Ως εκ τούτου, ακατανόητο είναι στην πλειονότητα των πολιτών το που εδράζεται τώρα η αισιοδοξία και που οφείλονταν προ μηνών όλη εκείνη η απίστευτη καταστροφολογία. Και πως είναι δυνατό, εντός μόλις τεσσάρων μηνών απ’ τα τάρταρα της ατιμωτικής πτώχευσης, σήμερα κορυφαία διεθνή ΜΜΕ να εκθειάζουν την “ελληνική αναγέννηση”!
Περαιτέρω, οι πολίτες αδυνατούν να δικαιολογήσουν την “αισιοδοξία” των ξένων αποκλειστικά και μόνο στη μείωση του ελλείμματος του κρατικού προϋπολογισμού. Όχι πως δεν δικαιολογείται. Αλλά γιατί απλώς οι πολίτες αρνούνται τη συγκεκριμένη δικαιολογία. Και την αρνούνται γιατί απλά δεν τους αφορά. Ή ακριβέστερα γιατί το έλλειμμα μειώνεται λόγω των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις. Θα μπορούσε κάλλιστα, οι Έλληνες να σταματήσουν να πληρώνονται και να προσφέρουν εθελοντικά την εργασία τους.
Αν είναι αυτή η λύση στο πρόβλημα της χώρας, τότε, ορθώς, οι ξένοι δανειστές της, έχουν κάθε λόγο να αισιοδοξούν. Άλλωστε, δεν έχουν δει και κάποιον να αντιδρά ουσιαστικά, οπότε ορθώς αντιλαμβάνονται την κοινωνική σιωπή, ως συγκατάβαση.
Το θέμα βέβαια είναι για πόσο ακόμα οι εργαζόμενοι θα εργάζονται χωρίς να αμείβονται. Ή να αμείβονται επαρκώς για να ζήσουν. Η αγορά προσδοκίας κι ελπίδας έχουν κάποιο όριο. Το οποίο, ωστόσο, εξαντλείται όταν το “καλάθι της νοικοκυράς” δεν γεμίζει. Όταν υπάρχει μια μεγάλη μερίδα πολιτών που ζει κάτω απ’ το όριο της φτώχειας και σε αρκετές περιπτώσεις αντιμετωπίζει και πρόβλημα στέγασης και πρόβλημα σίτισης.
Και θα μπορούσαν πράγματι οι εργαζόμενοι να “έβαζαν πλάτη” σε μια χώρα που αντιμετωπίζει το κίνδυνο της πτώχευσης, όπως θα το έκαναν και για την επιχείρηση που εργάζονταν αν υπήρχε σοβαρό πρόβλημα. Πλην όμως θα έπρεπε κάποιος να τους εξηγήσει πως οι θυσίες τους δεν θα πάνε χαμένες, πως η κρίση είναι παροδική και πως υπάρχει σχέδιο εξόδου απ’ αυτήν, εφικτό και το κυριότερο, κοινωνικά δίκαιο. Αν υπάρχει…
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
