Η πραγματική ζωή καθιστά επιτακτική την ανάγκη, οι 570.000 άνεργοι στην Ελλάδα να βρουν δουλειά. Η (κοινωνική) βόμβα έχει τοποθετηθεί μέσα στο σπίτι της ελληνικής οικονομίας κι είναι ζήτημα χρόνου πότε ο πυροκροτητής θα αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση. Παρ’ όλα αυτά, η “δημοσιονομική ορθοδοξία” – που πλήττει Ευρώπη κι Ελλάδα κι εκφράζεται απ’ την περιβόητη τρόικα – δεν πολυασχολείται με την …απασχόληση. Καμία μέριμνα για την στήριξη της μισθωτής εργασίας. Μόνον μέτρα που συρρικνώνουν εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων, που απορυθμίζουν μια αγορά σε απορρύθμιση, που εξωθούν εντέλει τα πράγματα στο κραχ της αγοράς εργασίας. Η ζωή των δημοσιονομικών απ’ την άλλη καθιστά επιτακτική τη περαιτέρω “στήριξη” των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Στήριξη 25 δισ. € προς τις τράπεζες εξήγγειλε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Δε πρόκειται για ρευστό, πρόκειται για κρατικές εγγυήσεις. Το ερώτημα είναι ποιο κράτος “εγγυάται” και τι “εγγυάται”. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη γνώση επί των τραπεζικών. Η λέξη τα λέει όλα κι όλοι γνωρίζουν τι σημαίνει να εγγυάσαι για κάποιον. Στην αναποδιά πληρώνει ο εγγυητής. Εν προκειμένω το κράτος, δηλαδή οι πολίτες.
Προ τριών ετών το παγκόσμιο τραπεζικό κραχ απέτρεψαν τα κράτη. Πλήρωσαν τις “εγγυήσεις” για να μην καταρρεύσει το σύστημα. Ήταν ο φόβος της χρηματοπιστωτικής καταστροφής που θα έφερνε χάος και αναρχία που αιτιολόγησε τις αποφάσεις των πολιτικών. Αποφάσεις που συνοδεύτηκαν με υποσχέσεις για εποπτεία και έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, για πόρους που θα στρέφονται στην πραγματική οικονομία, για ενίσχυση του παραγωγικού κεφαλαίου που προσφέρει θέσεις εργασίας, αντί του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου που δημιουργεί στρατιές ανέργων.
Τρία χρόνια μετά ελάχιστα συνέβησαν. Τραπεζίτες και χρηματιστές εξακολουθούν να ελέγχουν το παιχνίδι της παγκόσμιας οικονομίας. Όχι πως δεν έγιναν προσπάθειες ελέγχου απ’ τους πολιτικούς. Αλλά τα αποτελέσματα τους μοιάζουν με μπαλώματα. Χώρια που υπάρχει η αίσθηση πως οι πολιτικοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν τη λογική των “αγορών”, πόσο μάλλον να τις ελέγξουν.
Τρία χρόνια μετά τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα πέτυχαν να μετατρέψουν τα εκατοντάδες δισ. τοξικά δολάρια που είχαν στα χαρτοφυλάκια τους σε επιπλέον δημόσια ελλείμματα στους ισολογισμούς των κυβερνήσεων. Κι εκείνες με τη σειρά τους να τα μετακυλήσουν στα νοικοκυριά επιβάλλονται νέους φόρους, υποβαθμίζονται υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας, αυξάνοντας την ανεργία.
Κάπως έτσι, τα τελευταία χρόνια οι απαιτήσεις των “αγορών” και των οίκων αξιολόγησης για “δραστικό περιορισμό των ελλειμμάτων” και οι απαιτήσεις των πολιτών για διασφάλιση εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, λειτουργούν ως μέγγενη που συνθλίβει πολιτικούς ανεξαρτήτου πολιτικού διαμετρήματος κι επιρροής.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
