Αξίζει προσοχής η στάση της ΝΔ απέναντι στις εξελίξεις στη Λιβύη. Όχι μόνο επειδή η ΝΔ δεν δίστασε να πάρει απερίφραστα θέση κατά του Μοαμάρ Καντάφι, τον οποίο μάλιστα αποκαλεί “δικτάτορα”.
Αλλά επειδή το έκανε άμεσα, προτού υπάρξει ξεκάθαρη και πλήρη εικόνα της κατάστασης. Προτού καν οι χώρες του Συμβουλίου Ασφαλείας και η ΕΕ, αρχίσουν να αποσαφηνίζουν τις προθέσεις τους.
Η ΝΔ χωρίς χρονοτριβή δια του αρχηγού της, τοποθετήθηκε. Σαν να βιαζόταν να προεξοφλήσει τις εξελίξεις ο Αντώνης Σαμαράς καταδίκασε απερίφραστα την “πρωτοφανή βία στην οποία επιδίδεται το καθεστώς Καντάφι στη μάταιη προσπάθεια του να κρατηθεί στην εξουσία”. Είναι όντως “μάταιη” η προσπάθεια του Καντάφι; Επιδίδεται όντως σε πρωτοφανή και αδικαιολόγητη βία εναντίον συμπολιτών του; Είναι ερωτήματα που ευλόγως προκύπτουν, όσο οι πληροφορίες από το “μέτωπο” της κρίσης είναι συγκεχυμένες και απροσδιόριστες, ώστε να οδηγούν σε ασφαλή συμπεράσματα. Και πολύ περισσότερο όσο υπάρχει νωπό ακόμα το προηγούμενο της μεθοδολογίας που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις Μπους και Μπλερ για να εισβάλουν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Για αυτό, η ΝΔ ως κόμμα εξουσίας θα όφειλε να είναι πιο προσεκτική. Πόσο μάλλον που η ιστορία έχει δείξει πως ο Καντάφι καταφέρνει να ανατρέπει τους εις βάρος του συσχετισμούς. Κι αν κάτι τέτοιο επαναληφθεί και τώρα και σε λίγο διάστημα η ΝΔ κληθεί να ξανακυβερνήσει τον τόπο, σημαντικά project πολλών δισ. που έχουν δρομολογηθεί μεταξύ Ελλάδας – Λιβύης θα κινδυνέψουν.
Προφανώς, λοιπόν η βιασύνη της ΝΔ δεν οφείλεται σε πολιτική ανευθυνότητα, αλλά μάλλον στις αρνητικές συναισθηματικές φορτίσεις που ο Καντάφι προκαλεί στα στελέχη της. Είναι γνωστό πως ελάχιστοι στη ΝΔ έχουν σε εκτίμηση τον Λίβυο ηγέτη. Πόσο μάλλον που το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου τον αντιμετώπιζε περίπου ως ήρωα και συχνά οι εναγκαλισμοί του ιδρυτή του με τον Λίβυο “επαναστάτη” είχαν ουκ ολίγες φορές αποτελέσει αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης.
Η απόπειρα της ΝΔ να ανασυστήσει το παλιό πλαίσιο αντιπαράθεσης, προκειμένου να επωφεληθεί πολιτικά, αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στη δήλωση του Πάνου Παναγιωτόπουλου. «Τι εμποδίζει, άραγε, τον κ. Παπανδρέου να βρει τα κατάλληλα λόγια για να καταδικάσει, με την αυστηρότητα που πρέπει, το όργιο της βίας και του αίματος, στο οποίο επιδίδεται, τις τελευταίες μέρες, το καθεστώς του Λίβυου δικτάτορα; Μήπως είναι οι “παραδοσιακοί δεσμοί φιλίας”, οι οποίοι συνδέουν το ΠΑΣΟΚ, από την εποχή που δημιουργήθηκε μέχρι σήμερα, με το καθεστώς Καντάφι;»
Ήταν μάλλον μια ατυχής δήλωση του τομεάρχη Εξωτερικών της ΝΔ. Όχι γιατί έδωσε αφορμή στο ΠΑΣΟΚ να τον κατηγορήσει για εύκολο λαϊκισμό. Αλλά γιατί έδειξε να αγνοεί πως το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, ουδεμία σχέση έχει πλέον με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου…
Θα περίμενε λοιπόν κανείς από τη ΝΔ να έχει εξαιρέσει τα θέματα εξωτερικής πολιτικής – πολύ δε περισσότερα εκείνα που άπτονται των σχέσεων της χώρας με τον αραβικό κόσμο – από την ατζέντα των παιγνίων εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης. Όχι μόνο γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις το εθνικό συμφέρον τίθεται υπεράνω του κομματικού. Αλλά διότι το συγκεκριμένο θέμα είναι εξαιρετικά λεπτό και απαιτεί προσεκτικούς χειρισμούς.
Ορθώς, ο Γιώργος Παπανδρέου χρονοτριβεί.
Οφείλει να διαβουλευτεί με τη διεθνή κοινότητα προτού πάρει θέση ή αναλάβει κάποια πρωτοβουλία.
Οφείλει επίσης να προσμερτίσει και τις επιπτώσεις της όποιας στάσης του έναντι της Λιβύης που θα συνεχίσει να υπάρχει με ή χωρίς τον Καντάφι – με ιδιαίτερα πιθανό το ενδεχόμενο να κυβερνηθεί από ανθρώπους που τον πίστεψαν και υιοθέτησαν πολλές από τις αρχές και τις αντιλήψεις του.
Και βεβαίως, οφείλει να διασφαλίσει την ασφαλή μεταφορά όλων των Ελλήνων που εργάζονται στην Λιβύη, αναλογιζόμενος παράλληλα πως όταν η κατάσταση σταθεροποιηθεί οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι θα επιστρέψουν στη Λιβύη για να εργαστούν και να συντηρήσουν τις επιχειρήσεις τους. Που σημαίνει πως με κανένα τρόπο δεν θα πρέπει να γίνουν θύματα των όποιων ανεύθυνων και μικροπολιτικού χαρακτήρα ενεργειών της ελληνικής ηγεσίας.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
