Η πρόσφατη κρίση που βίωσε και βιώνει η χώρα δεν είναι ξένη με τα όσα συμβαίνουν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ακριβέστερα συνδέεται άμεσα με τη συνολικότερη κρίση που περνούν κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Πλέον οι Έλληνες δεν αισθάνονται αποκομμένοι και απομονωμένοι απ’ τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Σε πολλές περιπτώσεις οι αγωνίες τους ταυτίζονται.
Χθες πλήθος Ευρωπαίων εργαζομένων βγήκαν στους δρόμους και διαδήλωσαν κατά των μέτρων λιτότητας που θέλει να επιβάλει η Κομισιόν. Στους δρόμους βγήκαν κι αρκετοί Έλληνες. Τα προβλήματα δείχνουν κοινά και είναι.
Οι ευρωπαϊκοί λαοί συνειδητοποιούν πως το παρόν ευρωπαϊκό μόρφωμα δεν ανταποκρίνεται στο αίτημα για μια Ευρώπη των λαών. Ολοένα και περισσότερο γίνεται εμφανές ότι μιλάμε για μια Ευρώπη του κεφαλαίου και των μονοπωλίων που αντί να προάγει την κοινωνική δικαιοσύνη και την άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, διευρύνει επικίνδυνα το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Την ίδια στιγμή κοινωνικές κατακτήσεις προηγούμενων δεκαετιών αμφισβητούνται. Εργασιακά δικαιώματα αφαιρούνται. Η Ευρώπη θέλει να είναι ανταγωνιστική, σε βάρος όμως των εργαζομένων. Αν ανταγωνιστικότητα σημαίνει εξομοίωση του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαίων με αυτό των Κινέζων και των άλλων ανατολικών χωρών, τότε είναι σαφές πως οι κοινωνικές εντάσεις και αντιδράσεις θα κλιμακωθούν.
Η Ευρώπη διέρχεται μια κρίσιμη περίοδο. Οι προτάσεις της Κομισιόν για νέες κυρώσεις στις χώρες της ευρωζώνης που παραβιάζουν τους δημοσιονομικούς κανόνες, προκειμένου να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη των “αγορών” για την Ευρώπη, πλήττουν ευθέως τους Ευρωπαίους εργαζόμενους που διαπιστώνουν ότι η προσδοκώμενη μείωση των ελλειμμάτων θα γίνει σε βάρος του βιοτικού τους επιπέδου.
Για πρώτη φορά ήταν οι Έλληνες, μεταξύ των Ευρωπαίων, που το διαπίστωσαν τόσο έντονα. Πολύ περισσότερο που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως η ελληνική κρίση χρέους (υπαρκτή ή τεχνητή) αποτελεί “πιλότο” για ό,τι επακολουθήσει το προσεχές διάστημα σε όλη την Ευρώπη.