Είναι πλέον σαφές πως οι βουλευτές εντός του κοινοβουλίου έχουν ευθύνες μεγαλύτερες από κάθε άλλη περίοδο της ελληνική ιστορίας. Κανείς δεν παίρνει το μέρος των λίγων που έκλεισαν την Βουλή και προπηλάκισαν τους βουλευτές.
Ασφαλώς οι βουλευτές εκλέχθηκαν από τον λαό, όχι από την πλουτοκρατία, για να εκπροσωπήσουν με τις απόψεις τους τις απαιτήσεις αλλά και τα όνειρα των ευρύτερων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. Ασφαλώς επίσης το σώμα και το κτίριο του κοινοβουλίου είναι η έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας και ως τέτοιο πρέπει να αποτελεί καταφύγιο και όργανο της προάσπισης των λαϊκών δικαιωμάτων.
Τα κινήματα των αυθόρμητων εξεγέρσεων έχουν μία ιστορία που είναι καλά προσδιορισμένη. Συνήθως μέσα τους έκρυβαν ηγέτες οι οποίοι αναδείχθηκαν μέσα από τις διεργασίες των εξεγέρσεων. Η εξέλιξή τους δεν ήταν πάντα προβλεπτή. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως υπήρξε προσπάθεια να ποδηγετηθούν από άλλες πιο οργανωμένες δυνάμεις. Τα κινήματα δεν αντέδρασαν πάντα με τον ίδιο τρόπο. Άλλοτε αυτοεκφυλίστηκαν, μετεξελίχθηκαν και άλλαξαν μορφή και άλλοτε καταστάλθηκαν συνήθως με αιματηρό τρόπο. Τα σημερινά ευρωπαϊκά κινήματα έχουν χαρακτήρα αντιευρωπαϊκό και ενάντια στις κρατούσες πολιτικές ηγεσίες.
Είναι νωρίς να προβλέψουμε με ακρίβεια τι μπορεί να συμβεί στην πορεία. Μπορούμε όμως να διακρίνουμε τι δεν πρέπει να συμβεί: δεν πρέπει να γίνει εκμετάλλευση των κινημάτων από τις παραδοσιακές οργανωμένες πολιτικές ομάδες και δεν πρέπει να γίνει καμία προβοκάτσια. Η κίνηση των προπηλακισμών απ’ έξω από το ελληνικό κοινοβούλιο, τείνει προς την εκδοχή εξέλιξης με εργαλείο την προβοκάτσια. Και τούτο διότι ο αυθορμητισμός και η έλλειψη φυσικών ηγετών και ιδεολογίας, είναι γόνιμα εδάφη σποράς μισαλλοδοξίας και ακραίων ενεργειών. Πολύ εύκολα μπορεί να ματοκυλιστεί και να μπούμε σε μία νέα ανεξέλεγκτη φάση των λαϊκών αντιδράσεων.
Στην φάση αυτή, που απαιτεί μεγάλη ψυχραιμία από όλους, το τελευταίο που μπορεί να αναμένει κανείς είναι να εκλογικευθεί η συμπεριφορά των ετερόκλητων μελών της ομάδας των αγανακτισμένων, η οποία συμπεριφορά μόνο με την ψυχολογία του όχλου μπορεί επί του παρόντος να ερμηνευθεί. Εκείνο όμως που μπορεί να γίνει είναι να επιδειχθεί ένα ξεχωριστό αίσθημα ευθύνης από τους κοινοβουλευτικούς παράγοντες. Θα μπορούσε λ.χ. ο Πρόεδρος της Βουλής να αναγνωρίσει πως οι συμβολισμοί έξω από το κτίριο τον αγγίζουν και να ανοίξει κάποιας μορφής διάλογο με τους αγανακτισμένους πολίτες. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι καιροί δεν είναι όπως ήταν άλλοτε. Ζούμε μία περίοδο που αναμένεται από όσους έχουν λόγο στα κοινά – όπως και από τον απλό πολίτη – να σηκωθούν ψηλότερα από τα καθιερωμένα.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
