του ΓΙΑΝΝΗ ΣΙΔΕΡΗ
Από την Λειλά Χαλέντ, την γλυκιά παλαιστίνια δασκάλα, που τυλιγμένη με τη παραδοσιακή καφίγια και το καλάσνικωφ στο χέρι το 1969, ξάφνιασε την ανθρωπότητα ως η πρώτη γυναίκα αεροπειρατής…
Από το φρικιαστικό μακελειό των παλαιστίνιων κομάντος στο Ολυμπιακό χωριό του Λιβάνου το 1972 με «σφάγια» τους ισραηλινούς αθλητές… Από τον Αμπού Νιντάλ με την αιματηρή επίθεση στην Ελλάδα, στο πλοίο City of Poros το 1988, γνωστό ως τον πιο φοβερό τρομοκράτη έως την θεαματική και αποτροπιαστική εμφάνιση του Μπιν Λάντεν, ο αραβικός κόσμος αναδύθηκε στο παγκόσμιο προσκήνιο τις περασμένες δεκαετίες, ως … «παραγωγική μηχανή» τρομοκρατών .
Σκόπιμα αποσιωπάτο φυσικά από τα διεθνή Κέντρα παραγωγής πολιτικής και τα παρελκόμενα διεθνή Μήντια , ότι οι τρομοκράτες αυτοί (σ.σ. καμιά σχέση με τους δικούς μας), εκκολάπτονταν στην μήτρα που επωάζετο η θανάσιμη αδικία κατά των παλαιστινίων. Αδικία γιατί οι ισραηλινοί, ένας λαός που πέρασε δια πυρός και σιδήρου στην ιστορία, είχε το δικαίωμα μιας πατρίδας, προκειμένου αυτή να μετατραπεί σε εθνική εστία των ανα την γη εβραίων, και την απέκτησε από τον ΟΗΕ το 1948. Εκτοτε όμως, με σιδηρά πολεμική πυγμή, και με ευκαιρία τον πόλεμο του 67, άρχισε να καταπιέζει και να εξοντώνει τον παλαιστινιακό λαό, να τον εξωθεί από τις παραδοσιακές του εστίες, με την φαντασίωση ότι θα μπορέσει αναβιώσει την δόξα των αρχαίων βιβλικών κρατών του Ισραήλ και της Ιουδέας. Ετσι θα «δικαιωθεί» η φυλετική μνήμη, η αίσθηση της ιστορικής αδικίας και της διασποράς που υπέστη – έστω και εις βάρος ενός άλλου λαού που χιλιάδες χρόνια τώρα κατοικούσε στις ίδιες εστίες…
Σε αυτό το περιβάλλον του άδικα χυμένου παλαιστινιακού αίματος (που συνεχίζεται υπό την διεθνή κυνική αδιαφορία), εκκολάφθηκαν οι αραβικές τρομοκρατικές οργανώσεις. Στην αρχή ήταν κοσμικής ιδεολογίας, μαρξιστικές ή μαρξίζουσες. Ωσπου η κοσμική θεώρηση της πολιτικής έσβησε μέσα στις συνεχείς αιματηρές αποτυχίες. Αιτίες η πανίσχυρη πολεμική μηχανή του Ισραήλ, η αδιαφορία της Ευρώπης (αδύνατη τότε, αδύνατη και τώρα), οι σκοπιμότητες των αμερικανικών εξουσιών υπό την επήρεια των πανίσχυρων εβραϊκών lobbies, και η ανόητη τακτική του ίδιου του Ισραήλ, το οποίο πριμοδότησε τις φονταμελιστικές ισλαμικές οργανώσεις (όπως τη Χαμάς και μετέπειτα την Χεζμπολάχ), πιστεύοντας ότι με αυτές θα απαλλαχθεί από τον επικίνδυνο βραχνά των κοσμικών επαναστατικών! Την …δόξα των Ισραηλινών εζήλωσαν και οι ΗΠΑ και πριμοδότησαν τους Ταλιμπάν έξι μήνες πριν την εισβολή των Σοβιετικών, όπως αποκάλυψε στο «Νουβέλ Ομπσερβατέρ» το ΄98 ο πολύς Μπρεζίνσκι.
Κάπως έτσι – συμπυκνωμένα και άρα τηλεγραφικά – φτάσαμε στον Μπιν Λάντεν, που κήρυξε τον «πόλεμο στους απίστους» και τις πολυάριθμες μικρές Αλ Κάιντα που αναδύονται σε κάθε ισλαμική χώρα, και οι οποίες, δυνάμει, αποτελούν κίνδυνο για τη Δύση.
Ωστόσο και ευτυχώς, ο ισλαμικός κόσμος δεν είναι πλέον συμπαγής. Ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό αναδείχτηκε στις πρόσφατες εξεγέρσεις: Νέοι της παγκοσμιοποίησης και των social Media, γλωσσομαθείς και θιασώτες της Δημοκρατίας, διεκδίκησαν δικαιώματα δίπλα σε παραδοσιακούς εθνικιστές, σε νοσταλγούς της παλαιάς βασιλικής τάξης πραγμάτων, όπως και δίπλα σε αδελφούς μουσουλμάνους. Μια νέα εκρηκτική δυναμική αναδείχτηκε και εν καιρώ θα πάρει τα σκήπτρα αυτού του αναβράζοντος κόσμου.
Αυτόν τον κόσμο δεν τον ξέρουμε, καθώς δεν έχουμε πρωτογενή πληροφόρηση για τα στοιχεία που συνθέτουν την ταυτότητά του. Τον εξετάζουμε με τα δυτικά μας μάτια. Παραγνωρίζουμε αφενός το γεγονός ότι ουσιαστικά συντελείται η πρώτη εξέγερση των αραβικών λαών από την εποχή της …Οθωμανικής αυτοκρατορίας! Αντιμετωπίζουμε αφετέρου τις εξεγέρσεις τους μόνο με γεωστρατηγικά κριτήρια («με τα μάτια της …BP», όπως είπε ένας φίλος). Με το αν, δηλαδή, η Λιβύη θα διασπασθεί, αν η …τράπεζα που θέλησαν να στήσουν οι αντικαθεστωτικοί, εν μέσω πολεμικών ηττών από τον Καντάφι, είναι μεθοδευμένη από την Δύση (σ. σ. μπα …ιδέα μας!), αν ο Σύρος πρόεδρος Μπασαρ Αλ Ασσαντ, της αγγλοσαξονικής Παιδείας, θα ακολουθήσει την τύχη του Σαλεχ της Υεμένης και των Μουμπάρακ και Μπεν Αλη, Αιγύπτου και της Τυνησίας. Αν θα συνεχίσει να είναι ο κομβικός κρίκος στην σκακιέρα της Μέσης Ανατολής, με το Ισραήλ να τον θέλει ως σταθεροποιητικό παράγοντα στην περιοχή παρότι φιλοξενεί διοικητικά κέντρα των Χαμάς και Χεζμπολάχ. Αν το Ιραν, που τον έχει ως μοναδικό σύμμαχο, θα τον συνδράμει σε περίπτωση επίθεσης των δυτικών ( μια επίθεση που μάλλον φαντάζει απίθανη καθώς θα αναφλέξει το ντόμινο, αφυπνίζοντας παλιές φυλετικές και θρησκευτικές δοξασίες, και βάζοντας φωτιά στην μπαρουταποθήκη της περιοχής…
Μ αυτά ασχολούμαστε και με αυτά θα ξαναασχοληθούμε, αφού αυτά ξέρουμε. Παραγνωρίζοντας παράλληλα τις νέες δυνάμεις που αφυπνίζονται στον αραβικό κόσμο και επιβάλλουν την δική τους λογική στις εξουσίες – όπως κάποτε το Ισραήλ και η Αμερική παρακολουθούσαν τους αριστερούς αγωνιστές, την ώρα που δίπλα τους ισλαμιστές φονταμενταλιστές δημιουργούσαν μια νέα πραγματικότητα…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
