Τι θα φέρει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; Τώρα πια που τα στελέχη του βρίσκονται στην Αθήνα και διαπραγματεύονται για το βαθμό παρέμβασης του ταμείου στην χάραξη κι εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής της χώρας, πολλοί προβλέπουν πολλά. Προβλέπουν έκρηξη της ανεργίας, με τη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και της απελευθέρωσης του ορίου των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα. Προβλέπουν μείωση μισθών και συντάξεων. Προβλέπουν ξεπούλημα των “ασημικών του κράτους” μέσω από ένα εκτεταμένο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων. Προβλέπουν αύξηση των φόρων, παρά την ύφεση. Προβλέπουν νέα, μεγαλύτερη ύφεση.
Ό,τι κι αν ισχύσει, τελικώς, από τα παραπάνω, κι ακόμα περισσότερα…, ένα είναι βέβαιο. Η μάλλον αναπόφευκτη και έκδηλα προεξοφλούμενη ενεργοποίηση του μηχανισμού οικονομικής βοήθειας της χώρας, αλλάζει τους όρους και τους κανόνες του οικονομικού παιχνιδιού. Λίαν συντόμως, τίποτα δεν θυμίζει την κατάσταση που όλοι γνώριζαν. Λίαν συντόμως, όλα θα αλλάξουν…, με την ευχή και την ελπίδα πως οι αλλαγές επέρχονται επιβεβλημένες απ’ την ανάγκη να μην βουλιάξουμε.
“Μα”, θα αναρωτιόταν κανείς, “δεν έχουμε ήδη βουλιάξει;” Εξαρτάται από το πως βλέπει ο καθένας το …μπουκάλι. Μισογεμάτο ή μισοάδειο. Διότι, κάθε αλλαγή εμπεριέχει ταυτόχρονα το στοιχείο του τέλους, αλλά και μιας νέας αρχής. Και κάθε αρχή όσο κι αν συνοδεύεται από ανησυχία, ανασφάλεια και προβληματισμό, εμπεριέχει την ελπίδα, την προσδοκία, την αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο.
Η ενεργοποίηση του μηχανισμού οικονομικής αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού! Μένει λοιπόν οι νέοι κανόνες να αποσαφηνιστούν, το συντομότερο. Και το κυριότερο, να υπάρξει η ανάλογη (και άμεση) προσαρμογή των πολιτών σε αυτούς. Είναι σαφές ότι όποιος επιδείξει απροθυμία ή ανεπάρκεια προσαρμογής θα μείνει πίσω. Όποιος δει κι εντοπίσει τις νέες ευκαιρίες θα ευνοηθεί.
Θα ευνοηθούν όσοι είχαν την προνοητικότητα να βάλουν τάξη στα του οίκου τους τα προηγούμενα χρόνια. Όλοι εκείνοι που δεν παρασύρθηκαν απ’ τις σειρήνες του καταναλωτισμού, την επιχειρηματική αμετροέπεια και απληστία. Όλοι εκείνοι που “έχουν κάνει τα κουμάντα” τους και περιμένουν τις ευκαιρίες που θα δημιουργηθούν για να δράσουν.
Είναι απλό και δεν χρειάζεται μεγάλη φιλοσοφία. Τα τελευταία χρόνια, για πολλούς και διάφορους λόγους, η Ελλάδα έγινε μια ακριβή χώρα. Μια χώρα με δύστροπους επενδυτικούς κανόνες κι ένα ανίκανο, υπερτροφικό, διεφθαρμένο και σπάταλο κράτος που εμπόδιζε κάθε δημιουργική προσπάθεια. Που ανέστειλε την ανάπτυξη. Που ευνόησε τον άκρατο καταναλωτισμό των δανεικών.
Ευκαιρία είναι να αλλάξει. Έστω και με τη “βιαιότητα” που αρκετοί προβλέπουν, αφού η αναγκαία αλλαγή και προσαρμογή δεν έγινε τα προηγούμενα χρόνια με “ηπιότερο” τρόπο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
