Όσο περνά ο καιρός, γίνεται αντιληπτό πως η φιλική αναδιάρθρωση έχει ήδη ξεκινήσει στην πράξη που σημαίνει ότι η γενική συμφωνία είχε γίνει παρασκηνιακά αρκετά νωρίτερα.
Στο new-Deal το είχε επισημάνει με αφορμή τη δημόσια τοποθέτηση της Βάσως Παπανδρέου, ενώ τρεις μέρες μετά ακολούθησε η δημόσια τοποθέτηση του Κώστα Σημίτη. Σημειώνονταν τότε πως “η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ‘κλείδωσε’ προ ημερών όταν ο τραπεζικός οίκος Lazard, σύμβουλος της κυβέρνησης σε θέματα διαχείρισης χρέους, συμφώνησε τις γενικές γραμμές του σχεδίου της με την ΕΚΤ. Για να κλείσει οριστικά το deal μένει να συμφωνήσουν κι οι Έλληνες τραπεζίτες”.
Η δυσκολία των Ελλήνων τραπεζιτών να συμφωνήσουν έγκειται στο γεγονός ότι οι ελληνικές τράπεζες κατέχουν το κύριο μέρος των κρατικών ομολόγων που θα υποστούν “κούρεμα”. Το ίδιο και τα ασφαλιστικά Ταμεία. Για αυτό και ορισμένοι δηλώνουν δημοσίως πως μια αναδιάρθρωση θα ήταν καταστροφική για τις ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία.
Το θέμα, ωστόσο, είναι ποιος έχει την ισχύ να αποφασίζει και να επιβάλει τις αποφάσεις τους. Σύμφωνα, με αναλυτές της αγοράς, η εκτόξευση των spreads οφείλεται στην απροθυμία της ΕΚΤ να αγοράζει ομόλογα των κρατών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, σε βαθμό που το blog “Alphaville” της ηλεκτρονικής έκδοσης των “Financial Times” να χαρακτηρίζει “νεκρό” το πρόγραμμα στήριξης των περιφερειακών ομολόγων απ’ την ΕΚΤ.
Από την άλλη, έγινε γνωστό, ότι το υπουργείο Οικονομικών έδωσε εντολή στον Οργανισμό Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) να αγοράζει απ’ τη δευτερογενή αγορά κρατικά χρεόγραφα, χρησιμοποιώντας κεφάλαια από τις εκδόσεις εντόκων γραμματίων. Με απλά λόγια, το κράτος αγοράζει παλιό χρέος με νέο. Υποτίθεται πως με τον τρόπο αυτό το κράτος κερδίζει από το χαμηλότερο επιτόκιο, αλλά και την χαμηλότερη τιμή των ομολόγων, καθώς όσοι τα έχουν στην κατοχή τους σπεύδουν να τα ξεφορτωθούν. Πιο συγκεκριμένα στο διαδικτυακό τόπο “Διαύγεια” αναφέρεται ότι το κράτος έχει δαπανήσει 2,5 δισ.€ που δανείστηκε με μ.ο. Επιτοκίου 4% για να αγοράσει χρέος 3 δισ.€ που είχε δανειστεί με επιτόκιο 6%.
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό ότι αργά και σταθερά το χρέος της Ελλάδας προς ιδιώτες μετατρέπεται σε χρέος προς κράτη. Διότι, δεδομένης της αδυναμίας της χώρας να δανείζεται απ’ τις αγορές, η μόνη πηγή δανειοδότησης είναι σήμερα ο προσωρινός μηχανισμός ευρωπαϊκής και αύριο ο μόνιμος μηχανισμός στήριξης. Με μια κρίσιμη διαφορά όμως. Οι όροι και οι προϋποθέσεις δανεισμού είναι αυστηρότεροι και αγγίζουν τον πυρήνα του ζητήματος που αποφεύγει να αγγίξει η κυβέρνηση. Τις αποκρατικοποιήσεις ΔΕΚΟ και την αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
