Ο Κώστας Μπλούχος αναφέρεται στις ψευδαισθήσεις περί κοινωνικών αγώνων. Αλλιώς… το ψυχορράγημα της αριστερής ιδεολογικής αυταπάτης.
Από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη πριν λίγες μέρες είχαμε την κατάθεση ενός πολύ ενδιαφέροντος και σύγχρονου νομοθετήματος το οποίο ψηφίσθηκε από ευρεία πλειοψηφία. Σχετικά με τις δημόσιες συναθροίσεις, τις διαδηλώσεις και τις συλλογικές εκφράσεις διαμαρτυρίας.
Γράφω τούτο το κείμενο όχι απλά για να εξετάσω και να κοινωνήσω με τον αναγνώστη τη σημασία του νομοθετήματος αυτού, τη φιλοσοφία του και την επιδίωξή του. Αλλά κυρίως για να του ζητήσω να λειτουργήσουμε από κοινού αναστοχαστικά σε όσα βιώνουμε μέχρι σήμερα.
Βιώνουμε την ρητορική έξαρση της καπηλευμένης από κάποιους δημοκρατίας και την εκμετάλλευση του συμπλέγματος της δημοκρατικοφάνειας πολλών…
Πρόκειται δυστυχώς για μεταπολιτευτικά κρατούμενα. Για φαινόμενα των τελευταίων 46 ετών, τα οποία μπορούν να θολώσουν την κριτική σκέψη σήμερα, τουλάχιστον όσων δεν έχουν αυτο-παγιδευθεί ιδεολογικά ή αυτο-ευνουχισθεί πολιτικά.
Τροφή για προβληματισμό…
Θέτω παρακάτω μερικά αυτονόητα ερωτήματα που νομίζω ότι απασχολούν κάθε σκεπτόμενο πολίτη και προσφέρουν τροφή για σκέψη και προβληματισμό.
- Γιατί όποτε κάποιοι δηλώνουν υπέρ των αναφαίρετων δικαιωμάτων τους, εννοούν μόνο τα δικά τους κι όχι τα δικαιώματα των άλλων;
- Νοούνται μερικά δικαιώματα ή κατά περίπτωση δικαιώματα;
- Και τέλος πάντων τι συμβαίνει με τα δικαιώματα των υπολοίπων;
- Γιατί μπορούν ηχηρές δηλώσεις και φανατισμοί του τύπου «θα καταργήσουμε στην πράξη τον νόμο» να θυσιάζουν τα δικαιώματα του συνόλου, να θυσιάζουν το γενικό συμφέρον στο βωμό της υπερπροστασίας ακραίων ιδιοτελών δικαιωματισμών;
- Νοείται ή όχι επέκταση των ορίων των δικαιωματισμών από το υπόλοιπο κοινωνικο-πολιτισμικό και αξιακό κεκτημένο;
Η δήθεν επαναστατική λογική ατέρμονος δικαιωματισμού
Η όποια ακραία εφαρμογή ή εκδίκηση δικαιωματισμών χωρίς συνεκτίμηση και αίσθηση γενικού συμφέροντος, κοινωνικής ειρήνης και συνοχής είναι κατά τεκμήριο καταστροφική. Η εφαρμογή των δικαιωμάτων μας, απαιτεί γέφυρες διπλής κατεύθυνσης. Δεν είναι παράλληλοι μονόδρομοι.
Ο κόσμος της αριστεράς, εκπέμπει, επιλέγει και χρησιμοποιεί μια δήθεν επαναστατική λογική ατέρμονος δικαιωματισμού. Μια επαναστατική λογική νηπιακής φιλοσοφίας: από εδώ «εμείς» οι καλοί που σκεφτόμαστε το καλό και διεκδικούμε επαναστατικά το καλό, και απέναντι, οι άλλοι, οι κακοί, οι συντηρητικοί, οι δεξιοί, οι καταπιεστές.
Η αριστερά χρησιμοποιεί τέτοιου είδους υπονόμευση θεμελιακών πολιτικών δικαιωμάτων με τούτες τις αμιγώς δημαγωγικές προϋποθέσεις. Για να στρατολογήσει εφήβους, ο νους των οποίων αρέσκεται στις αντιθέσεις άσπρο – μαύρο, καλό – κακό κτλ…
Τελικά η αριστερά στην Ελλάδα αντιλαμβάνεται τον πολίτη σαν να βρίσκεται σε κατάσταση ατέρμονης εφηβείας που χρήζει καθοδήγησης και ελέγχου.
Η αριστερή αντιπολιτευτική ρητορική με αφορμή το συγκεκριμένο νομοσχέδιο πήρε παραληρηματικές διαστάσεις. Η ουσιαστική διάσταση ανάμεσα στην ρητορική που επελέγη και τις έμπρακτες πραγματικότητες είναι μάλλον ψυχωτική. Και προφανώς παραλυτική για μια μεστής νοήματος πολιτική πρόταση για να απαλλαγούμε κάποτε από την κατάθλιψη που μας προκαλεί χρόνια τώρα, η εικόνα των μεγάλων πόλεων.
Η οπισθοβατική πορεία του σημερινού αριστερού λόγου μαρτυρά γλαφυρά την αποτυχία πλέον και την καταβύθιση της εν Ελλάδι αριστεράς.
Όταν λοιπόν κάποτε η βεβαιότητα του «όλα επιτρέπονται» ήταν το αποτέλεσμα μιας ηρωστράτειας και δαιμονικά ευφυούς στρατηγικής, τώρα είναι παρωχημένος ψευδομιμητισμός.
Μια αντίσταση, βάναυσα αντικοινωνική
Στο πλαίσιο λοιπόν μιας διευρυμένης επιτρεπτικότητας, κάθε δικαιωματική κινητοποίηση από ομάδες ελαχίστων. Κάθε πορεία, κάθε διαδήλωση, κατάληψη κτηρίων, αποκλεισμός οδικών αρτηριών, εμφανίζεται σαν ένα αυτονόητο δικαίωμα αντίστασης σε ένα εξ ορισμού αντίπαλο κράτος. Ποτέ δεν ενδιέφερε αν η αντίσταση αυτή ήταν ή είναι ακραιφνώς ιδιοτελής ή βάναυσα αντικοινωνική.
Μα απανθρακώθηκαν αθώοι… Μα λεηλατήθηκαν καταστράφηκαν πυρπολήθηκαν ιδιωτικές περιουσίες, μόχθος και ιδρώτας απλών πολιτών, σχολικές και πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις…
Αυτή η ζοφερή πραγματικότητα, ξεπερνά κάθε όριο πολιτικοκοινωνικής ανεκτικότητας.
Η νομοθετική αυτή προσπάθεια, ήταν αναγκαία και επιβεβλημένη. Ούτε «έκτρωμα», ούτε «κατάπτυστο», ούτε τα άλλα συναφή που προσέδωσε υβριστικά η μείζων αντιπολίτευση.
Αλλά και η απειλή ότι θα καταργηθεί από την επόμενη «προοδευτική» κυβέρνηση, κενή νοήματος. Κι αυτό τόσο απλά. Διότι η κυβέρνηση αυτή αλλάζει τα δεδομένα. Επαναστατεί, διότι συνομιλεί με την κοινωνία των πολιτών.
Το κράτος απέδειξε τους τελευταίους έξι μήνες ότι είναι εδώ, ότι είναι δίπλα στον πολίτη… Και το προοδευτικό πρόσημο έχει αλλάξει χέρια. Η αριστερή καπηλεία του τελείωσε. Η πραγματική πρόοδος είναι με αυτούς που δεν διχάζουν τον λαό και προτάσσουν το κοινό συμφέρον, το κοινό καλό και την κοινωνική συνοχή.
Με την σημερινή κυβέρνηση έχουμε λόγους να ελπίζουμε. Διότι προβαίνει σε διαρκείς νομοθετικές παρεμβάσεις με ρεαλισμό, ευελιξία και ανατροχοδρόμηση. Αναλόγως με την ανάγνωση της πραγματικότητας. Χρησιμοποιούνται και εφαρμόζονται εργαλεία χωρίς ιδεολογικούς φραγμούς.
Το κράτος πλέον είναι εδώ, ακούει, συνομιλεί με την κοινωνία. Είναι κρίμα μέρος του λαού και του πολιτικού κόσμου να κωφεύει και να ανακυκλώνει τα αποτελέσματα της δημαγωγίας και των ιδεολογικών αδιεξόδων.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
