“Η κυβέρνηση πρέπει να υπηρετεί το συμφέρον όλων και όχι το συμφέρον διαφόρων συντεχνιών”. Ο Χάρης Παμπούκης δεν είπε τίποτα περισσότερο από το αυτονόητο. Και το είπε σε μια χρονική στιγμή που στην Ελλάδα έχει χαθεί η έννοια του “αυτονόητου”. Για αυτό και η δήλωσή του έγινε πρωτοσέλιδος τίτλος. Ξεκινούμε λοιπόν από τα αυτονόητα. Η κυβέρνηση καλείται να περικόψει τις υψηλές αμοιβές των στελεχών των ΔΕΚΟ. Δεν καλείται από το μνημόνιο και τους δανειστές μας. Καλείται απ’ τη ζωή και την πραγματικότητα. Διότι η πραγματικότητα διαστρεβλώνεται όταν ένα υψηλόβαθμο στέλεχος μιας ιδιωτικής εταιρείας φθάνει να έχει – στην καλύτερη περίπτωση – το ήμισυ των αποδοχών ενός υψηλόβαθμου στελέχους μιας ΔΕΚΟ.
Γιατί; Μα είναι απλό. Ας ξεκινήσουμε από τα κριτήρια επιλογής. Με ποια κριτήρια μια εταιρεία του ιδιωτικού τομέα επιλέγει ένας στέλεχος. Πρώτα απ’ όλα κοιτά σπουδές και προϋπηρεσία.
Δεύτερο, αξιολογεί αν το συγκεκριμένο στέλεχος μπορεί να επιστρέψει με την εργασία του, τις επιλογές του, την εφευρετικότητα, τη διορατικότητα και την ορθή διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού που έχει στη διάθεση του, πολλαπλάσια χρήματα απ’ αυτά που αμείβεται. Η αναλογία είναι υποκειμενική. Μπορεί να είναι τα διπλάσια, τα τριπλάσια, τα τετραπλάσια. Αλλά υπάρχει.
Τρίτο, το μέλλον του είναι ανά πάσα στιγμή στη διακριτική ευχέρεια του εργοδότη. Ο οποίος μπορεί να τον στείλει στο λογιστήριο, χωρίς δεύτερη κουβέντα όταν κρίνει πως το στέλεχος του δεν αποδίδει. Με απλά λόγια, και πέραν των αυστηρών κριτηρίων επιλογής, το συγκεκριμένο στέλεχος ζει και εργάζεται με τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης. Δεν ζει με βεβαιότητες.
Τα παραπάνω από μόνα τους δικαιολογούν υψηλές αμοιβές. Και πάντως σαφώς υψηλότερες από στελέχη του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα των οποίων τα τυπικά προσόντα ήταν και είναι κατά το πλείστον, η κομματική τους ταυτότητα. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Ουδείς κρίνει και αξιολογεί την αποτελεσματικότητα τους. Ουδείς αμφισβητεί από ένα σημείο και μετά τη “μονιμότητα” της θέσης και των προνομίων τους. Και το χειρότερο, ουδείς εξετάζει την εντιμότητα τους. Αυτή επαφίεται στον προσωπικό τους “πατριωτισμό”.
Βεβαίως σε περιόδους ευημερίας ουδείς θα ενοχλούνταν από τις υψηλές αμοιβές ορισμένων τέτοιου τύπου στελεχών. Ούτε θα ασχολούνταν αν οι ΔΕΚΟ είχαν περιορισμένο ρόλο σε μια ελεύθερη οικονομία. Πλην όμως ούτε περίοδο ευημερίας διέρχεται η χώρα, η ιδιοτυπία της ελληνικής οικονομίας παραπέμπει στην τελευταία σοβιετικού τύπου οικονομία της Ευρώπης και τα συγκεκριμένα στελέχη δεν είναι λίγα για να μην προκαλούν το δημόσιο αίσθημα. Δεν είναι όμως ούτε τόσα για να μην επιτρέπουν τη λύση του προβλήματος.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
