ΛΙΒΥΗ: ΜΙΑ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΙΣΑ ΕΠΕΜΒΑΣΗ

Μοίρασε το

του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΜΑΥΡΙΔΗ

Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας διεθνούς επέμβασης λαμβάνει χώρα τις τελευταίες μέρες στη Λιβύη. Έγκαιρα, ένα περίπου μήνα νωρίτερα, είχαμε επισημάνει πως ο Μουαμάρ Καντάφι προσέφερε με τη στάση του έναντι των εξεγερθέντων αντι-καθεστωτικών, το ιδανικό άλλοθι στη Δύση για να επέμβει στρατιωτικά.

Και πως το επιχείρημα της αποτροπής μιας “ανθρωπιστικής καταστροφής” θα δημιουργούσε και τη νομιμοποιητική βάση για επέμβαση, με εντολή του ΟΗΕ, σε ένα ανεξάρτητο κράτος που αντιμετώπιζε προβλήματα εσωτερικής τάξης.

Προφανώς, η απόφαση να κλείσει η Δύση τους λογαριασμούς της με τον Λίβυο δικτάτορα είχε ληφθεί προ πολλού και για άγνωστους, στο ευρύ κοινό, λόγους. Αρκεί κανείς να αναλογιστεί:

Πρώτον, ο Καντάφι δεν έγινε ξαφνικά “αιμοσταγής”, “τύραννος” και “μακελάρης”. Ήταν γνωστό στον κόσμο πως αντιμετώπιζε τους αντιφρονούντες. Όπως κι ο ίδιος ήταν γνωστός στην πολιτική και οικονομική ελίτ της Ευρώπης και των ΗΠΑ, λόγο των άριστων διαπροσωπικών σχέσεων που διατηρούσε με πλήθος δυτικών ηγετών – με το αζημίωτο φυσικά…

Δεύτερον, δεν είναι η πρώτη φορά που η Δύση μεθοδεύει κατά αυτόν τον τρόπο την πτώση ενός ανεπιθύμητου και απρόβλεπτου ηγέτη μιας χώρας με υψηλή γεωπολιτική σημασία. Ανάλογη τύχη είχαν ο Σλόμποταν Μιλόσεβιτς, ο Σαντάμ Χουσέιν, και αρκετοί άλλοι, οι περισσότεροι αγαπημένα “παιδιά” της Δύσης, προτού ενηλικιωθούν σε “εγκληματίες κατά της ανθρωπότητας”.

Συνεπώς, είναι λανθασμένη η εκτίμηση που θέλει την επέμβαση να την προκάλεσε η στάση του Καντάφι. Ό,τι έκανε το τελευταίο διάστημα, το κάνει χρόνια τώρα… Όπως αντίστοιχα επιδέχεται αμφισβήτησης η αποφασιστικότητα της Δύσης να επέμβει για “ανθρωπιστικούς λόγους”. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Δύση καταστρατηγεί το άρθρο περί της μη επέμβαση στα εσωτερικά ενός ανεξάρτητου κράτους του Καταστατικού Χάρτου του ΟΗΕ, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την προστασία αμάχων.

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν ο Καντάφι είναι άλλος ένας “κακός” που η “καλή” Δύση θα πρέπει να βγάλει από τη μέση. Ούτε και αν νομιμοποιείται ηθικά, νομικά, πολιτικά, να επεμβαίνει κανείς στις εσωτερικές υποθέσεις ενός “ανεξάρτητου κράτους”, ακόμα και για ανθρωπιστικούς λόγους. Έτσι κι αλλιώς, η πολιτική δεν διαμορφώνεται από επί τη βάση ηθικών αξιών, αλλά επί τη βάση συμφερόντων.

Το ερώτημα λοιπόν είναι αν και κατά πόσο, με τη διαφαινόμενη (σύμφωνα με την προπαγάνδα των ξένων ειδησεογραφικών πρακτορίων) πτώση του Λίβυου ηγέτη, εξασφαλίζεται η σταθερότητα στην ευαίσθητη περιοχή της Μεσογείου. Αν η Δύση έχει μεριμνήσει για μια ήπια μετάβαση εξουσίας στη Λιβύη. Το σίγουρο είναι πως ο Καντάφι δεν είναι πλέον σε θέση να διαταράξει τη σταθερότητα στη Μεσόγειο. Δεν είναι όμως σίγουρο, αν οι δυτικοί ηγέτες έχουν μεριμνήσει τα δέοντα για να μη διαταραχθεί στο προσεχές μέλλον.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store

Μοίρασε το

του αρθρογράφου

ideas change society

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

Αφήστε μια απάντηση

Σχόλια

Μπες στη συζήτηση

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου

Κάνε εγγραφή για να αφήσεις τα σχόλιά σου