Τι κι αν άλλαξε κυβέρνηση η χώρα και το τιμόνι πλέον είναι στα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου. Το τιμόνι της αγοράς κρατούν οι ίδιοι τραπεζίτες που ως ένα μεγάλο βαθμό ευθύνονται για την ασφυξία και την έλλειψη ρευστότητας στην αγορά. Κι αν με τις πρώτες πρωτοβουλίες η κυβέρνηση δημιούργησε “θετικό” κλίμα στην κοινωνία, στην αγορά το κλίμα είναι ακόμα “αρνητικό”, καθώς το χρήμα πέφτει με το σταγονόμετρο. Οι επιχειρήσεις μάταια περιμένουν επέκταση των πιστώσεων, καθώς οι τράπεζες κρατούν ακόμα το χρήμα στο σεντούκι. Ο …διάβολος βρίσκεται στα «ψιλά γράμματα» της έκθεσης του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος για τη Νομισματική Πολιτική, τον Αύγουστο του 2009. Εκεί, αποκαλύπτεται η αλήθεια για το πιστωτικό “εμπάργκο” των τραπεζιτών προς τους επιχειρηματίες – ακόμα και των καλοπληρωτών. Εκεί, ο Γ. Προβόπουλος μιλά “αξιοσημείωτη πτώση του ρυθμού ανόδου του υπολοίπου της χρηματοδότησης προς τις επιχειρήσεις κατά τους πρώτους οκτώ μήνες του έτους (Αύγουστος 2009: 7,3%, δ’ τρίμηνο 2008: 21,6%, βλ. Πίνακα VI.3)”. Δηλαδή, σε λιγότερο από εννέα μήνες, ο ρυθμός αύξησης των πιστώσεων περιορίσθηκε στο 1/3!
Και όλο αυτό δεν οφείλεται στο ότι ξαφνικά οι επιχειρήσεις σταμάτησαν να ζητούν δάνεια. Κάθε άλλο. Η κάμψη, σύμφωνα με τη ΤτΕ “συνδέεται κυρίως με τη συγκράτηση της προσφοράς εκ μέρους των τραπεζών. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της Έρευνας Τραπεζικών Χορηγήσεων (Ιούλιος 2009), κατά το β’ τρίμηνο του 2009 υιοθετήθηκαν αυστηρότερα κριτήρια και όροι χρηματοδότησης από τις τράπεζες σε σύγκριση με το α’ τρίμηνο του 2009, ενώ παράλληλα η ζήτηση τραπεζικών δανείων αυξήθηκε ελαφρά λόγω των αναγκών των επιχειρήσεων για κεφάλαια κίνησης και της αναδιάρθρωσης του χρέους τους (η οποία επηρεάζει τους όρους και τον τρόπο αποπληρωμής του υφιστάμενου δανεισμού τους)”.
Και δεν έφτανε μόνο αυτό! Σύμφωνα με την ΤτΕ, το πρώτο κύμα, παγκοσμίως συντονισμένης “αυστηροποίησης” των κριτηρίων και των όρων χρηματοδότησης απ’ τις τράπεζες, είχε κλείσει τις στρόφιγγες του χρήματος προς την αγορά, απ’ τον Οκτώβρη του 2008. Η κατάρρευσης της Lehman, προσέφερε το ιδανικό άλλοθι και από το δεύτερο τρίμηνο του 2009, άρχισε η εκτίναξη στα ύψη των λεγόμενων δεικτών ασφυξίας (ακάλυπτες επιταγές, απλήρωτες συναλλαγματικές), που όλοι παραδέχονται πλέον ότι αποτελούν «βόμβα» στα θεμέλια της οικονομικής δραστηριότητας.
Θα περίμενε κανείς μια νότα αισιοδοξίας από την έκθεση Προβόπουλου. Επί ματαίω! Διαβάζοντάς την, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν, πριν – και αν – αρχίσουν να βελτιώνονται. Ο φαύλος κύκλος συνεχίζει και η πτώση της οικονομικής δραστηριότητας, φέρνει ένα νέο γύρο περιορισμού των πιστώσεων στις επιχειρήσεις.
Παρά ταύτα, οι τραπεζίτες δεν αλλάζουν πολιτική. Επιμένουν στο μότο τους: “αφήστε ελεύθερη την αγορά, αποφύγετε κρατικές παρεμβάσεις και ρυθμίσεις”. Με απλά λόγια, επιμένουν στο δόγμα “κάτω τα χέρια απ’ τις τράπεζες”. Κι αυτό την ώρα που η ίδια η ΤτΕ ομολογεί, ότι η ελεύθερη και «αρρύθμιστη» αγορά διασφαλίζει την κερδοφορία των τραπεζών, αλλά αποσαθρώνει το μεγαλύτερο μέρος του επιχειρηματικού ιστού της οικονομίας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
