ΣΑΜΑΡΑΣ ΟΠΩΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Ο Κώστας Καραμανλής δεν χρειάστηκε καν να προβεί σε δήλωση-υποστήριξης του άλλοτε “στενού” (όχι “κορυφαίου”) συνεργάτη του, Γιάννη Αγγέλου. Ό,τι είχε να πει, το είπε, ως συνήθιζε, μέσω “κύκλων” του, δίνοντας τον τόνο και τη “γραμμή”. Πολιτική δίωξη και σκευωρία. Τα υπόλοιπα, τα άφησε στο κόμμα. Με τον πλέον επίσημο τρόπο, η Ρηγίλλης σήκωσε τους αντιπολιτευτικούς τόνους, κατηγορώντας ευθέως την κυβέρνηση ότι επιχειρεί να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα προβλήματα που ίδια δημιουργεί.

Μπορεί να είναι κι έτσι. Άλλωστε, λόγοι υπάρχουν. Τόσο τα ΜΜΕ, όσο κι η κυβέρνηση αποζητούν ένα cover story για τις βαρετές μέρες της θερινής ραστώνης. Μια αλλαγή θεματολογίας είναι επιβεβλημένη. Τα περί οικονομίας άρθρα και ρεπορτάζ κούρασαν. Δημιούργησαν τα απαραίτητο κλίμα φόβου κι οι σχεδιαζόμενες αλλαγές κι ανατροπές πέρασαν χωρίς να συμβεί η κοινωνική αναταραχή που φοβούνταν και προέβλεπαν πολλοί.

Ωστόσο, ο κίνδυνος παραμένει. Κι όσο τα νέα μέτρα θα εμπεδώνονται στην κοινωνία, δυσχεραίνοντας την καθημερινότητα πολλών πολιτών, τόσο θα πρέπει να λειτουργούν οι βαλβίδες της κοινωνικής αποσυμπίεσης. Ένας τρόπος είναι η στοχοποίηση των προηγούμενων κυβερνήσεων. Όσο η αγανάκτηση κι η οργή του κόσμου εντοπίζεται στα πεπραγμένα της προηγούμενης κυβέρνησης “που μας έφερε στη σημερινή κατάντια”, τόσο η κυβέρνηση θα κερδίζει χρόνο.

Ευλόγως λοιπόν, ο Αντώνης Σαμαράς αρνείται να αποδεχθεί μια τέτοια μεθόδευση. Υπάρχει μεγάλη διαφορά από την κριτική στην “ατολμία” ορισμένων επιλογών της προηγούμενης κυβέρνησης, από την αποδοχή παραγωγής σκανδάλων ορισμένων στελεχών της. Πόσο μάλλον όταν διαπιστωμένα έχει ανάγκη της πολιτικής υποστήριξης του πρώην πρωθυπουργού για να κρατήσει ενωμένο το κόμμα, η επιλογή να υπερασπιστεί τον άλλοτε “στενό” συνεργάτη του, είναι μάλλον μονόδρομος.

Ούτε λίγο, ούτε πολύ, ο πρόεδρος της ΝΔ βρίσκεται στην ίδια δυσχερή θέση που είχε βρεθεί ο Γιώργος Παπανδρέου το 2004. Έπρεπε συνεχώς να απολογείται για τα πεπραγμένα της “διακυβέρνησης Σημίτη” κι όταν επιχειρούσε να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση Καραμανλή, σύσσωμα τα στελέχη της τότε συμπολίτευσης τού υπενθύμιζαν πως “δεν δικαιούται να ομιλεί” καθώς συμμετείχε ως κορυφαίος υπουργός στις κυβερνήσεις Σημίτη.

Το δίλημμα Παπανδρέου “να τα αλλάξει όλα” στο κόμμα ή να κρατήσει τις εσωκομματικές ισορροπίες αναμένοντας την πτώση της κυβέρνησης σαν “ώριμο φρούτο”αντιμετωπίζει αυτούσιο σήμερα ο Αντώνης Σαμαράς. Όπως τότε για τον Παπανδρέου, έτσι και σήμερα για τον Αντώνη Σαμαρά προτεραιότητα είναι να κρατήσει το κόμμα που αργότερα – συνθηκών επιτρέποντος – θα διεκδικήσει ξανά με αξιώσεις την εξουσία.