Πραγματικότητα είναι η αδυναμία του κράτους να αυξήσει τα δημόσια έσοδα. Πραγματικότητα είναι η αδυναμία του να μειώσει δραστικά τις δημόσιες δαπάνες. Πραγματικότητα είναι πως ακόμα κι αν όλα λειτουργούσαν κατ’ ευχήν με το σχέδιο σταθεροποίησης η εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους θα ήταν ακατόρθωτη. Κι ως εκ τούτου πραγματικός είναι ο προβληματισμός για χρονική επιμήκυνση της αποπληρωμή μέρους του χρέους, ώστε να απελευθερωθούν κονδύλια που θα τροφοδοτήσουν την ανάπτυξη μέσω, της αναγκαίας, αναδιαμόρφωσης του παραγωγικού-αναπτυξιακού μοντέλου της χώρας.
Πραγματικότητα είναι πως χρονικά περιθώρια δεν υπάρχουν. Πραγματικότητα είναι πως οι δανειστές δεν θα αφήσουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει για να μη χάσουν τα λεφτά τους και κατ’ επέκταση και την ΕΕ. Πραγματικότητα είναι η απαίτηση του Βερολίνου να επιβάλλονται αυστηρές κυρώσεις και πρόστιμα στις χώρες που δεν τηρούν τους δημοσιονομικούς κανόνες. Πραγματικότητα είναι πως πλέον δεν θα επιτρέπουν σε Έλληνες να διαχειρίζονται τα χρήματα που επενδύουν στη χώρα.
Με απλά λόγια, ήδη με την υπογραφή του μνημονίου, η Ελλάδα έχει αποδεχτεί την παραχώρηση ενός μεγάλο μέρους της εθνικής της κυριαρχίας στους ξένους. Ακόμα κι ο Γιώργος Παπανδρέου φαίνεται να το έχει αποδεχθεί όταν επιμένει στις μεταρρυθμίσεις “για να ξανακερδίσουμε την εθνικής μας κυριαρχία”… Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο λοιπόν, καλλιεργείται η …βεβαιότητα ότι είναι η τρόικα είναι που παίρνει και θα παίρνει τις αποφάσεις. Η …σπορά θα γίνει με την ανακοίνωση διορισμού μόνιμου Επιτρόπου.
Η προοπτική δεν απαραιτήτως δυσοίωνη. Τουλάχιστον, όσο δυσοίωνη προβάλει η προοπτική διαιώνισης του τρόπου με τον οποίο το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαχειρίζονταν μέχρι σήμερα τα οικονομικά της χώρας.
Παρ’ όλα αυτά, η ελληνική πραγματικότητα επιβάλλει μια μετριοπαθή διευθέτηση που θα χρυσώνει το χάπι της βίαιης απώλειας της εθνικής κυριαρχίας. Κι ίσως μια τέτοια διευθέτηση να προσωποποιούσε ο Λουκάς Παπαδήμος που χαίρει της εμπιστοσύνης των Βρυξελλών αλλά και του Γιώργου Παπανδρέου που διόλου τυχαία τον όρισε αμισθί σύμβουλό του.