Το διάστημα που μεσολαβεί μέχρι τότε είναι χρήσιμο για πάσης φύσεως σκέψεις και προβληματισμούς. Βέβαια, για το βάθος των οικονομικών της χώρας ελάχιστοι γνωρίζουν. Οι περισσότεροι αρκούνται σε εικασίες.
Κάπως έτσι ένας απλοϊκός συλλογισμός οδηγεί σε μια εξίσου απλοϊκή εικασία. Για παράδειγμα: Η Ελλάδα προσαρμόζεται (δημοσιονομικά) για να μπορεί να δανείζεται. Η τήρηση των όρων της προσαρμογής εξασφαλίζουν το δανεισμό. Εικάζουν οι εγκέφαλοι της τρόικας πως έτσι διασφαλίζεται κι η επιστροφή των δανεικών.
Το εικάζουν κι οι πολίτες. Είναι πιθανό, πράγματι, να υπάρχει δυνατότητα επιστροφής των δανεικών, όταν συμμαζεύεις το μαγαζί σου και κάνεις περικοπές (περιττών) δαπανών. Πολλές φορές, ωστόσο, τέτοιου είδους περικοπές, ψαλιδίζουν αναπτυξιακές δυνατότητες. Σε αρκετές περιπτώσεις περικοπή δαπανών και προσωπικού, παραπέμπει και σε μειωμένη παραγωγικότητα. Μειωμένη παραγωγικότητα σημαίνει μειωμένη παραγωγή πλούτου. Που σημαίνει με τη σειρά του μειωμένη ικανότητα επιστροφής των δανεικών. Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Ή βγάζεις απ’ το σεντούκι και πληρώνεις, ή πουλάς.
Εικάζεται βασίμως που αυτό επιδιώκει κι η τρόικα. Διότι διαφορετικά, αν πράγματι, ενδιαφερόταν να επιστρέψει η Ελλάδα τα δανεικά και τους ανά τον κόσμο επενδυτές θα προσκαλούσε και ένα πρόσφορο επενδυτικό κλίμα θα φρόντιζε να καλλιεργηθεί.
Αντ’ αυτού, οι ξένες επιχειρήσεις στην Ελλάδα αποχωρούν η μια μετά την άλλη, αναζητώντας αλλού νέες επενδυτικές ευκαιρίες. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αποτρέπονται και νέες επιχειρήσεις να τοποθετήσουν ζεστό χρήμα στην ελληνική αγορά. Αρκεί να διαβάσουν τις τακτικές αναφορές των ελληνικών ΜΜΕ για τη διεφθαρμένη κι αδιαφανή δημόσια διοίκηση, την πολιτική δύναμη των συνδικάτων, την “τεμπελιά” των Ελλήνων, εσχάτως και την επανεμφάνιση της τρομοκρατίας.
Το τελευταίο διατυπώνεται από επίσημα αμερικανικά χείλη, που υποτίθεται κόπτονται για την ανασυγκρότηση και ανασύνταξη μιας παρ’ ολίγον χρεοκοπημένης χώρας που προσπαθούν, δανείζοντας την, να τη βοηθήσουν.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
