Ο Αντώνης Σαμαράς υιοθέτησε ένα παρεμφερή όρο για να ασκήσει τον αντιπολιτευτικό του ρόλο. Μετά τη συνάντηση του με τον Πρωθυπουργό δήλωσε πως το κόμμα του θα ψηφίσει ορισμένα άρθρα του νομοσχεδίου “γιατί απλά το επιβάλλει η κοινή λογική”. Δεν είναι καθόλου βέβαιο, ωστόσο, αν εμπεριέχεται στη “κοινή λογική” των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, οι αλλαγές που επιφέρει σε αυτές το πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης. Αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση.
Η ουσία είναι πως ο Αντώνης Σαμαράς υπηρετούσε την “κοινή λογική” όταν ζητούσε απ’ τον Γιώργο Παπανδρέου να αλλάξει οικονομική πολιτική και “να δώσει εκείνος συναίνεση στην Ανάπτυξη”. Ποιος εξάλλου, δεν θα προσυπέγραφε κάτι ανάλογο. Το θέμα είναι το πως θα υπάρξει ανάπτυξη. Και εδώ τα πράγματα περιπλέκονται. Μπροστά στον πυρήνα του προβλήματος η έννοια του “αυτονόητου” και της “κοινής λογικής” γίνονται συγκεχυμένες.
Ένα απλό παράδειγμα. Το “αυτονόητο” και η “κοινή λογική” λέει πως πρέπει να μειωθεί η κρατική σπατάλη. Σπάταλες και αναποτελεσματικές είναι οι ΔΕΚΟ. Και απαιτούνται ριζικές αλλαγές στη λειτουργίας τους. Σύμφωνοι. Από την άλλη πλευρά όμως, οι συγκεκριμένες εταιρίες επιτελούν ένα συγκεκριμένο έργο, εθνικής σημασίας. Είναι “αυτονόητο” και υπηρετεί την “κοινή λογική” το έργο τους να ανατεθεί σε ιδιώτες και μάλιστα ξένους; Εδώ “αυτονόητη” απάντηση “κοινής λογικής” δεν υπάρχει.
Πλην όμως στο μείζων αυτό θέμα και τα δυο μεγάλα κόμματα συναινούν. Οι ρυθμίσεις που προωθούνται αποσκοπούν ακριβώς στο να καταστήσουν θελκτικές σε ξένους επενδυτές τις συγκεκριμένες εταιρίες. Κάτι οι μειώσεις των μισθών, κάτι η μείωση του προσωπικού, κάτι η απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, διευκολύνουν τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων που μετ’ επιτάσεως προωθεί και “επιβάλλει”, όπως είπε ο Όλι Ρεν, η Τρόικα.
Κατά τα άλλα, η “κοινή λογική” επιβάλει σε ένα πολιτικό Αρχηγό να αντιτίθεται στον επικείμενο “εργασιακό μεσαίωνα”. Καίτοι ρητορικό το σχήμα, τουλάχιστον λειτουργεί καταπραϋντικά σε μερίδα των εργαζομένων.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
