ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ ΑΠΕΙΛΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ

Μοίρασε το

– Ποιοι έχουν πλήρεις φακέλλους για τα σκάνδαλα; Πως επιλέγουν ό,τι φέρουν στο φως;
– Πιθανό μπούμερανγκ σε βάρος Παπανδρέου-Σαμαρά τα βέλη εναντίον Σημίτη-Καραμανλή
– Να «εξηγήσουν» τα κόμματα εξουσίας πώς δουλεύει το σύστημα και να πουν αν μπορούν να το αλλάξουν

του ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΣΑΝΤΑΜΟΥΡΗ 

Το κλίμα που διαμορφώνεται στις εξεταστικές επιτροπές της βουλής ανοίγει την πόρτα στην απαξίωση των διαδικασιών τους. Μπορεί επίσης να εξουδετερώσει τις καλές προθέσεις για τον φωτισμό σκοτεινών υποθέσεων και μάλλον αποκλείει την κάθαρσή τους. Αυτό ακριβώς το κλίμα, διαφορετικό απ’ εκείνο που επαγγέλονταν οι αρχικές δηλώσεις κορυφαίων των κομμάτων εξουσίας, ενισχύει τη δυσπιστία της κοινωνίας και επιτρέπει στον Τύπο, δικαιούμενο και μη, να εγκαλεί τον πολιτικό κόσμο για εγκατάλειψη ακόμη και των προσχημάτων ηθικής και νομιμότητας στη δημόσια ζωή… Προς το παρόν, με βάση τα αποτελέσματα των εργασιών στη βουλή, το  ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ αδυνατούν να ανταποκριθούν στη δέσμευσή τους – να εισφέρουν αποτελεσματικά, έστω και εκ των υστέρων, στην κοινοβουλευτική εκκαθάριση υποθέσεων που προκάλεσαν το πανελλήνιο.

Η αδυναμία αυτή προαναγγέλλει συνέχεια της μιζέριας στην πολιτική σκηνή και συνδέεται με μιαν -απολύτως ξεπερασμένη στα μάτια της κοινωνίας- αντίληψή τους για την «κομματικότητα», την ώρα που οι ηγεσίες έχουν παραδεχθεί ως συμβάντα στον έναν ή στον αλλά βαθμό τα ερευνώμενα σκάνδαλα ανά κόμμα και γαλαζοπράσινα.

Το πρόβλημα ευρυθμίας στην εισφορά του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στην κάθαρση αναδεικνύεται από την απόπειρά τους να εμπλέξουν στο φόντο των σκανδάλων τους προηγούμενους. Βεβαίως, ουδείς βρίσκεται στο απυρόβλητο, ουδείς, ούτε πρωθυπουργός μπορεί να μένει αλώβητος από την απώτερη πολιτική ευθύνη για τα πεπραγμένα των συνεργατών του.και από όποια άλλη ευθύνη ήθελε προκύψει σε βάρος του, μέσα από τις νόμιμες διαδικασίες.
 
Ποιος δίνει στοιχεία;

Ωστόσο, Κώστας Καραμανλής και Κώστας Σημίτης δέχθηκαν «πλήγματα» που αποδείχθηκε ότι έχουν πρώτο στόχο τις εντυπώσεις και, έτσι υποβολιμιαία που καταφέρθηκαν, πλήττουν το κύρος και εκείνων αλλά και των διαδόχων τους, που μετείχαν στις εγκαλούμενες κυβερνήσεις των προκατόχων τους.

Το παράδοξο είναι ότι τα εκατέρωθεν επιτελεία «έχουν συζητήσει» και το αν και πώς θα μοπορούσαν να.σύρουν και τους Γιώργο Παπανδρέου και Αντώνη Σαμαρά στις εξεταστικές, χωρίς «πολιτικό» δισταγμό και συναίσθηση για το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας σπίλωσής τους ακόμη και χωρίς στοιχεία.

Η κατάθεση της άποψης των κυρίων Σημίτη και Καραμανλή για τα σημαντικά διερευνώμενα ζητήματα είναι υποχρέωσή τους, με δεδομένη την κρίσιμη πολιτική συγκυρία. Ωστόσο, μια αδιάκριτη ρίψη τους ως «βοράς στα λιοντάρια» καθιστά προβλεπτό ενδεχόμενο την απόπειρα σπίλωσης των Παπανδρέου και Σαμαρά ή κάποιων πολύ εγγύς τους.

Θα αναρωτηθεί κάποιος: Η προσωπική εντιμότητα του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν τους καθιστά απρόσβλητους σε οποιαδήποτε απόπειρα  προσβολής ή επίθεσης εναντίον τους ή στην ηθική τους;

Ναι θα πουν όλοι. Η εντιμότητα των κυρίων Παπανδρέου και Σαμαρά είναι ικανή ασπίδα για τους ίδιους. Το ίδιο όμως ειπώνεται χωρίς αμφιβολία και για τον Σημίτη και για τον Καραμανλή, ακόμη και από κάποιους που τώρα εισηγούνται στο μέγαρο Μαξίμου και στη Ρηγίλλης τον πολιτικό εξανδραποδισμό των δύο πρώην πρωθυπουργών.

Άρα, το να μην πληγούν οι πολιτικοί δεν προεξοφλείται από το εάν είναι έντιμοι. Ακόμη και μια έωλη «κατηγορία» θα αποδυνάμωνε την εικόνα των σημερινών δύο αρχηγών στα μάτια της θυμωμένης κοινωνίας. Θα απαξίωνε τον ρόλο τους στην κάθαρση της  δημόσιας ζωής, η οποία λέγεται ότι «συμφωνήθηκε από τους δύο, μέσω ανθρώπων τους». Αλλ’ αυτό διαψεύδεται επισήμως και με σφοδρότητα.

Επί του πρακτέου: Μπορεί σήμερα να απειλούνται Παπανδρέου και Σαμαράς; Το εύλογον είναι ότι δεν απειλούνται. Όμως, ποιος μπορεί να το πει με ασφάλεια, αν δεν έχει απαντήσεις για το ποιοι έχουν ολόκληρο τον φάκελλο για τις σκανδαλώδεις υποθέσεις και ειδικά για τη Ζήμενς.

Για το που βρήκαν τα στοιχεία, για το πως ιεραρχούν το ποιους παράγοντες του συστήματος και ποια πρόσωπα πλήττουν την κάθε φορά.αν δεν έχεις απαντήσεις για το με ποιον επιμέρους και ποιον απώτερο στόχο διοχετεύουν στοιχεία ή «στοιχεία», μέσω νομιμοποιημένων και άλλων μηχανισμών πληροφόρησης.

Το έλλειμα ή η απόκρυψη αυτών των απαντήσεων συνιστούν κίνδυνο για τη χώρα, προς αποτροπήν του οποίου οφείλουν να εργάζονται οι πολιτικές δυνάμεις.πρωτίστως προστατεύοντας την κοινωνική συνοχή, η οποία τίθεται εκποδών από τις ακολουθούμενες περιοριστικές πολιτικές.
 
Αντιπαράθεση και συνοχή

Παρεμπιπτόντως, η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής και η διάλυση των δεσμών μεταξύ των «τάξεων» δεν διευκολύνει τον ταξικό αγώνα όπως θα μπορούσε να ειπωθεί, δικαιολογημένα από μια συγκεκριμένη θεωρητική σκοπιά.

Πολλά χωρίζουν πολλούς στην ελληνική κοινωνία αλλά τώρα απειλούνται όλοι οι συνεκτικοί δεσμοί τους. Οι αντιθέσεις οξύνονται όλο και περισσότερο. Η διευθέτησή τους γίνεται όλο και πιο δύσκολη λόγω των όλο και πιο πολλών ρηγμάτων στη συνοχή της.
Η κοινωνική αντιπαράθεση είναι νόμιμη. Δε νομιμοποιείται βεβαίως από τις ονειρώξεις (συμπαθείς, ακόμη και συγκινητικές) όσων τη διακηρύττουν αλλά νομιμοποιείται όσο εκφράζεται από τον λαό, από την πλειοψηφία, ακόμη και επώδυνα. Η αλλαγή των συσχετισμών στην κοινωνία και στην πολιτική έκφρασή της αλλάζει και τον βαθμό νομιμοποίησης των ρήξεων.

Ωστόσο, το «όλοι εναντίον όλων» δεν είναι εξέγερση, δεν είναι πολιτικό σχέδιο. Στο προσκήνιο μπορεί να λειτουργούν αγωνιστές, άνθρωποι που πιστεύουν ότι αξίζει ο αγώνας τους για αύριο, ασχέτως του τι μπορεί να φέρει σήμερα.

Όμως, πίσω από τον αγώνα που είναι αναγκαίος για να αποτραπεί η επιστροφή στον 19ο αιώνα, μπορεί να επωασθεί ο κοινωνικός εκφασισμός.το πιο πιθανό αποτέλεσμα του κλιμακούμενου, εδώ και είκοσι χρόνια, οικονομικού-μηντιακού ολοκληρωτισμού και της πολιτικής παρακμής που ζούμε διεθνώς και εδώ.

Τον κοινωνικό εκφασισμό μπορεί να αποτρέψει μόνον η Πολιτική και γι’ αυτό επείγει να εγκαταλείψει τον καιροσκοπισμό και τον αμοραλισμό. Εάν η Πολιτική δεν διαθέτει δυνατότητες για την επιβολή τιμωρίας ενόχων για πολιτικά εγκλήματα, πρέπει να αποφύγει τις κραυγές και την εντυπωσιοθηρική τακτική.να αρνηθεί τις επικοινωνιακές δυνατότητές της, εάν μόνον αυτές διαθέτει για τη διαχείριση των παρεγγεγραμένων εγκλημάτων.
 
Ονομαστικά αναχώματα

Πρέπει η Πολιτική να εγκαταλείψει τη συνταγματική προστασία που η ίδια θέσπισε για να γλυτώνουν οι λειτουργοί της από τις συνέπειες της δόλιας και αδιαφανούς διοίκησης.εάν βεβαίως τα σχετικά κρούσματα εντοπισθούν και είναι αποδεικτέα.

Αυτά βεβαίως προϋποθέτουν ότι το πολιτικό προσωπικό πιστεύει πως η κυβερνητική εξουσία και η θεσμική αντιπολιτευτική δραστηριότητα είναι δυνατό να ασκηθούν χωρίς την εναλλάξ ιδιοτελή εκμετάλλευση του κράτους και την πελατειακή πολιτική, καθώς και ότι (θα) είναι σε θέση να λύσουν τα προβλήματα αντιπροσωπευτικότητας και αξιοπιστίας του συστήματος.

Γι’ αυτό, εάν συνεχισθεί η εξαθλίωση στη δημόσια ζωή, θα καταστήσει άσκοπη την όποια διερεύνηση σκανδάλων και θα εκφυλίσει σε απλώς «ονομαστική» την όρθωση αναχωμάτων στη μαζική διαφθορά. Η πολιτεία θα αποδειχθεί και πάλι αδύναμη απέναντι στην εν γένει παρακρατική λειτουργία που υποτίθεται ότι αντιμετωπίζεται κατά την παρούσα πολιτική φάση. Θα συνεχίσει να τροφοδοτείται η άχρηστη κομματικότητα του «εμείς οι καλοί οι άλλοι οι κακοί» και αυτή, με τη σειρά της, θα τροφοδοτεί -προς την κοινωνία- την αθλιότητα του «όλοι ίδιοι είναι».

Έτσι, οι εξαγγελίες για κάθαρση, για «μαχαίρια στα κόκκαλα» και για «αιματώματα» και τα ρέστα θα ακούγονται ως κακόγουστα αστεία στην πλάτη της κοινωνίας. Θα επιβαρύνουν το κλίμα παρακμής και την καταδίκη των πολιτών σε ένα «μικρομεσαίωνα», τον οποίο ανήγγειλε η οικονομική κρίση και επιβεβαιώνουν οι πολιτικές στο όνομα της  αντιμετώπισής της..στη βάση ενός κοινωνικού συμβολαίου που δεν έχει υπογραφεί.

Σ’ αυτή την περίπτωση, με ευθύνη των κυρίων Παπανδρέου και Σαμαρά αυτή τη φορά, η Ελλάδα θα μείνει στα ίδια…σ’ αυτά που θεωρούνται αιτίες για την καθυστέρηση της χώρας και για την εγκατάλειψη των πολιτών της. Για να έχει όμως αντίκρυσμα, η δημόσια διερεύνηση των σκανδάλων προϋποθέτει διαφορετικές συνθήκες απ’ αυτές υπό τις οποίες εργάζεται η βουλή κατά την τελευταία εβδομάδα.
 
Μπορούν;

Βεβαίως, ο φαύλος κύκλος της ενοχικής συμπεριφοράς των κομμάτων και εξωπολιτικών κέντρων εξουσίας δεν μπορεί να είναι λόγος για να αποφευχθεί η κάθαρση ή για να μείνει οποιοσδήποτε στο απυρόβλητο, όσο ψηλά και αν έχει βρεθεί ή όσο κοντά βρίσκεται στις σημερινές ηγεσίες.  Απαιτείται όμως πολιτική γλώσσα με μεγαλύτερη ειλικρίνεια και σαφήνεια σε σύγκριση με αυτήν που τα κόμματα εξουσίας χρησιμοποιούν μεχρι σήμερα.

Λ.χ, οι μεγαλοστομίες περί περιορισμού του μαύρου πολιτικού χρήματος δεν θα έχουν νόημα εάν τα κόμματα εξουσίας δεν εξηγήσουν το πώς το μαύρο χρήμα κινείτο μέχρι τώρα, με ποιους όρους και ποια ανταλλάγματα. Δεν θα έχουν νόημα οι υποσχέσεις για «αλλαγή σελίδας», εάν τα κόμματα εξουσίας δεν εξηγήσουν στην κοινωνία «πώς δουλεύει» το σύστημα:

Πώς επιλέγονται οι προμηθευτές του Δημοσίου, πως και έναντι ποιων ανταλλαγμάτων κλείνονται οι αμυντικές συμφωνίες, πώς συναλλάσεται το κράτος με τους υπαλλήλους του, πως διαπραγματεύεται η κυβέρνηση τα θέματα ασφάλειας και εξωτερικής πολιτικής.

Και πάνω απ’ όλα, πρέπει οι Γ.Παπανδρέου και Αντ.Σαμαράς να πείσουν την κοινωνία για το αν μπορούν και αν θέλουν να τα αλλάξουν όλα αυτά…

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου