Ο οίκος αξιολόγησης Moody’s μελετά, λέει ο αναλυτής του Άντονι Τόμας, την αναβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας! Πως απ’ εκεί που προ πέντε μηνών (14 Ιουνίου) ο συγκεκριμένος οίκος είχε υποβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα κατά τέσσερις βαθμίδες – σε «Βa1», που αποτελεί την πρώτη βαθμίδα της κατηγορίας “junk” – ξαφνικά αλλάζει σκεπτικό οφείλεται, λέει, στην προσπάθεια της Ελλάδας να αναδιαρθρώσει τα οικονομικά της που έχουν εντυπωσιάσει την Moody’s Investor Service.
Η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα γίνεται μια προσπάθεια. Ουσιαστικά, είναι οι Έλληνες πολίτες που προσπαθούν να αφομοιώσουν τα “επώδυνα” (σημ: επιθετικός προσδιορισμός που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου) μέτρα που επιβάλλουν κυβέρνηση και τρόικα, αντί να βγουν στους δρόμους μετατρέποντας την Ελλάδα σε ένα αχανές πεδίο κοινωνικών συγκρούσεων και αναταραχών. Είναι κι η προσπάθεια που κάνουν να αποδεχθούν το σταδιακό ξήλωμα των εργασιακών σχέσεων, την ανατροπή των κοινωνικών κατακτήσεων και το κυριότερο ένα νέο εργασιακό μοντέλο που αφήνει οριστικά πίσω “βεβαιότητες” του παρελθόντος.
Διότι κατά τα άλλα, αν και γίνεται προσπάθεια, τουλάχιστον ακόμα δεν φαίνεται να αποδίδει. Το κράτος χρειάζεται να μαζέψει ακόμα πολλά για να γεμίσει τα άδεια ταμεία του και να εξυπηρετήσει τις δανειακές του υποχρεώσεις, την ίδια ώρα που αμφισβητείται εντόνως ο τρόπος που το πράττει. Στο προσχέδιο για παράδειγμα του προϋπολογισμού προβλέπονται νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις – απαιτούνται κι άλλες “θυσίες” από τα μόνιμα και γνωστά “υποζύγια”. Για τη δε περικοπή των κρατικών δαπανών, κουβέντα να γίνεται, απλώς.
Αν λοιπόν το ζητούμενο όσων παρακολουθούν τα δημοσιονομικά της Ελλάδας, ήταν η εξάλειψη και των τελευταίων ψιχίων κοινωνικού κράτους, η πτώση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων και η μείωση της συνολικής αξίας της χώρας, τότε πράγματι ο “εντυπωσιασμός” των της Moody’s δικαιολογείται. Αν ήταν η αναδιάρθρωση της παραγωγικής της βάσης δεν δικαιολογείται.
Διότι απλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται ακόμα να συμβαίνει. Ουδείς κάνει λόγο για κάτι τέτοιο. Ό,τι ακούγεται μέχρι τώρα είναι το ποιοι, με ποιο τρόπο και με ποια ανταλλάγματα θα αναλάβουν στο εξής να δανείζουν την Ελλάδα.
Κάπως έτσι προέκυψαν και τα χαμόγελα απ’ την επίσκεψη του Κινέζου πρωθυπουργού στην Ελλάδα. Ξαφνικά, κάποιοι η Κίνα εμφανίστηκε πρόθυμη να “αγοράσει” το χρέος μας. Αλλά στη ζωή είναι γνωστό πως δανεικά κι αγύριστα δεν υπάρχουν. Πόσο μάλλον που και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης οι εθνικοί ευεργέτες σπανίζουν.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
