“Εμείς έχουμε δουλειά”. Σωστά ο Γιώργος Παπανδρέου, στην έκτακτη συνεδρίαση του υπουργικού Συμβουλίου της Κυριακής, χρησιμοποίησε πρώτο πληθυντικό. Διότι μέχρι τώρα φαίνεται να ίσχυε ο πρώτος ενικός…
Ουδείς αμφισβητεί την εργασιομανία του πρωθυπουργού, με τη συνεχή παρουσία του σε “κρίσιμες” διεθνείς συναντήσεις. Πλην όμως τώρα, που οριστικοποιήθηκαν οι ευρωπαϊκές αποφάσεις για την ελληνική κρίση χρέους και καλώς ή κακώς διαμορφώθηκε η ατζέντα του κυβερνητικού έργου που πρέπει να επιτελεστεί για να γλιτώσει η χώρα την χρεοκοπία, ο Γιώργος Παπανδρέου καλείται να εργαστεί για να καθοδηγήσει την κυβέρνησή του.
Ουδείς αμφισβητεί πως ένα έργο τόσο ογκώδες σε διαστάσεις και απαιτήσεις επιτελείται με την εργασία ενός μόνο πρωθυπουργού και κάποιων συνεργατών του. Απαιτείται συλλογική προσπάθεια για την εκπλήρωση του κοινού στόχου. Είναι όμως σε θέση ο Γιώργος Παπανδρέου να πείσει και κυρίως να εμπνεύσει, όχι μόνο τους υπουργούς και την κοινοβουλευτική του ομάδα, αλλά, κυρίως, ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας;
Υπάρχουν πάρα πολλοί που το αμφισβητούν. Καταρχήν αμφισβητείται η διαδικασία για την επίτευξη του στόχου. Ο Γιώργος Παπανδρέου και η κυβέρνηση του δεν έχουν πείσει ότι το συγκεκριμένο μείγμα οικονομικής πολιτικής που συνδιαμορφώνει το μνημόνιο και οι ευρωπαϊκές αποφάσεις, ενδείκνυται για την έξοδο της χώρας απ’ την κρίση. Ίσως επειδή ούτε οι ίδιοι είναι πεπεισμένοι…
Κατά δεύτερον, ο στόχος της με κάθε κόστος εκπλήρωσης των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας, δεν εμπνέει κανένα. Και πως να εμπνεύσει άλλωστε, όταν αντί να αναδεικνύεται η ελπίδα και η προοπτική μιας καλύτερης ζωής για την πλειονότητα των πολιτών, καλλιεργείται συστηματικά ο φόβος για τα δεινά που τους περιμένουν στην περίπτωση που δεν συνταχθούν στην “κοινή προσπάθεια”.
Είναι, ίσως, η πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία της χώρας που εν καιρώ ειρήνης προβάλλονται τόσο εκβιαστικά διλήμματα στους Έλληνες πολίτες. Αντιθέτως, οι Έλληνες ήταν ανέκαθεν πρόθυμοι να στηρίξουν μεγάλες αλλαγές, εφόσον προηγουμένως είχαν πειστεί πως αυτές θα οδηγούσαν στην αναβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου. Το πέτυχε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με το “ανήκουμε στη Δύση” και την ένταξη της χώρας στην ΕΕ. Το πέτυχε ο Ανδρέας Παπανδρέου με το “λαός στην εξουσία” και τον κοινωνικό αναδασμό που ακολούθησε. Το πέτυχε ο Κώστας Σημίτης με το ιδεολόγημα του “εκσυγχρονισμού”. Το πέτυχε κι ο Κώστας Καραμανλής με την “επανίδρυση του κράτους”.
Το “αλλάζουμε ή βουλιάζουμε” του Γιώργου Παπανδρέου δημιουργεί εκ των πραγμάτων αρνητικές φορτίσεις που δύσκολα θα εξασφαλίσουν τη συλλογική δουλειά που ζητά ο πρωθυπουργός και απαιτούν οι περιστάσεις.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
