Είναι θεμελιώδης αρχή της διοίκησης. Για να γίνεις καπετάνιος πρέπει να έχεις μουλιάσεις τα χέρια σου ως μούτσος. Στη θάλασσα λάθη δεν συγχωρούνται. Εξ’ ου κι η αυστηρή εφαρμογή της αρχής. Στη στεριά παραφωνίες και στραβοπατήματα επιτρέπονται. Στην πολιτική, συγχωρούνται κιόλας – ειδικά αν ο …αξιωματικός είναι φίλος του …καπετάνιου. Στην ελληνική πολιτική σκηνή φιλίες και …κουμπαριές είναι το ασφαλές διαβατήριο για μια θέση …αξιωματικού – υπουργού. Διαπιστώνεται σε όλες, ανεξαιρέτως, τις περιπτώσεις. Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στο μακρινό παρελθόν. Τα «εξαπτέρυγα» της διακυβέρνησης Σημίτης, είναι λίγοι που δεν τα θυμούνται. Τους «κουμπάρους» της διακυβέρνησης Καραμανλή, ακόμα λιγότεροι.
Επί πρωθυπουργίας Γιώργου Παπανδρέου το τοπίο θολώνει. Ο πρωθυπουργός επέλεξε να σχηματίσει την κυβέρνησή του, ανακατεύοντας μαζί τα παλιά και τα νεότερα στελέχη, μαζί με αρκετούς πρώην στενούς συνεργάτες του. Η συνταγή δοκιμάστηκε επί επτά μήνες, αλλά μάλλον δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Η κυβερνητική μηχανή εξακολουθεί να εμφανίζει αρρυθμίες, δουλεύοντας – πλην ορισμένων εξαιρέσεων – σε χαμηλές στροφές.
Εκ του (μέχρι σήμερον) αποτελέσματος κρίνοντας, η κατάσταση δεν επιτρέπει ιδιαίτερη αισιοδοξία. Σε τομείς που παρουσιάζονται κάποια αποτελέσματα είναι η υπέρμετρη φιλοδοξία για προσωπική διάκριση που τα προκαλεί. Σε τομείς που αποδεδειγμένα χωλαίνουν, συμπτωματικά ίσως, επικεφαλείς είναι υπουργοί που είτε δεν τρέφουν προσδοκίες για κάτι καλύτερο από ένα υπουργικό ή υφυπουργικό θώκο, είτε ανήκουν στον στενό πυρήνα των προεδρικών φίλων γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως όταν ο …αρχηγός φύγει θα φύγουν κι εκείνοι μαζί του.
Πέραν όμως της αφοσίωσης στον αρχηγό, ο φίλος-υπουργός πρέπει να επιδεικνύει και ικανότητα. Με απλά λόγια να ξέρει και να μπορεί να πάρει το …πλοίο στα χέρια του αν χρειαστεί, χωρίς να το ρίξει σε βράχο. Κι αν για τους περισσότερους απ’ τους προεδρικούς φίλους δεν λείπουν οι ικανότητες, το βέβαιο είναι ότι λείπει η πολιτική εμπειρία. Κι η εμπειρία σε δυσχερείς καταστάσεις σαν αυτές που βιώνει τελευταία η χώρα, είναι ίσως το σημαντικότερο προσόν.
Παρ’ όλα αυτά, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να αντικαταστήσει κάποιους νέους υπουργούς (που ανέδειξε ο ίδιος) με ορισμένους παλαιότερους και εμπειρότερους. Υποτίθεται ότι κοιτά μπροστά και δίνει ευκαιρίες σε όσους εμπιστεύεται να διορθώσουν λάθη και να βελτιώσουν ανεπαρκείς ρυθμίσεις.
Ως πότε όμως ακόμα; Ουδείς γνωρίζει. Αλλά μάλλον κι ελάχιστη σημασία έχει πλέον με τη χώρα να βρίσκεται υπό επιτήρηση. Διότι εκείνο που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να γνωρίζει άπταιστα μια τουλάχιστον ξένη γλώσσα και το κυριότερο: να ξέρει να λέει εύκολα «ναι».
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
