Παράλληλα, όμως ουδέποτε εγκαταλείφθηκε το μικρόβιο του επεκτατισμού που χαρακτηρίζει τους δυο λαούς. Ειδικότερα, για τη Γερμανία οι επεκτατικές διαθέσεις της άρχισαν να γίνονται αισθητές στις ευρωπαϊκές ελίτ με την επανένωση της Δυτικής και της Ανατολικής Γερμανίας και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Βερολίνο στο σχέδιο διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, στον πυρήνα του οποίου εδράζεται η λογική του “ζωτικού χώρου” που διαχρονικά διακατέχει τη γερμανική ελίτ.
Ανέκαθεν η Γερμανία επιχειρούσε να διευρύνει το ζωτικό της χώρο, εις βάρος των γειτονικών κρατών, είτε με στρατιωτικά, είτε με οικονομικά μέσα. Στην πρόσφατη ιστορία η επέκταση επιτεύχθηκε με τη τελευταία διεύρυνση της ΕΕ. Το επόμενο βήμα είναι η επέκταση προς το Νότο. Το μυστικό αυτή τη φορά βρίσκεται στο μηχανισμό στήριξης που προσπαθεί να επιβάλει η Γερμανία στα αδύνατα κράτη – μέλη της Ευρωζώνης.
Φαίνεται πως η γερμανική πολιτική και οικονομική ηγεσία επιδιώκουν τη δημιουργία μιας ζώνης υπό πτώχευση κρατών, τα οποία θα παραμένουν μεν εντός Ευρωζώνης (το “υποτονικό” ευρώ διευκολύνει τις γερμανικές εξαγωγές), αλλά θα είναι απολύτως εξαρτώμενα από τα γερμανικά δάνεια. Γεγονός που όχι μόνο θα σηματοδοτήσει την πλήρη εκχώρηση του δικαιώματος άσκησης εθνικής οικονομικής πολιτικής στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, αλλά ανοίξει και το δρόμο της επιχειρηματικής προέλασης των ισχυρών γερμανικών τραπεζών και βιομηχανιών σε αγορές με φθηνά εργατικά χέρια και αξίες. Αγορές από τις οποίες δεν θα κερδίζουν μόνο οι γερμανικές τράπεζες και βιομηχανίες, αλλά και το ίδιο το γερμανικό κράτος που θα αποκομίζει τους τόκους από τους (νέους) δανεισμούς.
Στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ο γερμανικός επεκτατισμός ανεκόπη όταν οι αγγλοσάξονες συμμάχησαν εναντίον του κοινού εχθρού. Ανάλογες κινήσεις αναμένονται και τώρα. Με τη διαφορά ότι οι Γερμανοί έμαθαν το μάθημα. Και στο (νέο) παιχνίδι θέλουν τη Ρωσία στο πλευρό τους. Στο πλαίσιο αυτό, μεγάλη πολιτική σημασία έχει η επίσκεψη Πούτιν στη γερμανική πρωτεύουσα και το μήνυμα πως το δολάριο δεν μπορεί να διατηρεί το νομισματικό μονοπώλειο…