Ωστόσο, τα παραπάνω δεν δικαιολογούν την ύπαρξη εκδικητικής διάθεσης του Γιώργου Παπανδρέου έναντι πολιτικών προσώπων που τον ενόχλησαν ή τον επέκριναν κατά το παρελθόν. Λογικά λοιπόν, η πρωτοβουλία του να κινήσει τη διαδικασία της Εξεταστικής για την οικονομία δεν θα πρέπει να αποδίδεται σε προσωπικά κίνητρα.
Αντιθέτως, το κίνητρο για τη διερεύνηση των αιτιών που οδήγησαν την ελληνική οικονομία στο χείλος της κατάρρευσης, θα έπρεπε να είναι πολιτικό, αλλά και ηθικό. Διότι όταν ένας επιχειρηματίας κάνει λάθος επιλογές είναι αρκετά πιθανό να καταστραφεί. Να χάσει τα πάντα και να περάσει και τα σίδερα της φυλακής. Για ένα πολιτικό όμως, το λάθος τον οδηγεί απλώς εκτός πολιτικής. Κοινώς, σπίτι του, χωρίς την παραμικρή επίπτωση. Που σημαίνει πως ακόμα και μια “θαρραλέα” ανάληψη της πολιτικής ευθύνης, είναι μια εκ του ασφαλώς αναγνώριση του λάθους του.
Παρ’ όλα αυτά, η κοινοβουλευτική έρευνα δεν θα αναζητήσει σωστές ή λανθασμένες πολιτικές επιλογές που οδήγησαν σταδιακά τη χώρα στο χείλος της κατάρρευσης. Θα διερευνήσει το ενδεχόμενο ποινικών ευθυνών από συγκεκριµένα πρόσωπα. Το τι τελικώς θα αποκαλύψει η έρευνα μένει να φανεί. Όμως, η ώρα που θα πάψει να ισχύει η παραφρασμένη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή “ένα πολιτικό (ένα πρωθυπουργό είχε πει ο Εθνάρχης) δεν τον στέλνεις φυλακή, τον στέλνεις σπίτι του”, θα αργήσει αρκετά να έρθει.