Οι Έλληνες είμαστε ένας ευρωπαϊκός λαός με αμερικανικές συνήθειες. Πίνουμε coca cola, καπνίζουμε Malboro, φοράμε levis και timberland, διασκεδάζουμε με χολυγουντιανές υπερπαραγωγές, επιδιώκουμε τα παιδιά μας να σπουδάσουν σε αμερικανικά πανεπιστήμια ή κολέγια και αγοράζουμε αμερικανικά μαχητικά και όπλα, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Περιέργως πως, όμως, δηλώνουμε αντιαμερικανοί. Να φταίει η επτάχρονη δικτατορία; Η εισβολή στην Κύπρο; Μπορεί. Η εμπλοκή των ΗΠΑ και στις πλέον μελανές σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας είναι αδιαμφισβήτητη και καταλυτική. Αλλά μετά από τόσο χρόνια, θα πρόκειται μάλλον για κάποιο ιστορικό στερεότυπο – αναχρονιστικό κατάλοιπο θα έλεγαν κάποιοι…
Διόλου περίεργα, όμως, ο Ανδρέας Παπανδρέου επένδυσε πολιτικά στον αντιαμερικανισμό των Ελλήνων. Πιάνοντας το σφυγμό της εποχής εμφανίστηκε ως φανατικός πολέμιος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Τι κι αν ο ίδιος είχε γνώριζε όσο ελάχιστοι τα αμερικανικά ιδεώδη. Τι κι αν είχε ανέλθει στα ανώτατα κλιμάκια του καθηγητικού κατεστημένου. Τι κι αν είχε παντρευτεί Αμερικανίδα. Ήταν τόσο πειστικός που κατάφερε να μονοπωλήσει επιχειρήματα που παραδοσιακά ανήκαν στο ΚΚΕ.
Κι όταν πήρε στα χέρια του την εξουσία επέδειξε “ρεαλισμό”. Ούτε οι “βάσεις του θανάτου” έφυγαν απ’ την Ελλάδα, ούτε βεβαίως ανεκόπη η ενσωμάτωση της Ελλάδας στην Ευρώπη. Περιέργως πως ο ελληνικός λαός τού συγχώρεσε την πολιτική κυβίστηση. Ίσως γιατί με την ίδια ευκολία που διαπραγματευόταν την παραμονή των αμερικανικών βάσεων, εναγκαλιζόταν με τον Καντάφι και ηγούνταν του Κινήματος των Αδεσμεύτων.
Περιέργως πως, ωστόσο, ουδέποτε ο ελληνικός λαός συγχώρεσε το διάδοχό του Κώστα Σημίτη, όταν τον Ιανουάριο του 1996 τόλμησε να εκστομίσει στη Βουλή το περίφημο “ευχαριστώ, την κυβέρνηση των ΗΠΑ”. Τι κι αν η διαμεσολάβηση της στην κρίση των Ιμίων, απέτρεψε στο παρά πέντε μια ελληνοτουρκική σύρραξη. Περιέργως πως, ο Μιλτιάδη Έβερτ, αρχηγός τότε της ΝΔ (παράταξη παραδοσιακά φιλική με τις ΗΠΑ) βροντοφώναξε “στο Γουδί, στο Γουδί”. Ο Κώστας Σημίτης εμφανίστηκε περίπου ως εθνικός μειοδότης κι όχι ως “ρεαλιστής” πολιτικός.
Περιέργως πως, η ζωή δεν επιφύλαξε την ίδια τύχη στο Γιώργο Παπανδρέου. Το 1999, κόντρα στο κλίμα της εποχής, εγκαινίασε ως υπουργός Εξωτερικών την ελληνοτουρκική προσέγγιση, την ίδια περίοδο, που ανάμειξη της Ελλάδας στην Βαλκανική κρίση επέβαλε την ταύτιση με τα “συμμαχικά” συμφέροντα κι όχι με το “στυγνό δικτάτορα” Σλόμποταν Μιλόσεβιτς. Ο Γιώργος Παπανδρέου ακολούθησε την τύχη του πατέρα του. Οι επιλογές του χαρακτηρίστηκαν από “ρεαλισμό”.
Ο αδιαμφισβήτητος “ατλαντισμός” του Γιώργου Παπανδρέου τού …στοίχισε τελικά την άνοδο στην εξουσία, τον Οκτώβρη του 2009. Και στη συνέχεια οι επιλογές του έφεραν στην Ελλάδα το ΔΝΤ των αμερικανικών κι εβραϊκών κεφαλαίων και μόλις προχθές στην Αθήνα τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, αυτοπροσώπως, για πρώτη φορά στην ιστορία. Οι θύμησες των εναγκαλισμών του Ανδρέα με τον Γιασέρ Αραφάτ, ξέφτισαν με τον Γιώργο να συμφωνεί με το Νετανιάχου να διευρύνουν τη διμερή συνεργασία σε όλους τους τομείς – ακόμα και στην Ασφάλεια, τις τηλεπικοινωνίας, την πράσινη τεχνολογία.
“Ρεαλιστής πολιτικός”; Προφανώς. Άλλωστε, η πολιτική, πόσο μάλλον η διπλωματική, δεν ασκείται με ρομαντισμούς. Κι ο ρεαλισμός επιβάλει την προσέγγιση με ένα πανίσχυρο Ισραήλ κι ένα ακόμα ισχυρότερο εβραϊκό λόμπυ που κατευθύνει χρόνια τώρα τις πολιτικές και οικονομικές επιλογές της μοναδικής Υπερδύναμης στον Πλανήτη.
Πολιτικός της εποχής του; Προφανέστατα. Είπαμε. Είτε μας αρέσει, είτε όχι, είμαστε αρκετά Αμερικάνοι. Και σε ένα αμιγώς μονοπολικό κόσμος ίσως και να μη χρειάζεται να το κρύβουμε πια…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
