Προ ημερών ο Γιώργος Παπανδρέου κι ο Λουίς Θαπατέρο γευμάτιζαν με θέα την Ακρόπολη. Πρωθυπουργοί μεσογειακών χωρών κι οι δυο, σοσιαλιστές ιδεολογικά, είχαν πολλά να πουν. Όχι πως δεν βρίσκονται να τα πουν. Ας είναι καλά η Σοσιαλιστική Διεθνής. Αλλά είχαν και …δυο λόγους παραπάνω τώρα που ο Παπανδρέου έγινε πρωθυπουργός κι αναζητά συμμαχίες εντός της ΕΕ για να αντικρούσει τα επιχειρήματα του «ιερατείου» των Βρυξελλών και τις πιέσεις των διεθνών οίκων για τη λήψη «σκληρών μέτρων», αλλά και που απ’ την 1η Ιανουαρίου την προεδρία της ΕΕ αναλαμβάνει η Ισπανία.
Τι σημαίνει αυτό με απλά λόγια; Ότι στη μάχη που θα δώσει το προσεχές διάστημα ο Παπανδρέου για να πείσει για την ορθότητα του σχεδίου του και να ξανακερδίσει την «χαμένη αξιοπιστία» της χώρας, δεν θα είναι μόνος του. Τον πρώτο σύμμαχο τον βρήκε. Είναι βέβαιο πως θα βρει κι άλλους. Διότι τη μονεταριστική ορθοδοξία ολοένα και λιγότεροι την ασπάζονται πλέον, πόσο μάλλον όταν τα τραγικά της αποτελέσματα έχουν φανεί τα τελευταία χρόνια.
Κι επειδή η οικονομία δεν είναι μόνο αριθμοί, αλλά και άνθρωποι, οι «νέο-σοσιαλιστές» που ανά τον κόσμο αναζητούν τις δικές τους απαντήσεις, για να μη βρεθούν εκ νέου εκτός παιχνιδιού και κυρίως για να μη δουν τις χώρες που τυχαίνει να κυβερνούν να καίγονται από κοινωνικές εκρήξεις.
Για αυτές δηλαδή που οι Διεθνείς Οίκοι αξιολόγησης ελάχιστα ενδιαφέρονται κι ελάχιστα λαμβάνουν υπόψη τους όταν αξιολογούν ως «αξιόπιστους» κολοσσούς τύπου ENRON ή WORLDCOM που αμέσως μετά καταρρέουν συμπαρασύροντας στην πτώση τους ό,τι συμπαρασύρουν.
Για αυτό κι η επισήμανση Παπανδρέου, «δεν θέλω να είμαστε επαίτες. Εμείς επιβάλλουμε το χρόνο, εμείς ορίζουμε το χρονοδιάγραμμα, εμείς αποφασίζουμε για το πακέτο των πολιτικών και των μέτρων», έχει ιδιαίτερη σημασία. Όπως βαρύνουσα σημασία έχει κι η διαπίστωση του πραγματικού – δομικού – προβλήματος της ελληνικής οικονομίας που πρέπει πάση θυσία να επιλυθεί, όχι όμως εις βάρος του «κοσμάκη» που έτσι κι αλλιώς δεν έχει περιθώρια για νέες θυσίες.
ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΔΙΧΤΥ
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
