Δεν είναι σίγουρο αν οι πάντες κατανοούν το γιατί ο “ιδιώτης” εξυπηρετεί καλύτερα τον καταναλωτή από το “δημόσιο”. Θεωρητικά, ο ιδιώτης κόπτεται για το κέρδος και επί τούτου χρησιμοποιεί κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο. Ουκ ολίγα τα παραδείγματα πολυεθνικών που υποκίνησαν πολέμους, που κατασπατάλησαν περιβαλλοντικούς πόρους…
Θεωρητικά, μια δημόσια επιχείρηση περιφρουρεί το δημόσιο συμφέρον. Για αυτό και ονομάζεται ΔΕΚΟ (Δημόσια Επιχείρηση Κοινής Ωφέλειας). Το ό,τι αρκετές δημόσιες επιχειρήσεις κατάντησαν ζημιογώνες οφείλεται στην στρεβλή λειτουργία τους. Στο ότι αποτέλεσαν το πεδίο όπου κάθε κυβέρνηση ασκούσε “κοινωνική πολιτική” με πελατειακές προσλήψεις. Στην Ελλάδα το “κακό” παράγινε. Διαχρονικά όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν το κράτος ως κομματικό λάφυρο. Συνδιοίκησαν και συναλλάχθηκαν με συνδικαλιστικές ηγεσίες που φρόντισαν παράλληλα να διαφθείρουν. Τουλάχιστον όμως κάποιοι άνθρωποι πήραν ένα μισθό, έζησαν και μεγάλωσαν παιδιά – ασχέτως αν υψηλόβαθμοι “ημέτεροι” επωφελήθηκαν αδρά.
Μήπως όμως δεν συμβαίνει το ίδιο με τα υψηλόβαθμα στελέχη των πολυεθνικών, τα οποία την ώρα που κερδίζουν αστρονομικά ποσά, βουλιάζουν τις εταιρίες τους; Λίγο να ψάξει κανείς θα διαπιστώσει σωρεία τέτοιων περιπτώσεων. Την ίδια στιγμή βέβαια, οι εργαζόμενοι σε αυτές τις επιχειρήσεις δουλεύουν με εξαντλητικά ωράρια και τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης πάνω απ’ το κεφάλι τους. Μάλιστα στην Ελλάδα έφτασαν να αμείβονται χαμηλότερα από συναδέλφους τους στο δημόσιο τομέα. Η “αδικία” ήταν έκδηλη με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί πρόσφορο έδαφος για “κοινωνικούς αυτοματισμούς”. Προφανώς, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν έχουν τη δυνατότητα να “κατεβάζουν διακόπτες”. Ούτε φυσικά να εξαργυρώνουν την ψήφο τους με εργασιακά δικαιώματα και επιδόματα.
Όμως, όλα τα παραπάνω δεν αναιρούν τη σημασία παραμονής στρατηγικών ΔΕΚΟ υπό κρατικό έλεγχο. Ούτε μπορούν να χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για την εκποίηση τους. Είναι μύθος ότι το κράτος δεν μπορεί να διατηρήσει υγιή μια δημόσια επιχείρηση. Το προφανές είναι πως η πολιτική ηγεσία δεν έχει την πολιτική βούληση να το κάνει. Διαφορετικά θα είχε προνοήσει για ένα αξιοκρατικό και διαφανές σύστημα αξιολόγησης, χρηστή διοίκηση με εσωτερικό έλεγχο των επικεφαλής, ορθή διαχείριση και ουσιώδη αξιοποίηση του έμψυχου δυναμικού.
Τα παραπάνω δε προάγουν την επιστροφή στον “κρατισμό”. Αντιθέτως, πρόκειται για φιλελεύθερη θεώρηση των πραγμάτων, η οποία υποστηρίζει την ύπαρξη μιας (τουλάχιστον) κραταιάς κρατικής επιχείρησης ανά κλάδο της οικονομίας (πόσο μάλλον στην ενέργεια, το νερό, τις μεταφορές), ώστε να εξασφαλίζεται η υγιής λειτουργία της ελεύθερης αγοράς, που το “αόρατο χέρι” δεν εξασφαλίζει. Διότι απλά, μια υγιής κρατική επιχείρηση αποτελεί ανάχωμα σε κάθε απόπειρα εναρμόνισης (καρτέλ) από πλευράς ιδιωτών και είναι ο δείκτης στη διαμόρφωση των τιμών.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
