Άλλωστε, η σχετική διάταξη που έφερε το νομοσχεδίου του υπουργείου Εσωτερικών, που παρείχε στον Πρωθυπουργό τη δυνατότητα να συγκροτεί επιτροπές και να επιλέγει συμβούλους μόνο με δική του απόφαση, δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης των προθέσεων Παπανδρέου να αποφασίζει με ποιους θα συνεργάζεται χωρίς να είναι αναγκασμένος να απολογείται ή να δίνει λογαριασμό σε κανένα. Αυτό ήταν και το νόημα της σύστασης Επιτροπής Ξένων Εμπειρογνωμόνων για τον εκσυγχρονισμό της λειτουργίας της κυβέρνησης που συνεστήθη τον περασμένο Φεβρουάριο με αντικείμενο την υποβολή προτάσεων για τον καλύτερο κυβερνητικό συντονισμό.
Τώρα που οι συνθήκες ωρίμασαν πολιτικά, ο Γιώργος Παπανδρέου φέρεται να σκέπτεται να ορίσει έναν γενικό συντονιστή της κυβέρνησης, ο οποίος, θεσμικά κατοχυρωμένος, θα έχει ρόλο υπουργού Προεδρίας ή υπουργού Επικρατείας με υπουργείο το οποίο θα λειτουργεί στο εσωτερικό του Μαξίμου.
Το ερώτημα για το νέο όργανο είναι τι και ποιον θα συντονίζει. Ποιο θα είναι το εύρος των δραστηριοτήτων και ποια η συνταγματικά κατοχυρωμένη πολιτική του ισχύς. Όλα αυτά θα απαντηθούν με τις οριστικές ανακοινώσεις του πρωθυπουργού, οι οποίες θα προκαλέσουν και τις ανάλογες πολιτικές και νομικές συζητήσεις.
Συζητήσεις, ωστόσο, που αφορούν ένα κλειστό και αρκετά περιορισμένο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που κινείται στον περίγυρο της εξουσίας κι ενδιαφέρεται για τη νομή της. Διότι η ελληνική κοινωνία στο σύνολο της ενδιαφέρεται για πολιτικές αποφάσεις (ανεξαρτήτως πως θα λαμβάνονται) που θα βελτιώνουν την καθημερινότητα των πολιτών και θα δημιουργούν προοπτικές ανάκαμψης κι εξόδου απ’ την κρίση.
Δεν είναι βέβαιο αν το όργανο που έχει κατά νου ο Γιώργος Παπανδρέου θα λειτουργήσει καταλυτικά προς αυτή την κατεύθυνση. Μένει να φανεί στην πράξη. Και για να φανεί το έργο του θα χρειαστεί χρόνος. Και ο χρόνος είναι κάτι που χρειάζεται η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει το ρεύμα κοινωνικής δυσαρέσκειας – την εξέλιξη του οποίου ουδείς μπορεί να προβλέψει…
Έτσι, το βέβαιο είναι πως σε πρώτη φάση η σύσταση του οργάνου κι η περί αυτού συζήτηση θα λειτουργήσει ως άλλο ένα επικοινωνιακό ανάχωμα της απειλούμενης κοινωνικής αναταραχής.