Το περασμένο Σαββατοκύριακο ένα ακόμα δημοσίευμα που προφήτευε την έξοδο της Ελλάδας απ’ την Ευρωζώνη έσπειρε τον πανικό. Έδειξε πόσο εύθραυστη είναι η ελληνική οικονομία. Πόσο ρευστή είναι η κατάσταση και πως οι φήμες και οι διαρροές είναι ικανές “να τινάξουν στον αέρα” τη χώρα.
Εκείνο όμως που φάνηκε – και ευχόμαστε να άρχισε να γίνεται αντιληπτό απ’ την πολιτική τάξη της χώρας – είναι πως πλέον δεν έχει τόση σημασία τι λέγεται στο εξωτερικό, αλλά τι προτείνεται και τι είναι εφικτό να συμφωνηθεί στο εσωτερικό.
Είναι σαφές ότι η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως ένα πραγματικό εθνικό σχέδιο εξόδου απ’ την κρίση. Που σημαίνει ότι στη διαμόρφωση του θα έχουν συμβάλλει και συμμετάσχει όλοι οι κορυφαίοι παράγοντες της χώρας – πολιτική, επιχειρηματική, τραπεζική ηγεσία. Ένα σχέδιο το οποίο θα εξασφαλίζει τη μέγιστη δυνατή συμφωνία και συναίνεση όλων και που θα παρουσιαστεί στους πιστωτές.
Το αντίθετο αποδεικνύεται αναποτελεσματικό. Η μεθοδολογία της τελευταίας χρονιάς – με την Τρόικα να σχεδιάζει και την κυβέρνηση να ταλαντεύεται μεταξύ ορθότητας του σχεδίου και πολιτικού κόστους – κινδυνεύει να αποδειχθεί καταστροφική. Όχι μόνο γιατί οι πιστωτές δεν έχουν την παραμικρή θεσμική νομιμοποίηση στη χώρα – όπως ορθά απεφάνθη η Ολομέλεια των δικηγορικών συλλόγων – αλλά και γιατί τα συμφέροντα που εκπροσωπούν αντιστρατεύονται τα συμφέροντα της εγχώριας πολιτικής, επιχειρηματικής και τραπεζικής ελίτ που ευλόγως αντιδρά ποικιλοτρόπως με αποτέλεσμα το παραλυτικό φαινόμενο της “μεταρρυθμιστικής κόπωσης”, όπως κομψά χαρακτηρίζεται η διστακτικότητα της κυβέρνησης να πάρει αποφάσεις.
Η λύση είναι απλή στη σκέψη, όσο περίπλοκη στην εφαρμογή της. Η κυβέρνηση, ως δημοκρατικά εκλεγμένη και άρα “λαϊκά νομιμοποιημένη”, οφείλει άμεσα να αναλάβει πρωτοβουλία. Ο Γιώργος Παπανδρέου, ως δημοκρατικά εκλεγμένος πρωθυπουργός οφείλει άμεσα να προκαλέσει ένα ουσιαστικό και διευρυμένο διάλογο με στόχο τον τερματισμό του “κοινωνικού εμφυλίου” που έχει ήδη ξεσπάσει και τη διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου με τους πολίτες, που θα συνδυάζει την προστασία του κοινωνικού κράτους και την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας.
Είναι καιρός να γίνει αντιληπτό πως η λύση στο ελληνικό πρόβλημα δεν θα προέλθει από το εξωτερικό. Θα προέλθει από την ικανότητα των Ελλήνων να συμφωνήσουν σε ένα σχέδιο εξόδου απ’ την κρίση το οποίο δεν θα δημιουργεί μόνο χαμένους ή μόνο κερδισμένους. Αλλά ενός σχεδίου από το οποίο θα βγαίνουν όλοι λιγότερο χαμένοι και άρα περισσότερο κερδισμένοι.
Λύσεις που θα δημιουργούν την αίσθηση της αδικίας σε μερίδια πολιτών ή σε συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις ή επαγγελματικές ομάδες, είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
