της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΟΛΟΒΟΥ
Ο σημαντικότερος θεατρικός συγγραφέας της μεταπολεμικής γενιάς, αυτός που άνοιξε ουσιαστικά το δρόμο για τη σύγχρονη θεατρική δημιουργία στη χώρα μας, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης για τη «Γειτονιά των Αγγέλων».
Αυτή ήταν η ολοδική του γειτονιά, κι όχι σχήμα λόγου. Αυτή που μαζί με την «Αυλή των θαυμάτων» και τα άλλα τα θαύματα, άλλαξε το τοπίο του θεάτρου στη Ελλάδα, που εκεί, γύρω στις δεκαετίες του 50 και του 60 ξαναγεννιόταν από τις στάχτες της.
Αναρωτιέμαι πως θα ήταν το πρόσωπο του θεάτρου στη χώρας μας αν δεν υπήρχε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. Αναρωτιέμαι ποιος θα ήταν εκείνος που θα έδινε στο Μίκη Θεοδωράκη τους ποιητικούς στίχους του «Μαουτχάουζεν» ποια λόγια θα έντυναν την εξαίσια μουσική της «Μαρίνας». Τώρα το πράσινο αστέρι, το φως του αυγερινού, τον συνοδεύουν στο τελευταίο του ταξίδι για τους ουρανούς της αθανασίας. Ο Μίκης Θεοδωράκης δηλώνει κεραυνοβολημένος από το χαμό του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Παρ’ όλο που ήταν λίγο-πολύ, ένας προαναγγελθείς θάνατος.
«Όταν έχεις ζήσει μαζί του τόσο στενά δεμένος από την εφηβεία σου, νοιώθεις μέσα σου ένα κενό, σαν να έχεις χάσει ένα κομμάτι του εαυτού σου. Άλλοι θα μιλήσουν για τη μεγάλη του αξία και την ανυπολόγιστη προσφορά του στην Τέχνη και ειδικά στο θέατρο. Εγώ θρηνώ τον φίλο, τον συνεργάτη και τον άνθρωπο που ομόρφυνε με τα έργα του τη ζωή μας.» γράφει ο Μίκης στη δήλωσή του. Όμως πιο πολύ κεραυνοβολημένοι είμαστε εμείς, ο λαός. Μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε σήμερα, όμως ο χρόνος θα δείξει, η Ιστορία θα γράψει πόσο ορφανεμένη-και παγιδευμένη- μένει η γενιά που ανδρώθηκε στο μεταίχμιο μεταξύ 20ού και 21ου αιώνα, έτσι όπως φεύγουν ένας-ένας όλοι αυτοί οι μεγάλοι δημιουργοί αυτής της γενιάς, αυτοί που γέννησαν το μεγάλο πολιτιστικό θαύμα στις δεκαετίες του 50 και του 60.
Τότε στη μεγάλη πολιτιστική Άνοιξη της Ελλάδας. Είναι τραγικό να συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει διάδοχη κατάσταση, δεν υπάρχουν επίγονοι. Όχι πως δεν γέννησαν δημιουργούς και πολιτιστικές παραγωγές οι νεώτεροι χρόνοι. Καμιά όμως δημιουργία δεν διαθέτει αυτή την ανάταση, αυτό το «άνω θρώσκω», αυτή την αίσθηση που σε έκανε να σκέπτεσαι πως δεν ήρθες άδικα σε τούτο τον κόσμο. Πως ήσουν τυχερός που κοινώνησες μιας μεγάλης τέχνης.
Πως λοιπόν συνέβη και συγκεντρώθηκαν όλοι αυτοί οι μεγάλοι δημιουργοί την ίδια εποχή; Ήταν μήπως το πάθος και η αγάπη για την πατρίδα που οδηγούσε το θείο τάλαντό τους προς ένα φωτεινό μονοπάτι; Ήταν μήπως η ελπίδα, η προσδοκία, η βεβαιότητα καμιά φορά, πως ένα ολόφωτο μέλλον περίμενε την πατρίδα στη γωνία; Ήταν όλα μαζί αυτά; Σήμερα δεν υπάρχουν πια προσδοκίες. Η Ελλάδα αργά στην αρχή και επιταχύνοντας στη συνέχεια, βυθίζεται στην ανυπαρξία. Γιατί δεν υπάρχεις, δεν ζεις, όταν δεν γεννάς ποίηση σε όλη την κλίμακα των τεχνών, όταν δεν υπάρχει λόγος για καμιά ανάταση για κανένα «άνω- θρώσκω». Είναι κι εκείνο το άγριο θηρίο του καθημερινού αγώνα για επιβίωση που σου τρώει τα σωθικά. Ως εδώ μας έφτασαν. Θα φανεί άραγε κάποιο φως στην άκρη της σκοτεινής σήραγγας που μπήκαμε; Δύσκολο.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
