Ουδείς γνωρίζει τι γνώριζε ο Σωκράτης Γκιόλιας. Ίσως κι ο ίδιος να μη γνώριζε πόσο …ένοχα ήταν για κάποιους τα μυστικά που γνώριζε. Ήταν αυτή η… γνώση που τον οδήγησε στον άλλο κόσμο; Προφανώς όχι. Διότι τότε εκεί θα έπρεπε να πήγαιναν καθημερινά αρκετοί συνάδελφοί του δημοσιογράφοι και γενικότερα γνώστες του οικονομικό-πολιτικού παρασκηνίου.
Προφανώς η διαφορά του Γκιόλια με τους συναδέλφους του ήταν πως αυτός ήταν περισσότερο “ομιλητικός” περισσότερος “αποκαλυπτικός” απ’ άλλους. Ίσως να μην είχε σε αυξημένο βαθμό το μέτρο της αυτοσυγκράτησης του μεγαλοεπιχειρηματία ή το μέγεθος του κινδύνου που απειλούσε τη ζωή του. Προφανώς δεν ήξερε πόσο στοιχίζει μια σφαίρα…
Ίσως και να μην ήξερε την έννοια της αυτολογοκρισίας που δυστυχώς διακρίνει την πλειονότητα των δημοσιογράφων. Όλων όσων εξαναγκάζονται να πουν μισές αλήθειες ή να κρύψουν αλήθειες πίσω από λέξεις και νοήματα, φοβούμενοι κάτι. Από το να χάσουν τη δουλειά τους, τώρα πια και τη ζωή τους.
Διότι αυτό θα μείνει απ’ τη στυγερή δολοφονία του Γκιόλια. Μια απειλή κι ένας φόβος πάνω απ’ τα κεφάλια όλων όσων γνωρίζουν… Ένα σαφές μήνυμα για να σωπάσουν όλοι όσοι γνωρίζουν. Ή ακόμα και υποψιάζονται. Ακόμα κι αν εικάζουν…
Είναι η πρώτη φορά που στην Ελλάδα δολοφονείται δημοσιογράφος. Και συμβαίνει σε μια περίεργη περίοδο, όπου στη χώρα γίνονται διεργασίες που θα μεταβάλλουν άρδην τη ζωή των Ελλήνων. Μια περίοδο όπου η δημοσιογραφική έρευνα και αποκάλυψη είναι χρησιμότερη και αναγκαία από ποτέ. Μια περίοδο όπου η αλήθεια θα πρέπει να γίνει γνωστή, αλλά που το κυνήγι της αλήθειας θα γίνει ένα άκρως επικίνδυνο σπορ.