Την ώρα που έπεφτε το τείχος του Βερολίνου το 1989, το ερώτημα που γεννήθηκε ήταν: Θα έχουμε μια γερμανοποιημένη Ευρώπη ή μια ευρωπαϊκή Γερμανία. Η απάντηση δόθηκε τη Δευτέρα το βράδυ από την Αγκελα Μέρκελ έχοντας δίπλα της τον Νικολά Σαρκοζί. Θα έχουμε μια γερμανοποιημένη Ευρώπη! Υπάρχουν όμως συνέπειες. Θα έχουμε και μια διχασμένη Ευρώπη.
Αυτό που αφορά την Ελλάδα είναι ακόμα δυσκολότερο. Θα ακολουθήσει την γερμανοποιημένη Ευρώπη ή θα στραφεί τελικώς προς άλλες κατευθύνσεις; Το δυστύχημα είναι πως δεν υπάρχει απόφαση γι αυτό, δεν υπάρχει καν συζήτηση για το που θα στραφεί η χώρα.
Δεν υπάρχει δε, καμία δυνατότητα για την Ελλάδα να αποφασίσει αυτό που θέλει ή την συμφέρει. Απλώς παρακαλά για την 7η (πλέον) δόση της.
Ο γαλλογερμανικός άξονας δείχνει έτοιμος να επιβάλλει στην καταχρεωμένη Ευρώπη τα θέλω του. Η Σύνοδος Κορυφής (8-9/12) θα είναι ένα σημαντικό σκαλί προς την αλλαγή των Συνθηκών που καθορίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη.
Αξιοποιώντας την κρίση χρέους και την κρίση παραγωγικότητας, το Βερολίνο θέλει μια ΕΕ στα μέτρα του. Ζητά αλλαγή Συνθηκών, δηλαδή των κανόνων του παιχνιδιού, επιβάλλοντας να αποδεχθούν όλη την γερμανική εποπτεία, την γερμανική πειθαρχία και την εν τέλει την γερμανική κυριαρχία.
Το Βερολίνο δηλώνει ότι δεν πρόκειται να πληρώνει τα χρέη των άλλων (στοπ στα ευρωομόλογα και στο απίθανο ενδεχόμενο κοπής χρήματος), αντιθέτως θα ελέγχει όλους αν είναι πειθήνιοι στην γερμανική κυριαρχία.
Η Αγκελα Μέρκελ εκβιάζει την ώρα της μεγάλης ανάγκης όλων των άλλων. Γι αυτό και λέει ότι το σχέδιο της προβλέπει «την ευρωζώνη των προθύμων». Θα ενταχθούν σ αυτή την ισχυρή ζώνη όσοι το επιθυμούν και όσοι το αντέχουν.
Υπάρχουν όμως πολλοί που δεν το επιθυμούν όπως και αρκετοί που δεν το αντέχουν.
Ολ αυτά οδηγούν σε μια διχασμένη Ευρώπη, σε μια Ευρώπη δύο ή και περισσοτέρων ταχυτήτων. Ήδη η Πολωνία δηλώνει πως το γερμανικό σχέδιο οδηγεί σε διχοτόμηση.
Έξω από την ευρωζώνη περιμένει η Μεγάλη Βρετανία. Το Λονδίνο από τον 19ο αιώνα, παρακολουθεί τα σχέδια της μεσοευρώπης, κυρίως της Γερμανίας, αποφεύγοντας να ενδώσει στην γερμανική πρωτοκαθεδρία. Αυτό κάνει και μέσα στην ΕΕ. Είναι η πρώτη χώρα που δεν αποδέχεται ένταξη στο ευρώ, μη αποδεχόμενη την γερμανική πρωτοκαθεδρία. Αυτό θα πράξει και τώρα. Αλλαγή συνθηκών σημαίνει μια μεγάλη διαπραγμάτευση. Το Βερολίνο γνωρίζοντας πολύ καλά την κατάσταση, προχωρά σε μια Ευρώπη (μια ζώνη μέσα στην ΕΕ) που θα ακολουθεί το γερμανικό βηματισμό και την γερμανική πρωτοκαθεδρία.
Το 1999 το Παρίσι είχε αρνηθεί την γερμανική πρωτοκαθεδρία. (Συνθήκη Νίκαιας). Λίγα χρόνια αργότερα η Γερμανία προσεταιρίστηκε την Πολωνία και πέτυχε την Συνθήκη της Λισαβόνας. Τώρα αξιοποιώντας την αγωνία του γαλλικού τραπεζικού συστήματος, επιβάλλει την απόλυτη πρωτοκαθεδρία της.
Χωρίς τον ξενοδόχο…
Όλοι αυτοί οι υπολογισμοί βεβαίως δεν λαμβάνουν υπόψη την πραγματικότητα, δηλαδή την κρίση. Το Βερολίνο βιάζεται να επιβάλλει νέους κανόνες, πριν φανούν οι αδυναμίες της γερμανικής οικονομίας. Ο ιδιωτικός τομέας απέρριψε τους εκβιασμούς της Μέρκελ. Πρακτικά οι τράπεζες δεν αγοράζουν κρατικά ομόλογα ούτε και τα γερμανικά.
Υπάρχει κάτι ακόμα σημαντικότερο. Η παραγωγική κρίση κτυπά και την Γερμανία, αφού η κατανάλωση μειώνεται. Οι νέες παραγωγικές δυνάμεις δε, βρίσκονται εκτός Ευρώπης.
Η προσπάθεια της Μέρκελ και μέρους του πολιτικο-επιχειρηματικού συστήματος να επιβάλλει τους όρους του Βερολίνου, δεν βρίσκει σύμφωνη την παλαιά ευρωπαική πολιτική ελίτ. Δεν είναι τυχαίο που η γενιά των ατλαντιστών (της συνεργασίας Ευρώπης-Αμερικής στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου), διαφωνεί με την πολιτική της Μέρκελ μιλώντας για διχασμό. Οι Ντελόρ και Σμίτ προβλέπουν τον νέο ευρωπαϊκό διχασμό και ζητούν αλλαγή πορείας.
Ελλάδα: Η ιστορία επαναλαμβάνεται;
Τις περισσότερες φορές που τα εγκληματικά λάθη της ελληνικής πολιτικής και επιχειρηματικής ηγεσίας οδήγησαν σε εθνικές καταστροφές, ήταν ανακατεμένοι και οι γερμανοί. Στην πτώχευση του 1893, οι γερμανοί ανέλαβαν τον ρόλο του επιτηρητή και του σκληρού δανειστή. Οι γερμανοί ήταν πρωταγωνιστές στον μεγάλο διχασμό, στις αρχές του 20ου αιώνα, ο οποίος κατά κάποιο τρόπο επαναλήφθηκε και στην δεκαετία του 30. Οι γερμανοί είναι πρωταγωνιστές και στην ιστορία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της σημερινής ελληνικής κρίσης. Ήταν η Γερμανία με την οποία επέλεξε να συνεργαστεί στενά η κυβέρνηση Σημίτη αλλά και γενικώς μια σημαντική μερίδα της ελληνικής οικονομικής ελίτ, αποσκοπώντας στο άμεσο και μεγάλο κέρδος. Το αποτέλεσμα είναι η ουσιαστική πτώχευση της χώρας. Είναι η Γερμανία που αποφάσισε να «σώσει» την Ελλάδα από την κρίση για χάρη του ευρώ, χρησιμοποιώντας την σαν πειραματοχώρα.
Σήμερα η Ελλάδα καλείται για μία ακόμα φορά να πάρει μια μεγάλη απόφαση που περικλείει όμως περισσότερα του ενός θέματα:
1. Να επιλέξει δρόμο και ρόλο μέσα στην ίδια την Ευρώπη.
2. Να αποφασίσει αν τελικώς η συμμετοχή σ ένα σκληρό γερμανικό πυρήνα την εξυπηρετεί οικονομικά και γεωπολιτικά.
3. Να αντιμετωπίσει συγχρόνως την κρίση χρέους και την οικονομική κρίση.
4. Να αποφασίσει τους όρους συμμετοχής στο παγκόσμιο οικονομικό παιχνίδι, το οποίο είναι εν πολλοίς καθορισμένο για τα επόμενα τουλάχιστον χρόνια.
Ολα αυτά μαζί δεν αντιμετωπίζονται, όμως η ελληνική πολιτική τάξη «πέτυχε» το απόλυτο ρουά-ματ.
Έτσι σήμερα οι όποιες αποφάσεις πρέπει να εξυπηρετούν (να θεραπεύουν) όλες τις αδυναμίες μαζί, όσο και αν αυτό φαντάζει σαν προσπάθεια τετραγωνισμού του κύκλου.
Η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αποφασίσει το ευκόλως ορατό. Να συμμετέχουμε στον σκληρό γερμανικό πυρήνα με όποιο τίμημα.
Δυστυχώς τα κόμματα αδυνατούν να αποφασίσουν αφού έχουν τις δικές τους ασχολίες. Στο ΠΑΣΟΚ έχουν κρίση ηγεσίας και στην ΝΔ κρίση προσανατολισμού και ενότητας. Χρεωκοπημένα τα ίδια τα δύο μεγάλα κόμματα είναι σχεδόν αδύνατον να ανταποκριθούν στις μεγάλες προκλήσεις.
Περιμένουμε λοιπόν πάντα ένα θαύμα. Δύσκολο να φανεί αυτά τα Χριστούγεννα…
Από το www.dixti.net
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
