ΕΥΡΩΠΗ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΕΛΠΙΔΑ

Μοίρασε το

Σε μερικές εβδομάδες θα κληθούμε να επιλέξουμε τους αντιπρόσωπους μας στο Ευρωκοινοβούλιο εν μέσω μεγάλης σύγχυσης για τις συνέπειές της ψήφου μας. Ποιο είναι όμως το διακύβευμα των ευρωεκλογών; 

Μολονότι μέχρι τη διεύρυνση του 2004, η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) έδειχνε ότι πορευόταν –έστω κι αργά- προς το όραμά της, υπέστη τους πρώτούς κλυδωνισμούς  με την απόρριψη του Ευρω-Συντάγματος το 2005.

Το επόμενο ηχηρό ράπισμα ήρθε με την χρηματοπιστωτική κρίση που εκκίνησε το 2008.  Όταν η κρίση πέρασε στην πραγματική οικονομία, βρήκε την Ε.Ε. εν πολλοίς  απροετοίμαστη, καθώς δεν υπήρξαν μηχανισμοί διαχείρισης των δανειακών υποχρεώσεων των υπερχρεωμένων κρατών από την Ευρωζώνη ως σύνολο. Τα προβλήματα που έχει πλέον να αντιμετωπίσει η Ε.Ε. είναι φλέγοντα: υψηλή ανεργία, αποδιαρθρώση του κράτους πρόνοιας, άνιση ανάπτυξη, ρατσισμός, αντίθεση Βορρά-Νότου, άνοδος των φιλοναζιστικών οργανώσεων.

Η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης δείχνει να μην αρέσει πια. Οι λαοί -ιδίως στο Νότο, αλλά όχι μόνο εκεί- θεωρούν την Ε.Ε. ως ένας μηχανισμό επιβολής περιοριστικών πολιτικών, δημοσιονομικής πειθαρχίας, αύξησης της ανεργίας κι επίτασης του κοινωνικού αποκλεισμού. Ως συνέπεια ενισχύονται εκλογικά οι πολιτικές δυνάμεις του εθνικολαϊκισμού και του ευρωσκεπτικισμού σε όλα τα χρώματα της πολιτικής ίριδας, από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά. Και στο πεδίο της ΟΝΕ τα νέα δεν είναι καλύτερα. Η εμμονή σε ένα κοινό νόμισμα δίχως υπερκείμενη κρατική υποστήριξη προκαλεί ανησυχίες στους οικονομικά ασθενείς εταίρους της Ε.Ε. Στον ευρωπαϊκό ορίζοντα αχνοφαίνεται πλέον το λυκόφως του οράματος για ένα κοινό “ευρωπαϊκό σπίτι”.

Ας γίνει κρυστάλλινο. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν είναι παρά μια οικειοθελής διαδικασία σταδιακής εκχώρησης κυριαρχικών αρμοδιοτήτων από τα κράτη μέλη σε έναν υπερεθνικό συμπολιτειακό οργανισμό. Η αναζήτηση μιας φαντασιακής αυτόνομης ανάπτυξης και πορείας είναι ένας ρομαντικός περίπατος στο πάρκο των ιδεών, αλλά καθίσταται ιδιαίτερα δυσχερής στις αλάνες της πραγματικότητας.

[quote text_size=”small”]

Με όλες τις αδυναμίες της η Ευρώπη είναι η πιο ανεπτυγμένη, η πιο δημοκρατική, η πιο ελεύθερη, η πιο ανεκτική περιοχή του πλανήτη. Η ένταξη στην ΕΟΚ και την ΟΝΕ συνιστούν τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ελληνικής εξωτερικής μας πολιτικής μετά τον πόλεμο. Το θέμα δεν είναι να απομακρυνθεί η Ελλάδα από την Ε.Ε. αλλά να συμπαραταχθεί στην προσπάθεια των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της Γηραιάς Ηπείρου που επιχειρούν να δρομολογήσουν μια επαναπροσέγγιση του αρχικού οράματος των Ζαν Μοννέ και Ρομπέρ Σουμάν.

[/quote]

Σήμερα η Ε.Ε. απειλείται με αποσπονδύλωση αν δεν προχωρήσει σε δραστικές μεταβολές. Είναι επιτακτική η αναγκαιότητα για μια συνταγματική μεταρρύθμιση της Ε.Ε., που θα παλινορθώσει το όραμα της υπερεθνικής πολιτικής ένωσης, θα εγκαθιδρύσει ένα νέο σύστημα κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης και θα συστήσει μια οιονεί ευρωπαϊκή κοινωνία πολιτών. Οι πολιτικοί οργανισμοί και τα ΜΜΕ θα έπρεπε να ανοίξουν το διάλογο για αυτά τα ζητήματα ενόψει των Ευρωεκλογών. Η Ε.Ε. δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από τους πολίτες της: εκείνοι ήταν πάντοτε και θα παραμείνουν στο μέλλον η κύρια προωθητική της δύναμη, ενώ χωρίς την ενεργό συμμετοχή τους είναι καταδικασμένη να ξεθωριάσει. Η κοινή ελπίδα των εκατομμυρίων συνεπιβατών μας στον υπερχιλιετή πλού αλληλεξαρτώμενων προβλημάτων και οραμάτων ονομάζεται Ευρώπη.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου