Το τελευταίο διάστημα ο Γιώργος Παπανδρέου χρειάστηκε να βάλει αρκετό νερό στο κρασί του. Προ μηνών δύσκολα θα πίστευε κανείς πως ο πρωθυπουργός θα εγκατέλειπε την εμμονή του σε ένα “μικρό κι ευέλικτο” κυβερνητικό σχήμα. Κι όμως ποιώντας την ανάγκη (διευθέτησης εσωκομματικών ισορροπιών) φιλοτιμία, οδηγήθηκε σε ένα πολυπληθές κυβερνητικό σχήμα, προκειμένου να περιορίσει ενδοκυβερνητικές τριβές και να διασφαλίσει τη μέγιστη δυνατή εσωκομματική ηρεμία, σε μια περίοδο που η κοινωνία βράζει απ’ την επιβολή των σκληρών μέτρων του μνημονίου.
Προ μηνών επίσης, δύσκολα θα πίστευε κανείς πως ο πρωθυπουργός θα εγκατέλειπε την μάχη για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Όσο όμως οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του κράτους αποδεικνύονταν ανήμποροι να υλοποιήσουν τις φορολογικές ιδέες για τη συγκέντρωση των εσόδων που απαιτούνται για την ικανοποίηση του στόχου της μείωσης του ελλείμματος, αναγκάστηκε να προσφύγει στην έσχατη λύση της περαίωσης, φιλοδοξώντας να καλυφθεί η μαύρη τρύπα των 5 δισ.€ στα δημόσια έσοδα που υπολείπεται το κράτος για να είναι συνεπές με τις δεσμεύσεις του έναντι της τρόικας.
Την υπαναχώρησή του απ’ το μικρό κι ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα την δικαιολόγησε, μιλώντας για την ανάγκη μεγαλύτερης στελέχωσης μιας κυβέρνησης που αλλάζει τα πάντα σε όλους τους τομείς και που πάντως δεν έχει περισσότερα υπουργεία απ’ ό,τι παλιότερες κυβερνήσεις. Το κατά πόσο έπεισε τον καλοπροαίρετο ψηφοφόρο που πίστεψε στην πρόθεση Παπανδρέου να περιορίσει το κράτος είναι ένα άλλο ζήτημα που εν τέλει δεν θα προκύψει αν πράγματι η νέα κυβέρνηση πετύχει.
Σε ό,τι αφορά στην απόφασή του “να κλείσουν όλες οι ανέλεγκτες χρήσεις μέχρι σήμερα, αλλά και όλες οι υποθέσεις που εκκρεμούν στα δικαστήρια” τη δικαιολόγησε, μιλώντας για την ανάγκη “να τραβήξουμε οριστικά μια γραμμή με το παρελθόν”, αλλά και για την εμμονή του στον αγώνα κατά της φοροδιαφυγής. Το κατά πόσο έπεισε τον συνεπή φορολογούμενο είναι μια ιστορία φορολογικής ηθικής που δεν είναι της παρούσης.
Προτεραιότητα της κυβέρνησης είναι να συγκεντρώσει άμεσα χρήματα, ώστε να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη ροή της εξωτερικής βοήθειας. Προφανώς, το κίνητρο για τους φοροφυγάδες είναι υπαρκτό. Τους προσφέρεται η δυνατότητα να κλείσουν με συμβιβασμό τις φορολογικές τους εκκρεμότητες και να κάνουν μια “καινούργια αρχή στις σχέσεις τους με το κράτος” όπως είπε ο πρωθυπουργός.
Σίγουρα όμως πρόκειται για άλλη μια ένδειξη για το τέλος των ψευδαισθήσεων που καλλιέργησε μια κυβέρνηση μεγάλων προσδοκιών που έντεκα μήνες νωρίτερα ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
