Σήμερα είναι 3 Φεβρουαρίου. Συνεπώς, ο καιρός είναι χειμωνιάτικος και ασταθής. Η Άνοιξη δεν ήρθε ακόμα. Ημερολογιακά σε ένα μήνα ακριβώς. Η προειδοποίηση έχει αντίκρισμα σε όσους ξεθαρρεύουν με κάποιες μέρες ηλιοφάνειας και καταλήγουν με …κρυολόγημα, αν όχι πνευμονία.
Ανάλογο κλίμα ισχύει και για το ελληνικό Χρηματιστήριο. Ο δείκτης δείχνει ανοδικές τάσεις, πλην όμως όσοι ξεθαρρεύουν με άγνοια και απερισκεψία κινδυνεύουν να κρυολογήσουν.
Η δυναμική που αναπόφευκτα θα δημιουργήσουν οι επικείμενες αποφάσεις των χωρών μελών της Ευρωζώνης, δεν είναι λογικό να προεξοφλείται τόσο πρώιμα από την αγορά. Διότι απλά δεν υπάρχουν ακόμα αποφάσεις και γιατί επίσης πολύ απλά υπάρχουν εμπόδια και απρόοπτα που δύναται να ανατρέψουν άρδην το κλίμα.
Αρκεί κανείς να σκεφτεί …ελληνικά. Πόσο εύκολο και απλό είναι για το ελληνικό πολιτικό σύστημα να συμφωνήσει σε μια γρήγορα αναθεώρηση του Συντάγματος, ώστε να θεσμοθετηθεί το “φρένο χρέος” – η συνταγματική υποχρέωση μιας κυβέρνησης να υποβάλλει πλεονασματικούς προϋπολογισμούς; Διότι μια τέτοια απόφαση προϋποθέτει πολιτική συμφωνία κορυφής επί ενός νέου μνημονίου που θα επιβάλει στους Έλληνες και μια εσωτερική υποτίμηση που ήδη υφίστανται και τη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας που προβάλλεται ως μονόδρομος για την έξοδο απ’ την κρίση.
Εδώ οι πολιτικοί χειρισμοί οφείλουν να είναι σαφείς και ξεκάθαροι. Τόσο η κυβέρνηση, όσο και η αξιωματική αντιπολίτευσης, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα θα κληθούν λίαν συντόμως να τοποθετηθούν. Και εκ των πραγμάτων θα τοποθετηθούν ξεκάθαρα με ένα ναι ή με ένα όχι. “Γκρίζες αποχρώσεις δεν θα υπάρξουν”. Ούτε “ναι μεν, αλλά”. Έτσι δεν υπάρχουν και περιθώρια για “εντυπώσεων” ή “μεταφοράς ευθυνών”.
Το κλειδί λοιπόν βρίσκεται στον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά και στο κατά πόσο θα συμφωνήσουν οι δυο τους και παράλληλα θα πείσουν τα κόμματά τους. Διαφορετικά είναι πολύ πιθανό, οι αποφάσεις να περάσουν απ’ ευθείας στους πολίτες…
Πάντως ένα σημαντικό στοιχείο που θα διαμορφώσει το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα, είναι η στάση που θα κρατούσαν τα υπόλοιπα κράτη-μέλη και τα κοινοβούλια τους. Διότι, πόσο εύκολο και απλό είναι όλα τα κράτη μέλη να συμφωνήσουν με τις απαιτήσεις των “πλούσιων χωρών” της Ευρώπης, αλλάζοντας τα συντάγματα τους; Πρόκειται ουσιαστικά για ένα μεγάλο βήμα προς την ολοκλήρωση της ΕΕ, το οποίο οι ηγέτες της Ευρωζώνης καλούνται να πάρουν υπό ασφυκτική πίεση. Σχεδόν επιβάλλεται στα κράτη-μέλη η παραχώρηση ενός ακόμα μεγάλου μέρους της εθνικής τους κυριαρχίας προς υπερεθνικές συσσωματώσεις.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
