“Καλώς τους κι ας άργησαν” θα έλεγε ο απλός λαός. Ό,τι όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν εδώ και χρόνια, το διαπίστωσαν, επιτέλους, κι οι ξένοι “ναυαγοσώστες” μας. Και τώρα, γυρίζοντας στα περίφημα road shows, από πόλη σε πόλη ανά τον κόσμο, για να πείσουν τους διεθνείς επενδυτές γιατί θα πρέπει να τοποθετήσουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα, ομολογούν πως “πιο σημαντική από τη μείωση του ελλείμματος ήταν η προώθηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στο Ασφαλιστικό, στην αγορά εργασίας, η αναμόρφωση του πλαισίου για τις ξένες και εγχώριες επενδύσεις καθώς και η φορολογική εναρμόνιση”.
Παραδέχονται δηλαδή απλά και κυνικά πως όλη η φασαρία έγινε στην Ελλάδα για να ξηλωθεί το πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων (με το στρεβλό, ομολογουμένως, τρόπο που δομήθηκε τα τελευταία χρόνια) για να γίνει η γη πιο φθηνή και για να δημιουργηθεί πρόσφορο έδαφος για επενδύσεις. Αλήθεια τι είδους επενδύσεις, από ποιούς και με ποιο όφελος για τους ημεδαπούς…;
Υπήρχε άλλος τρόπος να γίνουν όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις, χωρίς να χρεωθούν οι επόμενες γενιές Ελλήνων; Η μεγάλη νίκη που πέτυχε το ΠΑΣΟΚ ένα χρόνο νωρίτερα, έδινε στην κυβέρνηση ισχυρή πολιτική νομιμοποίηση να προχωρήσει στις μεγάλες τομές που απαιτούνταν. Για το λόγο αυτό εξάλλου την ψήφισαν οι πολίτες. Στην πορεία φάνηκε πως κάτι τέτοιο δεν αρκούσε. Έπρεπε να επιβληθεί ο φόβος της χρεοκοπίας. Να εφευρεθεί άλλο ένα ισχυρό άλλοθι.
Το ΔΝΤ εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα με συνοπτικές διαδικασίες. Χωρίς να το πολυκαταλάβει κανείς, η Ελλάδα τέθηκε υπό οικονομική επιτροπεία. Μέχρι κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός μιλά για περιορισμένη εθνική κυριαρχία. Κι έτσι είναι. Το μνημόνιο συνοδεύεται από σκληρούς όρους. Κι είτε παραδέχονται, είτε όχι το “λάθος” τους οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ, ελάχιστη σημασία έχει. Το μνημόνιο δεν αλλάζει. Λόγια παρηγοριάς στον άρρωστο μπορεί να εκστομίζει ο καθένας. Έτσι κι αλλιώς λόγια του αέρα είναι.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
