Η αντίδραση της κοινωνίας στο μνημόνιο και τα σκληρά μέτρα λιτότητας που το ακολουθούν, κορυφώθηκε με την εμφάνιση των “κουκουλοφόρων” και την αναγκαστική επέμβαση των δυνάμεων καταστολής. Ήταν το σημείο που απειλήθηκε η υπέρβαση του ορίου της ειρηνικής διαμαρτυρίας που, υπό άλλες συνθήκες, θα συνιστούσε εκτροπή.
Προσωρινά λοιπόν οι συγκεντρωμένοι της “πλατείας” διαλύθηκαν, αλλά για να μην ανασυνταχθούν το πολιτικό προσωπικό της χώρας όφειλε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Κι ως φάνηκε ο Γιώργος Παπανδρέου είχε την ωριμότητα να αναλάβει πρωτοβουλία για την άρση του αδιεξόδου που είχε δημιουργηθεί, αποδεχόμενος να παραχωρήσει την εξουσία σε πρόσωπο κοινής αποδοχής με τη ΝΔ – ίσως και με το ΛΑ.Ο.Σ.
Ο πρωθυπουργός φάνηκε να έλαβε μια απόφαση ιστορική που σπανίως συναντάται στο Κοινοβουλευτισμό. Έδειξε να κατανοεί πως η κρίση χρέους που αντιμετωπίζει η χώρα, υπερβαίνει τις δυνατότητες ενός ανθρώπου ή μιας κυβέρνησης και απαιτεί ευρύτερες συναινέσεις και εθνική συστράτευση, προκειμένου να συγκροτηθεί η “εθνική Ελλάδας” με τους καλύτερους και διαπρεπέστερους Έλληνες που με τις γνώσεις, τη φαντασία και τις διεθνείς διασυνδέσεις τους να συμφωνήσουν σε ένα εθνικό σχέδιο που θα αποτινάξει το ζυγό του χρέους και θα απελευθερώσει την ελληνική οικονομία από τα δεσμά που πνίγουν την παραγωγική της δυνατότητα.
Ο Αντώνης Σαμαράς ως κύριος αποδέκτης της πρωτοβουλίας Παπανδρέου έδειξε με τη σειρά του ότι αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των στιγμών και δέχθηκε την έναρξη μιας συζήτησης που θα οδηγήσει σε πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού. Διότι, η συγκρότηση μιας κυβέρνησης “εθνικής ενότητας” ή “εθνικής συνεργασίας” (όπως κι αν ονομαστεί) δεν θα αφορά μόνο σε μια συμφωνία των δυο κομμάτων για τα πρόσωπα κοινής αποδοχής που θα “επαναδιαπραγματευτούν” το μνημόνιο (όπως ζητά ο αρχηγός της ΝΔ) ή που θα υλοποιήσουν το μεσοπρόθεσμου προγράμματος (που ζητούν οι δανειστές), αλλά μια κυβέρνηση που θα προχωρήσει σε βαθιές τομές του πολιτικού συστήματος και επαναπροσδιορισμού του ελληνικού οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης.
Επειδή όμως όλα αυτά αφορά το προσεχές μέλλον, το απτό και συγκεκριμένο αποτέλεσμα της κυοφορούμενης κυβέρνησης εθνικής συνεργασίας, είναι διπλό: Αφενός λύνει το γόρδιο δεσμό της εκταμίευσης της 5ης δόσης για να μην χρεοκοπήσει η χώρα, καθώς το βάρος της ευθύνης υπερψήφισης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος επιμερίζεται και δεν πέφτει αποκλειστικά στους ώμους των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ. Αφετέρου, εκτονώνει προσωρινά τις λαϊκές αντιδράσεις, δημιουργώντας μια ελπίδα ανάκτησης της εμπιστοσύνης των πολιτών στο πολιτικό προσωπικό της χώρας, χωρίς την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες (που ζητά η Αριστερά), καθώς τα στενά χρονικά περιθώρια, έτσι κι αλλιώς, δεν την ευνοούν…
Το ερώτημα σε όλα τα παραπάνω είναι αν οι δανειστές δεχθούν το απότοκο του ελιγμού Παπανδρέου, καθώς ο όρος Σαμαρά να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας είναι η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
