Ο Θανάσης Καββαδάς υπογραμμίζει πως οι πραγματικές επιδιώξεις της Άγκυρας, δεν διαβάζονται σωστά. Όσοι βλέπουν μόνο απειλές, στην πρόθεση της Άγκυρας να πετύχει τη συνεκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων και του ορυκτού πλούτου του Αιγαίου, κάνουν λάθος.
Ο πραγματικός στόχος της Τουρκίας είναι η αναθεώρηση των συνθηκών της Λωζάνης του 1923 και των Παρισίων του 1947 για την οριοθέτηση νησιών και βραχονησίδων.
Η Τουρκία επιδιώκει να αμφισβητήσει συνολικά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο και στη Θράκη, να μας οδηγήσει, μέσω της απειλής ή της προετοιμασίας ενός θερμού επεισοδίου, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, όπου θα εγείρει αξιώσεις.
Η νέα πραγματικότητα για την Ελλάδα
Η Ελλάδα απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, έχει μόνο ένα δρόμο: να πάρει πρωτοβουλίες.
Και οι πρωτοβουλίες αυτές πρέπει να επικεντρωθούν όχι μόνο στον τομέα της άμυνας αλλά και σε ένα πεδίο που δεν επιθυμεί η Τουρκία: στο πεδίο της διεθνούς διπλωματίας και του Διεθνούς Δικαίου.
Έχουμε ισχυρές ένοπλες δυνάμεις που έχουν αποτρεπτική ισχύ. Η επίσκεψη του Πρωθυπουργού στο Ισραήλ και η ενδυνάμωση των διακρατικών μας σχέσεων δεν αποτελούν κινήσεις που περιορίζονται στην ενεργειακή συνεργασία.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στην αμυντική βιομηχανία του Ισραήλ. Συναντήθηκε με τον πρόεδρο και διευθύνοντα σύμβουλο της Elbit Systems. Μια από τις μεγαλύτερες ισραηλινές εταιρείες στον αμυντικό τομέα.
Κλειδί η συνεργασία με Ισραήλ
Το «κλειδί» για την επανασύσταση και ανάπτυξη , πάνω σε νέες βάσεις , μιας ισχυρής και ανταγωνιστικής Ελληνικής Αμυντικής Βιομηχανίας σε συνεργασία με το Ισραήλ.
Που διαθέτει μία από τις κορυφαίες αμυντικές βιομηχανίες και στηρίζεται σε νέες τεχνολογίες, κάτι που συνιστά πλεονέκτημα ποιοτικής υπεροχής.
Μπορούν να υπάρξουν συμπαραγωγές εξοπλιστικών προγραμμάτων που θα αναβαθμίσουν την αποτρεπτική ισχύ των ενόπλων μας δυνάμεων. Αλλά θα δημιουργήσουν και νέες θέσεις εργασίας.
Στο διπλωματικό πεδίο, η συμφωνία Ελλάδας-Ιταλίας για την για την οριοθέτηση ΑΟΖ, είναι ένα αποφασιστικό βήμα διασφάλισης και εφαρμογής των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Η θετική αποδοχή της συμφωνίας από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε είναι ένα ακόμα όπλο στα χέρια μας.
Δεν χρειάζεται να επισημάνουμε ότι η συμφωνία αυτή δημιουργεί ένα πολύ σημαντικό δεδικασμένο. Κατοχυρώνει το δικαίωμα της Ελλάδας να προχωρήσει, όποτε το κρίνει απαραίτητο στην επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ν.μ. Οπως έχουν κάνει και άλλες χώρες και όπως έχει κάνει και η ίδια η Τουρκία στον Εύξεινο Πόντο.
Επαφές καταλυτικού χαρακτήρα
Ιδιαίτερα σημαντική είναι η συνάντηση του Υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Δένδια, με τον Πρόεδρο και τον Υπουργό Εξωτερικών της Αιγύπτου.
Με τους οποίους αναλύθηκαν μεταξύ άλλων, η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών στη βάση του διεθνούς δικαίου. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, τον κ. Δένδια συνόδευσε ομάδα τεχνικών εμπειρογνωμόνων.
Η Άγκυρα γνωρίζει ότι οι αυθαίρετες ερμηνείες της για τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου δεν στέκονται. Όύτε έχουν την παραμικρή νομιμοποίηση.
Για αυτό άλλωστε και η Τουρκία δεν υπέγραψε τη Διεθνή Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982. Διότι γνωρίζει ότι οι κανόνες που έχουν τεθεί σε αυτή συνθήκη δικαιώνουν πλήρως τις ελληνικές θέσεις. Και κυρίως τη θέση ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα, κάτι που αρνείται η Τουρκία.
Το στρατηγικό πλεονέκτημα της Ελλάδας
Η Ελλάδα όμως έχει και ένα ακόμα στρατηγικό πλεονέκτημα. Τη συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση που της δίνει τη δυνατότητα να προκαλέσει ένα σημαντικό ‘’κόστος’’ στην Τουρκία που αξιοποιεί αυτή τη στιγμή τα οφέλη από τα χρηματοδοτικά πρωτόκολλα.
Η συνέχιση των προκλήσεων από την πλευρά της Τουρκίας πρέπει να καταστεί σαφές ότι θα έχει κόστος.
Όπως κόστος πρέπει να έχει και η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού από την Τουρκία προκειμένου να εκβιάζει την Ε.Ε και να επιχειρεί να αποσταθεροποιήσει τη χώρα μας, όπως έγινε με τα γεγονότα του περασμένου Μαρτίου στον Έβρο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
