ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΟΣ …ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ

Μοίρασε το

του ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ

Η ορκομωσία του Προέδρου της ελληνικής Δημοκρατίας, εκτός όλων των άλλων, ήρθε το πρωί της Παρασκευής, 12ης Μαρτίου 2010 να αναδείξει το σοβαρότατο πρόβλημα ασφάλειας που χαρακτηρίζει τον λεγόμενο και Ναό της Δημοκρατίας: το ελληνικό Κοινοβούλιο. Ο σχετικά μεγάλος αριθμός αστυνομικών και εκείνων που αποτελούν τη μόνιμη δύναμη ασφάλειας της Βουλής, αριθμός ο οποίος γίνεται απροσδιόριστα μεγάλος σε περίοδο κινητοποιήσεων και απεργιών στο κέντρο, δεν αποτελεί κριτήριο αξιολόγησης του πόσο προστατευμένο είναι το κτίριο του Κοινοβουλίου από τους όποιους σύγχρονους κινδύνους. Ο έλεγχος, λοιπόν, την περασμένη Παρασκευή μπορεί να ήταν εντονότερος συγκριτικά με οποιαδήποτε άλλη ημέρα λειτουργίας της Βουλής, πλην όμως και πάλι απείχε πολύ από το να χαρακτηριστεί αυστηρός. Οπως, δηλαδή, θα έπρεπε σε ένα τέτοιο κτίριο και όπως συμβαίνει, απολύτως φυσιολογικά, σε ανάλογα κρατικά κτίρια σε όλη την Ευρώπη.

Υπάρχουν ουκ ολίγες «τρύπες» ασφαλείας, ή αν το προτιμάτε, ο … Αχιλλέας της ελληνικής Δημοκρατίας, διαθέτει πολλές «φτέρνες»! Θα ήταν μάλλον άσκοπο και, σε κάθε περίπτωση, εκτός πάσης λογικής να καταγραφούν εδώ και δημοσίως οι ελλείψεις. Υπάρχουν αρμοδιότεροι και καταλληλότεροι να χειριστούν το ζήτημα και να σχεδιάσουν τα μέτρα τα οποία όχι απλώς πρέπει, αλλά και που επιβάλλεται να ληφθούν. Και όχι μόνο για έκτακτες περιπτώσεις, όπως ήταν αυτή της Προεδρικής ορκομωσίας, ή των επισκέψεων ξένων ηγετών στο Κοινοβούλιο (Αλήθεια, ποιός δεν θυμάται τις υπηρεσίες προσωπικής ασφαλείας αυτών των ηγετών που λίγο πριν από την επίσκεψη του «δικού τους», πραγματοποιούσαν «κατόπτευση» του χώρου; Πάθαιναν σοκ από το χάος που συναντούσαν!).

Το σημερινό σημείωμα, αφορά αρκετούς εξ ημών που με παράλογο «τσαμπουκά», κάνουμε «σουρωτήρι» το (ημιτελές) σύστημα ασφαλείας της Βουλής:

«Δεν ξέρεις ποιός είμαι εγώ;», είναι η συνήθης έκφραση ορισμένων δημοσιογράφων (όχι κοινοβουλευτικών συντακτών) που συχνά επισκέπτονται για «ρεπορτάζ» τη Βουλή, όταν τους ζητείται κατά την είσοδό τους να επιδείξουν ταυτότητα. Η ερωτηματική φράση, φυσικά, είναι διατυπωμένη με άκρως επιτιμητικό για τον ερωτώντα αστυνομικό ύφος, και ενίοτε συνοδεύεται στην κατάληξή της με το ηλίθιο μόριο της νεοελληνικής φρασεολογίας, το «ρε»: «Δεν ξέρεις ποιός είμαι εγώ, ΡΕ»;

Για άλλους, πάλι, συνεργάτες βουλευτικών γραφείων, μοιάζει να αρκεί το «Εργάζομαι στο γραφείο του κ. Τάδε», ή «της κυρίας Δείνα», για να περάσουν χωρίς άλλο έλεγχο.

Στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες και τα μέλη της αστυνομικής ασφάλειας της Βουλής, όπως επίσης και στους εργαζομένους, έχουν χορηγηθεί ειδικές «ταυτότητες». Μην φανταστείτε τίποτε σπουδαίο και ασφαλές ως προς τη δυνατότητα πλαστογράφησής τους. Ωστόσο, ουδείς (πλην των αστυνομικών) τις φοράει με τρόπο που να είναι ορατός και εύκολα να ελεγχθεί. Κακώς!

Ολοι όσοι έχουν εργασία εντός της Βουλής (εργαζόμενοι, υπάλληλοι, διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι – κοινοβουλευτικοί συντάκτες, συνεργάτες βουλευτών κλπ) θα πρέπει να λάβουν από μια νέα ταυτότητα, ασφαλή – δύσκολα πλαστογραφούμενη, και να είναι υποχρεωμένοι να τη φορούν στο στήθος τους, κατά την προσέλευση και για όση ώρα βρίσκονται εντός του χώρου και κινούνται σ’ αυτόν. Η ιδέα, μάλιστα, η εν λόγω ταυτότητα να αποτελεί και ένα είδος «μαγνητικού κλειδιού» που θα ανοίγει νέες «πόρτες ασφαλείας» στις εισόδους του κτιρίου, δεν είναι καθόλου άσχημη…

Οι υπόλοιποι επισκέπτες – όλοι οι υπόλοιποι επισκέπτες, θα πρέπει αφήνοντας ταυτότητα ή διαβατήριο, να προμηθεύονται ειδική κάρτα εισόδου, την οποία επίσης θα πρέπει να φορούν σε εμφανές σημείο. Οι δε αστυνομικοί στις εισόδους, θα πρέπει να τους συνοδεύουν μέχρι του σημείου όπου πηγαίνουν, και όχι να τους … περιγράφουν φραστικά και με κινήσεις των χεριών, ποιά διαδρομή θα πρέπει να ακολουθήσουν… Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι επισκέπτες που κινούνται σα χαμένοι στους διαδρόμους και ρωτούν «από πού θα φύγουμε; Πού είναι η έξοδος; Πού είναι το Χ γραφείο;»…

Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, είναι προφανές ότι δεν … χωρούν μαγκιές του τύπου «Δεν ξέρεις ποιός είμαι εγώ, ρε»;

Εδώ που τα λέμε, άλλωστε, τέτοιες μαγκιές από τους ίδιους δεν περνούν στα ταξιδάκια τους στο εξωτερικό: Και ταυτότητα ή διαβατήριο δίνουν όταν πρέπει να εισέλθουν σε κρατικό κτίριο, και κουβέντα δεν λένε όταν τους δίνονται αυστηρές οδηγίες για το πώς θα κινηθούν εντός αυτού του κτιρίου, και όλο «Yes» είναι στους εκεί αστυνομικούς, και ούτε κιχ για διαμαρτυρία. Εδώ, γιατί να μην το κάνουν; Αν δεν τους αρέσει, «ξύδι». Κι αν δεν θέλουν να πειθαρχήσουν, ας μην πηγαίνουν στη Βουλή!

Τόσο απλό είναι…

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου