Ποιο ήταν το πραγματικό διακύβευμα της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής; Η ανεδαφική και αδιανόητη πρόταση του Βερολίνου να αφαιρείται το δικαίωμα της ψήφου στα δημοσιονομικά απείθαρχα κράτη-μέλη ή εγκαθίδρυση ενός, κομψά αποκαλούμενου, ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης των χωρών που αντιμετωπίζουν κρίσεις χρέους παρόμοιες με την ελληνική; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες συμφώνησαν την μονιμοποίηση του μηχανισμού στήριξης και έδωσαν εντολή στον πρόεδρο της Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να την παρουσιάσει μέσα στους επόμενους μήνες, μέσα στο πλαίσιο μιας περιορισμένης έκτασης αναθεώρησης της Ευρωπαϊκής Συνθήκης.
Επί της ουσίας η πρόταση για αφαίρεση της ψήφου ήταν μια παρελκυστική κίνηση των Γερμανών. Ασκώντας μια κλασική διπλωματική μέθοδο έβαλαν στο τραπέζι τόσα πολλά που αφαιρώντας τα στο τέλος θα έμενε εκείνο που πραγματικά ήθελαν.
Αργά και σταθερά η Γερμανία φαίνεται να επιχειρεί την απόλυτη ηγεμονία της Ευρώπης. Και σε αυτή της την επιδίωξη βρίσκει ως σύμμαχο και πολιτικό άλλοθι, τη Γαλλία. Είναι οι δυο χώρες που θα σηκώσουν το κύριο βάρος των χρηματοδοτήσεων, όταν με το …καλό η μια ή η άλλη ευρωπαϊκή χώρα προστρέξουν για βοήθεια στο μηχανισμό στήριξης.
Άλλωστε, αυτός είναι κι ο πλέον θεσμικά ενδεδειγμένος τρόπος. Μια περιορισμένης έκτασης αναθεώρηση της Συνθήκης της Λισαβώνας δεν απαιτεί τη χρονοβόρα διαδικασία της Διακυβερνητικής Διάσκεψης. Αρκεί μια γρήγορη διαπραγμάτευσης και έγκριση μόνο απ’ τα εθνικά κοινοβούλια. Για αυτό και σύμφωνα με τους γερμανικούς υπολογισμούς, η υπόθεση θα έχει κλείσει μέχρι τον Μάρτιο του 2011.
Το τι επιδιώκει να πετύχει η Γερμανία με αυτό τον τρόπο μπορεί κανείς να το εικάσει απ’ το πετυχημένο ελληνικό πείραμα, την Ιστορία, αλλά κι απ’ όσα οι ίδιοι οι Γερμανοί διαρρέουν.
Μετά λοιπόν από τρία χρόνια – όταν και θα λήξει η ισχύς του σημερινού μηχανισμού στήριξης για την Ελλάδα – μια χώρα που κινδυνεύει με αποκλεισμό απ’ τις αγορές, θα μπορεί να δανειστεί απ’ τα άλλα κράτη μέλη της Ευρωζώνης. Τα δάνεια θα χορηγούνται σε διμερή βάση (όχι με έκδοση ευρωομολόγων) και με κόστος δανεισμού, όσο το μέσο επιτόκιο δανεισμού των χωρών της Ευρωζώνης. Η υπό προσφυγή χώρα θα αναγκάζεται να εφαρμόζει συμφωνημένο πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής – αλά ελληνικά… – για να χρηματοδοτηθεί. Ουδείς εξασφαλίζει πως η χρηματοδότηση δεν θα συνοδεύεται από αναδιάρθρωση χρέους (ελεγχόμενη χρεοκοπία) μέσω του οποίου ιδιώτες πιστωτές θα χάνουν μέρος των χρημάτων τους.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες μεταξύ δυο κακών διάλεξαν το λιγότερο κακό. Αν η πρόταση δεν ψηφιζόταν, το 2013 ο μηχανισμός στήριξης θα σταματούσε να υπάρχει. Κι όσοι είχαν πρόβλημα θα έφευγαν απ’ την ΕΕ χρεοκοπημένοι.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
