος ήταν δέσμιος αυτής της σκληρής αντιπαράθεσης, στον υπόλοιπο κόσμο επήλθαν συγκλονιστικές αλλαγές.
Οι καταπιεσμένοι του πλανήτη, έπαιρναν το πάνω χέρι σε ότι αφορά την παραγωγή. Η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία, αλλά και η Ινδονησία ή η Τουρκία, είναι οι ανερχόμενες οικονομικά δυνάμεις. Η αυτοκρατορία των ΗΠΑ δεν κατάφερε να ολοκληρώσει 20ετία (1990-2010) απόλυτης κυριαρχίας. Η Ρωσία και η ΕΕ (Γερμανία) ήταν και πάλι σημαντικές υπερδυνάμεις η κάθε μία για διαφορετικούς λόγους.
Τα πάντα αλλάζουν εκτός από τον μουσουλμανικό κόσμο που κινείται με παλαιότερα πρότυπα και σε διαφορετικές ταχύτητες.
Η παγκοσμιοποίηση δεν θα μπορούσε άλλωστε να αφήσει ανέπαφο και αυτόν τον κόσμο. Η μεγάλη μετανάστευση από τον βόρεια Αφρική στην Ευρώπη δημιούργησε μια ισχυρή διασπορά και μια νέα διανόηση. Η Αλγερία είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα με μερικά εκατομμύρια αλγερίνων να ζουν στην Γαλλία. Οι κοινωνίες των χωρών της βόρειας Αφρικής είναι νεανικές και εξαιρετικά δυναμικές. Καθηλωμένες έως χθες σε πρότυπα μισοφεουδαρχικά, με έντονο το θρησκευτικό στοιχείο και με την εξουσία να μην επιτρέπει την πρόοδο για να μην χάσει τα δικαιώματα της.
Στον σημερινό κόσμο η αλληλεπίδραση είναι ο κανόνας και κανείς δεν μπορεί να φυλακίσει τόσο εύκολα λαούς ολόκληρους.
Αμηχανία στην Δύση
Η εξέγερση στην βόρεια Αφρική έχει φέρει σε αμηχανία την Ουάσιγκτον αλλά και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Ομπάμα και ο Σαρκοζί εμφανίζονται συμπαθούντες προς τους εξεγερμένους. Όμως δεν φαίνεται να ελέγχουν τις εξελίξεις. Δεν έχουν φίλιες δυνάμεις που θα αντικαταστήσουν τους φεουδάρχες που χάνουν την εξουσία τους. Γι αυτό και είναι εξαιρετικά διστακτικοί να πάρουν θέση.
Στην Τυνησία τα πράγματα μπορεί και να ελεγχθούν στην συνέχεια. Όμως μια ενδεχόμενη αλλαγή στην Αίγυπτο μπορεί να ανατρέψει όλη την ισορροπία στην μεσόγειο και συνολικά στον αραβικό κόσμο. Η επίδραση της εξέγερσης έφτασε και στην Υεμένη.
Ο Ελ Μπαραντέι θυμίζει τον δικό μας Καραμανλή που το παρασχέθηκε αμέσως αεροπλάνο, για να φτάσει εγκαίρως στην Αθήνα. Ο Ελ Μπαραντέι είναι στην Αίγυπτο επιδιώκοντας να τεθεί επικεφαλής της εξέγερσης. Ολ αυτά δεν σημαίνουν ότι αυτομάτως οι κυβερνήσεις θ αλλάξουν στην βόρεια Αφρική. Όμως η ώρα της αλλαγής έχει ήδη φτάσει και για τον αραβικό κόσμο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
