admin

ΟΙ “ΚΑΤΕΧΟΝΤΕΣ”, ΟΙ “ΜΗ ΕΧΟΝΤΕΣ” ΚΑΙ ΟΙ “ΚΡΑΤΟΥΝΤΕΣ”

3 Δεκεμβρίου, 2010
BIG new-Deal

Μοίρασε το

Προ ημερών στο λιμάνι του Ηρακλείου διαδραματίστηκαν σκηνές έντασης. Αγρότες διαπληκτίστηκαν με απεργούς ναυτεργάτες που είχαν καταλάβει τις καταπακτές των πλοίων, εμποδίζοντας την είσοδο στα πλοία των φορτηγών με τα ευπαθή προϊόντα. Οι αγρότες δεν συμφιλιώθηκαν με την ιδέα ότι τα προϊόντα τους θα σάπιζαν στα φορτηγά με αποτέλεσμα να χάσουν χιλιάδες ευρώ και αρνήθηκαν στους ναυτεργάτες το δικαίωμα στην απεργία. Ανάλογα …αντανακλαστικά έχουν να επιδείξουν και άλλες επαγγελματικές ομάδες σε περιπτώσεις αγροτικών κινητοποιήσεων. Και ο κατάλογος των περιπτώσεων σύγκρουσης συμφερόντων ανάμεσα σε διάφορες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, διευρύνεται…

Στην εποχή του μνημονίου υπάρχουν προϋποθέσεις εκδήλωσης κοινωνικού εμφυλίου στην Ελλάδα; Τα μηνύματα συνηγορούν σε μια καταφατική απάντηση. Στο πλαίσιο αυτό, η προτροπή του Κάρολου Παπούλια προς τους “έχοντες να ανοίξουν το πορτοφόλι τους”, λειτουργεί καταπραϋντικά προς τους “μη έχοντες”, που βλέπουν στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας ένα ένθερμο υποστηρικτή. Την ίδια στιγμή επιχειρεί να υπενθυμίσει στους “μη έχοντες” πως συμμετοχή στο πρόβλημα, άρα και στη λύση του, (οφείλουν να) έχουν και όσοι “έχοντες έχουν ‘καβούρια’ στην τσέπη τους”.

Ως σοσιαλιστής ο Κάρολος Παπούλιας εκφράστηκε με τον τρόπο που του υπαγορεύει η ιδεολογική του συνείδηση. Επέλεξε κόσμια και διακριτικά μια ρητορική που σε μεγάλη έκταση και ένταση έχει συμβάλει καθοριστικά στην ενοχοποίηση του κεφαλαίου και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Όχι πως δεν υπάρχουν “έχοντες” που αρνούνται να συμβάλουν στις προσπάθειες εξόδου της χώρας απ’ την κρίση. Όχι πως δεν υπάρχουν “έχοντες” που έχουν μεταφέρει στο εξωτερικό μεγάλα κεφάλαια, τοποθετώντας σε ασφαλή καταφύγια. Όχι πως δεν υπάρχουν “έχοντες” που συστηματικά αρνούνται να εκπληρώσουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις, κερδίζοντας σε βάρος του κράτους και των εργαζομένων. Αλλά υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που οι “κρατούντες” (κατά την έκφραση του κ. Παπούλια) κυνηγούν την επιχειρηματική τάξη που με τη σειρά της αναγκάζεται να κρύβεται ή/και να συναλλάσσεται μαζί τους.

Τα εμπόδια που προβάλει το κράτος έναντι της επιχειρηματικότητας καθιστούν μη ανταγωνιστικές τις ελληνικές επιχειρήσεις και συντελούν στην αύξηση του εργασιακού κόστους που κάθε άλλο προκύπτει από τις αμοιβές των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Όμως, όσο οι “κρατούντες” δεν προχωρούν στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, στους “έχοντες” απομένει μόνο η επιλογή της περαιτέρω συμπίεσης των μισθών των εργαζομένων.

Οι εργαζόμενοι απ’ την πλευρά τους, βλέπουν το δέντρο (τη δική του τσέπη που αδειάζει) και χάνουν το δάσος (τους λόγους που η τσέπη τους αδειάζει). Κάπως έτσι, μέσα στη σύγχυση τους βλέπουν μόνο εχθρούς. Είτε είναι άλλοι εργαζόμενοι. Είτε το “ανάλγητο” κεφάλαιο.

Π.Κ.Μ.