Κοινότυπη διαπίστωση που μετατρέπεται σε “ιδεολογικό πλαίσιο” για να δικαιολογήσει πράξεις βίας ακόμα και φόνους. Γενίκευση που μετατρέπει τους πάντες σε επίδοξα θύματα. Καθένας, που οι συντάκτες της προκήρυξης θεωρήσουν ότι υπηρετεί το “σύστημα”, είναι στόχος. Ακόμα κι όσοι “αυτόπτες μάρτυρες” βρεθούν στους επόμενους τόπους του εγκλήματος και τολμήσουν να πουν στις διωκτικές αρχές κάτι περισσότερο από το “δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα…”
Ωστόσο, περιέργως πως, οι “στόχοι” των “τρομοκρατών” είναι συγκεκριμένοι, ορισμένοι έχουν κι ονοματεπώνυμο. Εδώ το θέμα μπερδεύει. Δημιουργεί αντιφάσεις. Γιατί αυτοί κι όχι κάποιοι άλλοι; Και ποια σχέση όλων αυτών με τους διευθυντές των φυλακών;! Τι δουλειά έχει μια “τρομοκρατική οργάνωση” να υπερασπίζεται “βασανισμένους φυλακισμένους ανθρώπους”;
Μια απλά ανάγνωση της προκήρυξης, από ένα απλό, μη ειδικό πολίτη, δημιουργεί ερωτήματα, προκαλεί σύγχυση. Τι ακριβώς συμβαίνει; Ποια είναι η “Σέχτα Επαναστατών”, τι πρεσβεύει, τι επιδιώκει. Κι αν επιδιώκει να πλήξει την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό πως μπορεί να υποστηρίζει ότι αγωνίζεται για “μια νέα προοπτική ζωής” των Ελλήνων;
Πιθανές απαντήσεις θα μπορούσε να αναζητήσει κανείς στο …Χόλιγουντ. Είναι ευκολότερες από τις εικασίες της Αντιτρομοκρατικής. Όμως, η ουσία παραμείνει: Σύγχυση και αποπροσανατολισμός. Φόβος και ανασφάλεια. Ποιον εξυπηρετεί κι από που εκπορεύεται; Συγκεκριμένες απαντήσεις δεν μπορούν να υπάρξουν. Μια στάση προσωπική αποστασιοποίησης, ίσως, να ήταν η καλύτερη απάντηση. Ή μήπως ούτε κι αυτό;