ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ

Μοίρασε το

Προ ολίγων ημερών η  καγκελάριος  Merkel εξέφρασε δημόσια την αντίθεση της προς ένα τρίτο πακέτο διάσωσης προς την Ελλάδα. Υπό την σκιά της συνεχούς ανόδου του ευρωσκεπτικισμού, η καγκελάριος  δικαιολόγησε την αντίθεση της με τον φόβο μπροστά σε μια αρνητική αντίδραση του γερμανικού εκλογικού σώματος στις ευρωεκλογές, απέναντι σε μια νέα βοήθεια προς την Ελλάδα. Φυσικά ο χρόνος που επέλεξε για την  παρέμβαση της η κ. Merkel  δεν είναι καθόλου τυχαίος…

Eίχε προηγηθεί συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στην  γερμανική εφημερίδα Südeutsche Zeitung, στην οποία  έθεσε το ζήτημα του κουρέματος του ελληνικού χρέους, καλλιεργώντας μάλιστα την εντύπωση ότι η Γερμανία διαθέτει στο συγκεκριμένο ζήτημα  ένα εποικοδομητικό σχέδιο Β. Λίγες μέρες μετά διέρρευσαν εκ μέρους του περιοδικού Der Spiegel πληροφορίες περί ενός Non Paper του γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών με πρόβλεψη για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Επίσημα η γερμανική κυβέρνηση διέψευσε τις πληροφορίες αυτές, με μικρή όμως πειστικότητα.

Με άλλα λόγια   η Γερμανίδα καγκελάριος για άλλη μια φορά απέρριψε όλες τις παρεκλίνουσες  προσδοκίες  επαναφέροντας τις σκληρές οριοθετήσεις απέναντι στην χώρα μας όσον αφορά το ζήτημα του χρέους…

Εντούτοις το αίτημα για κούρεμα του χρέους  – έστω βήμα προς βήμα –  είναι από ορθολογική οικονομική σκοπιά απόλυτα δικαιολογημένο, ενώ  η Γερμανία  οριοθετεί την πολιτική της με καθαρούς όρους πολιτικού κόστους. Παρά το γεγονός ότι το Βερολίνο θα είχε κάθε λόγο να θυμάται την αλληλεγγύη που  προσέφεραν οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης τόσο  μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και ειδικότερα στην ανοικοδόμηση της όσο και κατά την ενοποίηση της Γερμανίας, δυσκολεύεται να ανταποδώσει την αλληλεγγύη αυτή προς άλλες χώρες…

Ασφαλώς  οι Γερμανοί δούλεψαν οργανωμένα για να φτάσουν στο σημερινό επίπεδο ανταγωνιστικότητας και μεγέθυνσης που διαθέτουν. Αυτό το δεδομένο δεν αμφισβητείται από κανέναν. Εξίσου σαφές είναι ωστόσο ότι  το στάτους των Γερμανών δεν κινδυνεύει από την αλληλεγγύη απέναντι στον Νότιο της Ευρώπης..
Όπως επισημαίνουν για παράδειγμα οι πιο έγκριτοι αναλυτές, η Γερμανία  και Γαλλία εξοικονομούν πάνω από 35 με 40 δισ ευρώ τον χρόνο από την πτώση επιτοκίων δανεισμού στις χρηματαγορές λόγω της Ελλάδας. Ας μην μιλήσουμε για τις γερμανικές εξαγωγές . Κατά μια έννοια η  μεγαλύτερη οικονομική αλληλεγγύη παρέχεται συγκριτικά προς την  Γερμανία. Επιπλέον αξίζει τον κόπο να θυμίσουμε οι Γερμανοί ανοικοδόμησαν την χώρα τους μετά των δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο γιατί συντάχθηκαν με ένα όραμα και γιατί το κράτος τους έδωσε κοινωνική ευημερία.

[quote text_size=”small”]

Αντίθετα η πολιτική κοινωνικής ισοπέδωσης και ολικών περικοπών που εφαρμόζεται σήμερα στην Ελλάδα και στον Νότο οδηγεί στην σύνταξη των κοινωνιών απέναντι από τα κράτη. Δεν υπάρχει όραμα ευημερίας και αλλαγής το οποίο θα μπορούσαν να ενστερνιστούν και να οικειοποιηθούν οι κοινωνίες του Νότιου. Το μόνο που υπάρχει είναι ένα πρόταγμα τιμωρίας, υπό τον μανδύα μεταρρυθμίσεων που τελικά βαλτώνουν.

[/quote]

Από το 1973 έως το 2010-σχεδόν επί 40 συναπτά έτη- οι Έλληνες βίωσαν μια πρωτοφανή άνοδο του βιοτικού τους επιπέδου και ταυτόχρονα την σταθεροποίηση της Δημοκρατίας τους, σε ένα επίπεδο που έφερνε την Ελλάδα κοντά στα υπόλοιπα κράτη της ΕΕ. Η ευημερία ως προϋπόθεση και εγγενές στοιχείο κοινωνικής συνοχής  που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες κοινωνίες υιοθετήθηκε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα  και από την Ελλάδα.  Η Ελλάδα προώθησε την εθνική της συμφιλίωση, προχώρησε στην θεσμική της συγκρότηση, επένδυσε στοιχειωδώς στο κοινωνικό κράτος , ανέπτυξε σύγχρονες υποδομές , εντάχτηκε στην ΕΕ και στην συνέχεια στην ευρωζώνη και θεωρήθηκε ως παράδειγμα μετάβασης ενός αναπτυσσόμενου και αυταρχικού μορφώματος  σε ένα αναπτυγμένο και σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος.

Όλα αυτά γίνανε στο όνομα της αλλαγής της μεταρρύθμισης του εκσυγχρονισμού.   Ξαφνικά από το 2010 και μετά οι ίδιοι που διοίκησαν την χώρα τα τελευταία 40 χρόνια και επαινούσαν τους Έλληνες για τα κατορθώματα, τους γύρισαν και τους είπαν ότι «τόσα χρόνια επένδυσαν σε μια αυταπάτη» , σε μια «επίπλαστη ευημερία» και  κατ’ ουσία σε μια «ασταθή κοινωνικοοικονομική συγκρότηση»..

Οι μεταρρυθμιστές γίνανε αντιμεταρρυθμιστές που αποδομούν βήμα προς βήμα τις κατακτήσεις της μεταπολίτευσης στο όνομα ενός εξορθολογισμού που έως σήμερα δεν ευνοεί παρά μόνον όσους έχουν επενδύσει σε αυτή την αποδόμηση. Όπως  άλλαξαν λοιπόν  γνώμη και αφήγηση  οι κρατούντες και διοικούντες απέναντι στον ελληνικό λαό , έτσι  και ο ελληνικός λαός αλλάζει  γνώμη απέναντι στους κρατούντες..

Το  αποτέλεσμα είναι οι  μεγάλες τεκτονικές μετακινήσεις στον πολιτικό χάρτη. Που θα βγάλει αυτή η διαδικασία τελικά είναι άγνωστο . Βέβαιο είναι όμως ότι η πολιτική, οικονομική και κοινωνική ελίτ αυτού του τόπου φέρει  τεράστια ευθύνη.

Ποια στρατηγική θα μπορούσε όμως να αποδώσει καρπούς στο  μέλλον χωρίς να τεθεί η χώρα εκτός ευρωπαϊκής τροχιάς ; . Θα μπορούσε κάλλιστα να συγκροτηθεί ως εθνικός στόχος το αίτημα  να μειωθεί το χρέος από το 176% του ΑΕΠ σε κάτω από το 110% του ΑΕΠ μέχρι το 2020; Σε κάθε περίπτωση το αίτημα έστω  για μερική διαγραφή του ελληνικού χρέους και έστω βήμα προς βήμα, κατά τρόπο  που θα καταστούσε  βιώσιμη την δυνατότητα ανάταξης της χώρας θα μπορούσε να αποτελέσει ένα νέο εθνικό στρατηγικό εγχείρημα που θα επανενώσει την διαιρεμένη ελληνική κοινωνία.. Να της δώσει όραμα και ελπίδα. Τα αίτημα αυτό θα πρέπει αν αποτελέσει κοινή βάση διεκδίκησης για όλα τα πολιτικά κόμματα..

Με δεδομένο ωστόσο ότι το αίτημα αυτό προς το παρόν δεν ικανοποιείται, μπορούν να συγκροτηθούν  ορισμένες ενδιάμεσες διεκδικήσεις με ρεαλιστικότερο ορίζοντα υλοποίησης. Tα  ενδιάμεσα αιτήματα για την  ελάφρυνση του ελληνικού χρέους εντάσσονται στο πλαίσιο μιας ρεαλιστικής στρατηγικής  με βάση και τα συμφωνηθέντα στο Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012. Από την πλευρά των δανειστών συζητούνται ήδη διάφορα μέτρα όπως η μείωση επιτοκίων, επιμήκυνση αποπληρωμής κοκ.

Από ελληνικής πλευράς  θα μπορούσε  να διατυπωθεί το αίτημα μείωσης  το κόστος δανεισμού στο μηδέν  για το πρώτο δάνειο των 53 δισ. ευρώ που έλαβε η χώρα στα δύο πρώτα πακέτα διάσωσης. Υπολογίζεται ότι θα υπάρξει ελάφρυνση περίπου 265 εκατ. ευρώ το έτος και αν εφαρμοστεί το μέτρο μέχρι το 2022 αναδρομικά , το κέρδος θα είναι  3 δισ. Ευρώ.

Μια άλλη εναλλακτική  είναι να μειωθεί περαιτέρω το ελληνικό μερίδιο συμμετοχής στα προγράμματα του ΕΣΠΑ  από 5 % που είναι σήμερα  στο μηδέν. Η Ελλάδα  θα εξοικονομήσει περίπου 760 εκατ. ευρώ μέχρι το 2020. Θετική είναι και  πρόταση που έχει ήδη διατυπωθεί .από την ελληνική πλευρά  της  επιμήκυνσης της ωρίμανσης αποπληρωμής  δανείων στ 50 χρόνια από 30 που είναι σήμερα. Κατά τον τρόπο αυτό θα μειωθούν δραστικά τα  ποσά που απαιτούνται για την κάλυψη του χρέους και θα απελευθερωθούν πόροι για την ανάπτυξη.

Όπως αναφέρει σε δημοσίευμα του το Reuters (http://www.iefimerida.gr/news 138892/reuterstι-θα-κάνει-η-ευρωζώνη-για-να-γλιτώσει-νέο-κούρεμα-ελληνικού-χρέους-μόνη-λύση-ένα);  αν τα 240 δισ. ευρώ χρέους  αποπληρωθούν σε 30 χρόνια, η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληρώνει 8 δισ. ευρώ ετησίως, ενώ στα 50 χρόνια το κόστος μειώνεται σε λιγότερα από 5 δισ. ευρώ το έτος.

Το πυρηνικό πρόβλημα ωστόσο  στης ελληνικής οικονομίας έγκειται στην  παραγωγική ανασυγκρότηση και στην  ανάπτυξη. Για να επανεκινήσει ο οικονομικός κύκλος στην χώρα μας με πραγματική προοπτική απαιτείται ένα σχέδιο Μάρσαλ το οποίο έχουν εμποδίσει μέχρι σήμερα οι ευρωπαϊκές αρχές. Είναι αξιοσημείωτο ότι κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες είχαν προτείνει ένα σχέδιο Μάρσαλ 2 για την Ελλάδα πιστεύοντας ότι τα προγράμματα λιτότητας και μάλιστα «σε θανατηφόρα δόση», δεν αρκούν για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Σήμερα οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες συγκυβερνούν και ήρθε η ώρα να τους υπενθυμίσουμε αυτά που έλεγαν. Επί τούτου υπάρχει συγκροτημένη πρόταση  του  αυστριακού  Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών, του προσκείμενου στα γερμανικά συνδικάτα Ινστιτούτο Μακροοικονομίας και Οικονομικής Έρευνας, και το γαλλικού  Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (http://www.skai.gr/news/finance/article/227679/anagi-gia-ena-neo-shedio-marsal-i-ena-new-deal/#ixzz2ubJC0scP).

Η κοινή πρόταση  των τριών  Ινστιτούτων προβλέπει  μια χρηματοδότηση της Ελλάδας, της  Πορτογαλίας, της  Ισπανίας και της  Ιταλίας μέχρι το 2017  από τα κοινοτικά ταμεία, ύψους 1% του εκάστοτε ΑΕΠ για την ενίσχυση των παραγωγικών επενδύσεων. Συν τούτοις  προβλέπεται η  σταθεροποίηση  των  μακροπρόθεσμων  επιτοκίων  για κρατικά ομόλογα στο 2% για την δραστική ελάφρυνση του χρέους.

Μια δεύτερη διάσταση του σχεδίου αυτού  με τον τίτλο  «New Deal», συμπεριλαμβάνει την συνολική ανόρθωση της ζήτησης (επενδύσεις και κατανάλωση) κατά 1% ετησίως, με στόχο ο 2017 να έχει αυξηθεί η ζήτηση κατά συνολικά 5% του ΑΕΠ. Αυτή η ώθηση προβλέπεται να  χρηματοδοτηθεί από τα ίδια τα κράτη και θα επιβαρύνει τους προϋπολογισμούς τους.

Η  κατεύθυνση εφαρμογής των προτεινόμενων μέτρων πλαισιώνεται από τα Ινστιτούτα με την πρόταση για την   ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, ενός ταμείου απόσβεσης χρέους και την έκδοση ευρωομολόγων -με την απόσβεση του χρέους να διεκπεραιώνεται μέσω των  εσόδων από έναν φόρο των χρηματοπιστωτικών  συναλλαγών (TOBIN).

Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι υπάρχουν ενδιάμεσες  λύσεις και εναλλακτικές .μέχρι να φτάσει κανείς στον τελικό στόχο. Μόνο με μια στρατηγική λογική αυτού του τύπου μπορεί η χώρα να οδηγηθεί στο ξέφωτο χωρίς ανέξοδους και τελικά επικίνδυνους λαϊκισμούς και χωρίς τον εξίσου ευτράπελο και αυτάρεσκο κυβερνητισμό που  χαρακτηρίζει την  εξουσία εν γένει  στην Ελλάδα.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου