Όλοι ζήσαμε τον απόηχο των μαραθώνιων συνεδριάσεων των οργάνων του ΠΑΣΟΚ, κυρίως αυτό της Κοινοβουλευτικής Ομάδας που ξεπέρασε τις δεκατρείς ώρες, και γίναμε κοινωνοί μιας κατάστασης στα πολιτικά μας πράγματα πρωτόγνωρη.
Κατ’ αρχήν οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος ξεπέρασαν με την κριτική τους ακόμα και τις πιο ακραίες αντιπολιτευτικές φωνές, φυσικά αυτές που κινούνται στα πλαίσια της λογικής γιατί υπάρχουν και εκείνες που δοκιμάζουν τα νεύρα μας. Παρ’ ότι πολλοί έλεγαν πως ήταν αναμενόμενο το κλίμα ως προαναγγελθέν, τίποτα δεν προοιώνιζε μια έκβαση που ως βάση της είχε την απόλυτη αδιαφορία για το λεγόμενο πολιτικό κόστος.
Και αυτό στους γνωρίζοντες ήταν αποτέλεσμα της γενικευμένης απαξίωσης που υφίστανται σήμερα οι πολιτικοί συλλήβδην απ’ όποιον χώρο κι αν προέρχονται. Φυσικά είναι περιορισμένης αξιοπιστίας επιχείρημα να δεχθούμε ότι όλη η αυτή η αντίδραση του κόσμου έχει κεντρική καθοδήγηση από κάποιον πολιτικό χώρο, κάτι που στη συγκεκριμένη συγκυρία μοιάζει αδύνατον. Ο κόσμος δεν βγήκε στους δρόμους για να διαδηλώσει υπέρ των προνομίων που επέφερε η πελατειακή διοίκηση του κράτους, χρηματοδοτούμενη απ’ τα δάνεια που αφειδώς και χωρίς έλεγχο μας παρείχε η ευρωπαϊκή κοινότητα. Ούτε υπάρχει πολίτης που να μη γνωρίζει σε ποια κατάσταση έχει βρεθεί η χώρα μας και σε οικονομικό επίπεδο και σε επίπεδο διεθνούς αξιοπιστίας.
Για το λόγο αυτό έδωσε μια μεγάλη περίοδο χάριτος στην κυβέρνηση, αξιώνοντας παρά τις πρωτόγνωρες εισοδηματικές του απώλειες, να δώσει λύση στο πρόβλημα και προοπτική. Αντ’ αυτού ζει την τραγωδία σε δόσεις, μη ξέροντας τι του ξημερώνει, και παράλληλα τον τρόμο ότι κάποια στιγμή το οξυγόνο της χρηματοδότησης θα κλείσει, ούτως ή άλλως τα προγράμματα κρέμονται από μια κλωστή, και η χώρα μοιάζει κάθε δίμηνο να παίζει ρώσικη ρουλέτα.
Πώς λοιπόν και με τί εχέγγυα και επιχειρήματα θα αντιμετωπίσουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όλη αυτή την αυξανόμενη αμφισβήτηση στο συνεχώς προβαλλόμενο αδιέξοδο που περιλαμβάνει και τη γνωστή τρομοκρατία της επόμενης δόσης; Ακόμα κι αν ο στόχος ήταν να υπάρξει μεγαλύτερη συνειδητοποίηση για το μέγεθος του προβλήματος, ο τρόπος που επελέγη να περάσει το μήνυμα στην κοινή γνώμη ήταν τουλάχιστον ερασιτεχνικός και σίγουρα απείχε από τον τρόπο που λειτουργεί η ιδιοσυγκρασία του Έλληνα. Η κατάληξη; Γιαούρτια και ζαρζαβατικά στους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος, απαξίωση συλλήβδην όλων, τάση φυγής από τον εφιάλτη για τους περισσότερους, ιδίως για τους νεότερους στον πολιτικό στίβο. Και το χειρότερο; Ο κόσμος μπροστά στην διαρκή αγωνία, να θεωρεί τη χρεοκοπία ως λύτρωση!
Αν λοιπόν μετά το διαχειρίσιμο λαϊκισμό της αντιπολίτευσης, η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει και την καθολική απογοήτευση της κοινής γνώμης, αλλά ακόμη και των βουλευτών της, το μόνο που της μένει για να βγει απ’ το αδιέξοδό της είναι οι πρόωρες εκλογές. Γιατί ενώπιον του λαού και οι κρίνοντες κρίνονται και οι μαγικές λύσεις δοκιμάζονται και ποιος βάζει το προσωπικό του συμφέρον πάνω απ’ το συνολικό αποκαλύπτεται. Γιατί «οι καιροί είναι δύσκολοι και η αλήθεια θέλει κότσια και λεβεντιά» για να παραφράσω τον ποιητή.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
