ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ: ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗΣ

Μοίρασε το

Τελικά αντί για 24ωρη απεργία των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες, υπήρξε απλά μια τετράωρη στάση εργασίας στο μετρό και τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο. Ίσα ίσα για να ταλαιπωρηθούν οι “μη έχοντες” ιδιωτικό μέσο μετακίνησης.

Όμως τα βάσανα των πολιτών δεν τέλειωσαν χθες. Όταν οι συνδικαλιστές καταφέρουν να συμφωνήσουν στην μέρα και τη διάρκεια της νέας απεργίας τους, νέα ταλαιπωρία περιμένει το επιβατικό κοινό και όχι μόνο.

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς. Τι είδους μέσο πίεσης και διεκδίκησης είναι η αυτού του είδους οι απεργιακές κινητοποιήσεις; Ποιος πιέζει ποιόν και ποιος διεκδικεί από ποιον; Υποτίθεται ότι απεργώντας – ή κλείνοντας τους δρόμους ακόμα χειρότερα – κάποιες ομάδες εργαζομένων ασκούν πίεση στην κυβέρνηση. Υποτίθεται. Διότι η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Απλώς, προκαλούν την οργή των συμπολιτών τους – οι οποίοι βεβαίως σε περίπτωση που θίγονταν δικά τους συμφέροντα και μπορούσαν θα έπρατταν παρομοίως.

Με τέτοιες συνδικαλιστικές αντιλήψεις και πρακτικές, η Αθήνα δεν πρόκειται ποτέ να ησυχάσει. Πλην όμως αυτό φαίνεται να μην απασχολεί τους συνδικαλιστικούς εγκεφάλους. Διότι, είτε αφελώς, είτε σκοπίμως, με τις άγονες, ανορθόδοξες και εν τέλει αναποτελεσματικές μεθόδους τους επιτυγχάνουν την κατασπατάληση και των τελευταίων ψιχίων του συνδικαλιστικού κινήματος. Επιτυγχάνουν την παντελή πολιτική απονομιμοποίηση του στη συνείδηση της κοινωνίας.

Βεβαίως, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες δεν προκύπτουν από παρθενογένεση. Εκλέγονται και αναδεικνύονται μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες εκλογής – κατά τα άλλα αδιάφορων εργαζομένων. Αναπόφευκτα λοιπόν δημιουργούν περιθώρια ιδιοτέλειας και προσωπικών στρατηγικών των εκλεγμένων.

Πρόκειται για άλλο ένα γνωστό σύμπτωμα των καιρών που απλώς τώρα αναδεικνύεται με τραγικό τρόπο. Είναι κι αυτό άλλο ένα στοιχείο που χρίζει αλλαγής και …αναδιάρθρωσης. Μέχρι όμως να ολοκληρωθεί η διαδικασία της μετεξέλιξης, το παιχνίδι μοιάζει χαμένο για τους εργαζόμενους.

Διότι οι ίδιοι όταν υπερψήφιζαν το σύνθημα “Γιώργο προχώρα, άλλαξε τα όλα” δεν συνειδητοποιήσουν ότι οι “αλλαγές” θα αφορούν και τους ίδιους. Ζούσαν με την ψευδαίσθηση ότι οι αλλαγές θα αφορούν τις ζωές των άλλων.

Το μνημόνιο δεν είναι τίποτα περισσότερο από το πρόσχημα για να γίνουν οι αλλαγές που όλοι ήθελαν, πλην όμως επί της ουσίας ουδείς επιθυμούσε. Είναι αλλαγές που έπρεπε να γίνουν, αλλά όλοι τις ζητούσαν μόνο στη θεωρία.

Τώρα όμως ήρθε η ώρα της πράξης. Ήρθε και το τέλος της ψευδαίσθησης πως τα πάντα μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο με ένα μαγικό τρόπο. Πλην όμως μαγικός τρόπος δεν υπάρχει. Και αλλαγή χωρίς το όποιο κόστος δε γίνεται.

Π.Κ.Μ.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου