Ο Γιώργος Καρατζαφέρης δεν μπήκε καν στη διαδικασία να αποτιμήσει – πόσο μάλλον – να χαρακτηρίσει καθ’ οιοδήποτε τρόπο τη στάση των “αγανακτισμένων”.
Επέλεξε να κάνει κάτι πιο έξυπνο από τους 16 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που έστειλαν στον Πρωθυπουργό επιστολή, υπενθυμίζοντάς του το αυτονόητο δικαίωμα τους να ενημερώνονται για ό,τι πρόκειται να υπογράφουν – πόσο μάλλον το μνημόνιο Νο2 που έρχεται για να αλλάξει καθοριστικά την καθημερινότητα των Ελλήνων πολιτών… Και κάτι πολιτικά πιο ανώδυνο απ’ τον Θεόδωρο Πάγκαλο που εγκαίρως πήρε πολιτική θέση, λέγοντας πως “τα εύκολα “όχι” πολλές φορές ενώνουν πιο άνετα απ’ ό, τι τα πολύ πιο δύσκολα “ναι”… Πολιτικό κίνημα θα σχηματιστεί όταν στα πανό δεν θα βλέπουμε μια διαρκή άρνηση, όπου τεράστια “όχι” δεσπόζουν και καταπίνουν τα πάντα, αλλά όταν δούμε μια ιδέα για την οποία αξίζει κάποιος να κάνει θυσίες”. (Το Έθνος της Κυριακής, 29.05.2011)
Ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ, εμφανώς ανήσυχος κι αυτός (αν και λιγότερο απ’ τους κυβερνητικούς βουλευτές) για τη δυναμική που τυχόν αναπτύξει το, ασυνάρτητο (ακόμα) πολιτικά, κίνημα των “Αγανακτισμένων”, πρότεινε “να ακούσουμε τι έχουν να πουν και τι ζητούν αυτοί οι άνθρωποι” από μια Επιτροπή που θα συγκροτήσουν για να επισκεφτεί το Κοινοβούλιο. Ουσιαστικά, η “αλεπού” του σύγχρονου, εν Ελλάδι, κοινοβουλευτισμού, πρότεινε κάτι εκ των πραγμάτων ανέφικτο. Διότι, γνωρίζει πολύ καλά πως όλο αυτό το ετερόκλητο πλήθος ανθρώπων όλου του πολιτικού φάσματος, με κοινό χαρακτηριστικό το φόβο, τη σύγχυση, την οργή, την οικονομική ανασφάλεια κι ό,τι μπορεί να φανταστεί ο καθένας, είναι εξαιρετικά απίθανο να συμφωνήσει σε ένα κείμενο αρχών και θέσεων – πόσο μάλλον να εκλέξει και αντιπροσώπους.
Ωστόσο, προσπερνώντας τα όποια στοιχεία πολιτικού καιροσκοπισμού, δημαγωγίας και εύκολου λαϊκισμού θα μπορούσε κάποιος να εντοπίσει στην “πρόταση” του Γιώργου Καρατζαφέρη, την πραγματική αγωνία από το “παρών” της πλατείας στο μέλλον της χώρας, εντοπίζει κανείς στην κατάληξη της επιστολή του Μίμη Ανδρουλάκη προς τον Γιώργο Παπανδρέου: “Σύντομα θα γνωρίζουμε αν οι πλατείες της Ελλάδας που τις χαιρετίζουμε ολόψυχα θα είναι η μαγιά για μια ριζική ανανέωση του πολιτικού σκηνικού ή απλώς προαναγγέλλουν την τελική πράξη του δράματος μέσα από μια χαρούμενη διονυσιακή γιορτή αυτοκαταστροφής και συλλογικής αυτοκτονίας. Οι πλατείες γέμιζαν και το 1909-10 της εθνικής αναγέννησης αλλά γνώρισαν την κορύφωση του παραληρηματικού ενθουσιασμού τους και λίγο πριν την Μικρασιατική καταστροφή. Αυτή η τραγωδία έχει παιχτεί κάμποσες φορές στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας.”
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
